Bing & Ruth is geen duo, zoals de naam laat vermoeden, maar wel een heus collectief. Op hun debuut City Lake’ waren ze nog met elf, voor deze opvolger doken ze met zijn zevenen de studio in: een pianist, twee bassisten, twee klarinettisten, een cellict en een man die zorgt voor de geluidseffecten zoals echo’s. Een centrale rol is weggelegd voor de piano van David Moore. Al is Tomorrow Was The Golden Age zeker geen pure pianoplaat met een toef cello en wat bas louter als aankleding. Moore is immers ook actief in andere (folk)groepen en begrijpt als geen ander het belang van harmonie, en van muziek zonder beperkingen. Zo vertoont de epische opener Warble evenveel raakpunten met Slowdive dan met Steve Reich of Max Richter. De composities overschrijden makkelijk de zesminutengrens en iedereen draagt bij, zonder de essentie uit het oog te verliezen. Bing & Ruth speelt zijn nummers vaak al maandenlang live vooraleer ze op plaat terecht komen, wat het levendige karakter van de toch wel subtiele muziek bevordert. Het proces van iets uit het donker in het licht plaatsen vormde voor de band het centrale thema van dit album, en ondanks haar serene karakter is Tomorrow Was The Golden Age inderdaad een helder en hoopgevend geheel. Missie geslaagd.