In 2011 werden we nog halsoverkop verliefd op ‘936’, Peaking Lights’ in zware psychelische dub-dampen badende debuut (wat cassettereleases daargelaten). Met opvolger ‘Lucifer’ hadden we het al iets moeilijker. Maar voor ‘Cosmic Logic’ smeten hebben Aaron Coyes en Indra Dunis zichzelf helemaal heruitgevonden: voortaan opteren ze volop voor vederlichte popsongs.
Het is dan ook even schrikken als opener ‘Infinite Trips’ op een bijna banaal indie-drumpatroon blijkt te drijven en Dunis’ zang plots wel héél prominent naar voren is gemixt. Maar bon, al bij al geen slecht nummer.
‘Telephone Call’ (“telephone call from space -/calling all the human race”) is vervolgens Kraftwerk met de diepgang van een stel kirrende bakvissen. Anderzijds: Dunis lispelt haar zanglijn heerlijk, en dat fluitende synthje is ook gewoon ontzettend ontwapenend. Twijfelgevalletje, dus. Het bloedeloze ‘Everyone And Us’ valt daarentegen een paar maten te licht uit, ondanks de vernuftige productie.
Wél helemaal jofel: ‘Hypnotic Hustle’. Dankzij die springerige percussieve synthbassen en Dunis’ jaren 1980 lollipop-declamatie, check je spontaan of je je paars -fluorescerende beenwarmers wel aanhebt.
De beste songs van ‘Cosmic Logic’ zijn die waar Peaking Lights teruggrijpen op hun dub-platenkast. Tweemaal moeten we zelfs aan The Slits denken: een eerste keer bij het heerlijk dobberende ‘Dreamquest’, en in ‘Bad With The Good’ horen we zelfs een rechtstreekse echo van hun ‘Heartbeat’. ‘Eyes To Sea’ is ook prima: een elektro-miniatuurtje dat stijfstaat van flanger-effect en naar het einde toe naar perfecte psychedelische pop evolueert.
Helemaal naar het einde van de plaat, tracht Dunis nog wat gewicht in haar teksten te stoppen, door in coming-of-age song ‘New Grrrls’ onder andere Lydia Lunch, Yoko Ono en Kim Gordon te namechecken. Heel geloofwaardig komt het natuurlijk niet over, want dat zijn stuk voor stuk dames die in hun teksten wél spijkers met koppen slaan.
Lastig, vederlicht gevalletje dus, met een paar hoogtepunten.