Voor wie de naam Martin Duffy niets zegt, wat gezien het feit dat dit zijn eerste soloplaat is goed mogelijk is: Duffy speelde ooit bij Felt, is al een kwart eeuw de toetsenist van Primal Scream en viel wel eens in bij The Charlatans. Nu niet meteen de rest van deze recensie skippen, want Assorted Promenades heeft niets van doen met indie pop of rock/dance-crossovers. In plaats daarvan is het een reeks miniaturen met piano-improvisaties in het hart. Op sommige nummers aangevuld met kleine geluiden en elektroakoestische gekkigheden, een beetje zoals Hauschka. Andere nummers hebben de meer traditionele vorm en structuur van kamermuziek, soms een beetje melancholisch, en zullen mogelijk in de smaak vallen liefhebbers van Nils Frahm, Ólafur Arnalds en anderen uit de neoklassieke hoek. Wat Duffy duidelijk minder interesseert dan sommige van die artiesten, is een strakke structuur. Dat maakt de plaat wat vrijblijvend, hier en daar niet verder uitgewerkt dan het oorspronkelijke idee of demo, maar geeft de muziek ook een prettig soort psychedelische dromerigheid. Het verbaast dan ook niet dat sommige nummers doen denken aan Inner Flight, het zweverige instrumentale middenstuk van Primal Screams Screamadelica. Een flinke variatie in stijlen en gemoedstoestanden, maakt dat iedereen zijn eigen likes zal hebben en de rest van de nummers te zijig of juist te excentriek zal vinden – maar de plaat heeft niet voor niets assorted in de titel.