De eerste klanken van ‘Turkish Leather’ weerklinken en we wanen ons meteen terug in de eerste helft van de jaren 1980. Gothic is populair, met bands als Bauhaus en Sisters Of Mercy, die hun beste werk uitbrengen en er ook nog eens succesvol mee zijn. Ritual Howls, onder leiding van Paul Bancell die al net zo klinkt als elke willekeurige vleermuiszanger uit de hoogdagen van de new wave (of dark wave of whatever), zou perfect in dat tijdsgewricht hebben gepast. De muziek is een kruising van de twee voornoemde grootheden, en er zijn invloeden van elke band die in het genre van enige betekenis was. In ‘No Witnesses’ trekken ze zelfs de industrialkaart die verwijst naar bijvoorbeeld Skinny Puppy. Het is net door deze diversiteit en het exploreren van alle facetten van de donkere muziek van die jaren 1980 dat we de tweede plaat van dit uit Detroit afkomstige trio toch helemaal kunnen beluisteren. Doorslagjes zijn namelijk niet echt ons ding, maar doordat Ritual Howls echt wel van alle walletjes proeft, valt dit album al bij al nog behoorlijk mee. In 2013 kwam de soloplaat ‘Solar Motel’ uit, gemaakt door Chris Forsyth. Voor de promotie van de plaat zocht hij enkele muzikanten bij elkaar, die inmiddels The Solar Motel Band vormen en waarmee hij nu dit groepsalbum bij elkaar heeft gespeeld. In zijn begeleidingsgroep vinden we gitarist Paul Sukeena (Spacin’), bassist Peter Kerlin (Peter Kerlin Octet en drummer Steven Urgo (ex-War On Drugs) terug. Het eerste album van dit kwartet bevat vijf instrumentale stukken die een mix vormen van artrock, progrock en een beetje mathrock. Forsyth legt de nadruk op het gitaarspel, maar weet eigenlijk weinig te boeien, op een paar fragmenten na die op de tweede helft van de plaat opduiken. Het is allemaal te braaf, te geforceerd in een poging om vernieuwend te zijn terwijl het geluid eerder terugduikt in de wonderjaren van de late jaren 1970. We denken aan The Grateful Dead en Popol Vuh in het kunstonderwijs die hun kunstjes etaleren en geven er al snel helemaal de brui aan.