Ambient als geografische verkenningen brengt Audiobulb ons normaal gesproken met verve. Bij Kein zijn het omgevingsgeluiden als regen of het slaan op een voorwerp waarbij ook de bijgeluiden belangrijk kunnen worden. Bij Young is de Common Pound, een park in de historische stad Lincoln in het midden van Engeland. De nabijheid, de bekendheid van de eigen omgeving, de geboortegrond, worden geabstraheerd tot het nog net of niet meer herkenbaar is. In elk geval blijven de namen verwijzen naar de realiteit. Zo begint het album met Cricket Pitch waar metalen geluiden van krekels samensmelten met langgerekte synth klanken; verder zorgen een typemachine en tikjes op een trommel voor een warme, ietwat broeïge sfeer. Het één minuut durende Lamys Sound And Light bestaat uit ruis- en kraakgeluiden met op de achtergrond een mooi zwaar bonkend, licht galmend geluid, allen afkomstig van de heftig knipperende neonlampen aan de gevel van de winkel van Lamy. De nummers op dit album zijn nu eens melodieus, dan weer als een hoorspel en vaak – voor korte of lange tijd – zo abstract als drones. Een prachtig debuut dat zowel afwisselend als intens is. Het nieuwste album van Kein is wat minder spannend. Lounge en breakbeats wisselen elkaar af. Klanken die doen denken aan de jaren 1990, klinken door een modern filter. Andere projecten van deze man pakken een stuk beter uit, zoals de band Flug die schommelt tussen postrock en rauwe pop met een breekbare sopraanstem. Of de evenementen onder de titel Secret Diary waar op Italiaanse besloten feesten met biologisch eten, visuals, fotografie, hedendaagse kunst en live sets van Kein unieke avonden in intieme sfeer worden verzorgd. Experimenteren betekent ook dat er wel eens een project wat minder goed lukt. Volgende keer beter!