De opname als contaminatio in terminis: vastleggen wat juist bij elke performance anders mag en zal zijn. Dat betekent het op een album uitgeven van de muziek van Christian Wolff. De rol van muzikant als vertolker, boodschapper van de componist is bij veel muziek niet zo divers als bij het werk van Wolff. Het gaat in zijn muziek niet alleen om het verkennen van discontinuïteit en fragmentatie, om het spel tussen geisoleerde tonen en stilte, maar misschien wel het meest om de onbepaaldheid waarmee de muziek wordt gecomponeerd. Het draait om de keuzes die de pianist maakt tijdens het spelen. Wolff breidde de standaard muzieknotatie bijvoorbeeld uit met tekens voor pauzes van nader te bepalen duur en schreef vingerzetting voor maar niet de noten die gespeeld moeten worden. De groep van John Cage, Earle Brown, Morton Feldman en Wolff is bekend geworden als de ‘New York School of Composition’. Allen werkten zij op hun eigen manier aan het heruitvinden van het componeren en hebben hedentendage nog steeds invloed op jonge componisten als Florian Wittenburg. Wat we horen is uitdagend minimaal spel met (geprepareerde) piano en stilte. Tussen de jaren 1950 en 2000 heeft Wolff nog voor andere instrumenten gecomponeerd, naast zijn werk als docent aan verschillende Amerikaanse universiteiten. Steeds is hij bezig geweest de oorspronkelijke ideeën verder uit te werken. En natuurlijk wordt het album gespeeld door Philip Thomas die verschillende (wereld)premières van Wolff verzorgde.