The Wytches uit Brighton bestaan sinds 2011 uit Kristian Bell (zang, gitaar), Dan Rumsey (bas, zang) en Gianni Honey (drums). Hun hardcoreverleden hebben ze ver achter zich gelaten en in de plaats daarvan speelt het trio een mix van indie, garage en surf. Met veel branie en eerder ruw en rauw op de band gezet in de Toe Rag Studio’s klinken The Wytches toch behoorlijk gevarieerd op dit langspeeldebuut. Ruwe rockers wisselen af met eerder naar ballades neigende liedjes. Het is echter wel lang zoeken naar een eigen geluid, een eigen gezicht. De liedjes zijn onderling inwisselbaar en klinken zoals een heel stel Britse bands die de laatste decennia elke week opnieuw op ons worden losgelaten. Het trio plant een tweede plaat, die voornamelijk instrumentaal zou zijn. Misschien slagen ze er dan beter in om zich te onderscheiden. Hetzelfde euvel geldt ook een beetje voor het uit Rennes, Frankrijk afkomstige Head On. Al doet deze bende zijn uiterste best om consistent te zijn in hun mix van ruwe rock en punkrock. Hun eerste single, ‘Ready To Punch’, werd meteen opgepikt door de glamrockers Bertie Page Clinic die er in Australië (ze komen uit Brisbane) meteen een kleine hit mee scoorden. In 2012 debuteerde Head On met ‘Blind Kiss’, dat rauwer werd opgenomen dan hun nieuwe plaat. Niet dat er nu veel foefjes werden toegelaten. De Fransen, met Beasts Of Bourbon, The New Christs en Dead Boys als duidelijke invloed, houden het graag niet te gesofisticeerd. De plaat klinkt meer gepolijst, maar dat levert wel interessante nummers op als ‘She’s Gone’ waarop Susy Sapphire haar engelenstem toevoegt. In afsluiter ‘Line Of Sight’ speelt John Nolan (Bored!, Powder Monkeys) gitaar en maakt van dit nummer, net als het gros van de plaat, van deze Franse band eentje die nauwelijks is te onderscheiden van gelijkgestemde Australische punkrockers.