0% sound design, 100% presets staat er trots in het boekje van Industry. Zoals wel vaker is Stefan Goldmanns nieuwe album boven alles conceptueel. Gebruik makend van alleen de voorgeprogrammeerde geluiden van drie in onbruik geraakte synthesizers van 20 jaar geleden, vertrouwt Goldmann op “veronderstellingen van de industrie over waar cultuur heen zou gaan, maar waar die niet heen verkoos te gaan. Historians fallacy, dunkt me; cultuur maakt geen keuzes, en ik vermoed dat de programmeurs bij Korg, Technics en Yamaha weinig veronderstellingen hadden over wat de kids in de VS en Europa met hun hardware gingen doen. Maar het is een feit dat er een klein aantal presets is geweest die bepalend zijn geweest (ik noem de What the ?-preset van de Roland Alpha Juno Googelt u vooral), en de rest een anoniem, of zelfs ongehoord bestaan heeft geleid. En niet onterecht: ik moest me bij veel nummers op Industry inhouden om niet al na dertig seconden naar het volgende te skippen. De geluiden zijn allemaal glad, veilig en op een of andere manier irritant. Of dat een bewijs is van een play it safe-mentaliteit van de instrumentmakers, of van Goldmann die pervers alleen maar de rotte krenten uit de preset-pap wenst te halen, is niet te zeggen. Zeker is wel dat hij de nodige cheesiness in zijn composities niet uit de weg gaat. Resultaat is een soort future jazz met new age-neigingen (hebt u al jeuk?); met techno, Goldmanns gebruikelijke stiel, heeft het in ieder geval vrij weinig te maken. Helder concept, curieuze plaat. Misschien iets voor een hip slechte smaak-feestje. Ik hoop wel dat het label wat promos naar die anonieme laboranten bij Korg et al. stuurt, dan hebben die ten langen leste nog wat eer van hun werk.