Het Zweedse duo Fatal Casualties bestaat al bijna dertig jaar, maar bracht pas twee jaar geleden hun eerste ep uit. Dat betekent dat ze opkomst van de EBM, de hoogtijdagen van het genre in de midden jaren tachtig, en de verbanning ervan naar de underground allemaal hebben meegemaakt, zonder ooit een plaat uit te brengen. Een opmerkelijke prestatie, te meer omdat de band getuige Psalm, het debuutalbum, meer in haar mars heeft dan alle schreeuwerige Front Line Assembly-klonen die al die tijd wel platen uitbrachten. Hoewel er hoorbare invloeden zijn van onder meer oude Skinny Puppy en The Klinik, is Psalm zeker geen retro-plaat. De band heeft een eigen geluid, en vermijdt clichés. De dansbare nummers zijn niet alleen maar een domme dreun, de zang wordt niet overladen met distortion en de band probeert niet bij de tijds te doen met dubstep-ritmes of andere ongerijmdheden. De zanger klinkt soms een beetje als Blixa Bargeld (en heel af en toe zelfs als David Tibet maar gelukkig niet vaak); ik moest een beetje aan zijn stem wennen, maar Skinny Puppys Ogre viel ook niet meteen goed, lang geleden, dus dat kan met Fatal Casualties ook nog goed komen. Niet alle nummers zijn even sterk, en wisselen soms erg van geluid, waardoor de plaat niet helemaal als een geheel voelt. Ook hadden ze op een nummer als Missfostret best wat meer los mogen gaan; een deel van de aantrekkingskracht van het genre is toch het harde en het fysieke. Mocht het recente nieuwe werk van oudgedienden The Klinik en Click Click, en de wederopstanding van WaxTrax! het startschot voor een echte EBM-revival blijken te zijn, dan is de timing van Fatal Casualties debuut precies goed. Ik ben er klaar voor.