De Noorse accordeonspeler Frode Haltli maakte voor zijn eerste echte soloalbum gebruik van een wel heel speciale ruimte, waar eerder onder meer Diamanda Galás en Huntsville hebben opgenomen. Het is het mausoleum van Emanuel Vigelund, een in 1948 gestorven beeldend kunstenaar die zijn studio ombouwde tot de Tomba Emmanuelle, een donker hol met groteske, vaak erotische frescos en een akoestiek van Oslo tot Tokio. Met composities van Salvatore Sciarrino, Arne Nordheim en Aldo Clementi weet Frode Haltli de ruimte naar zijn hand te zetten en de trage, grillige werken nog meer wijdsheid, sereniteit en ook dreiging te geven. In slaap vallen door geruststellende echo is er niet bij, het gaat hier net zoals op veel van de afbeeldingen van Vigelund op leven en dood. Haltli staat erom bekend dat hij net zo goed gezellig meespeelt met een bluegrassband als modern klassieke werken uitvoert met een symfonieorkest, maar hier laat hij zich meer van zijn spirituele en beschouwelijke kant zien.