Na de voltooiing van hun Totem-trilogie ging het mysterieuze collectief rond producer Randall Dunn op zoek naar onbekende gebieden om hun post-colonialcore doorheen te sturen. Het resultaat is Far West, wederom een mooi staaltje psychedelische rock met etnische elementen van obscure origine. De plaat is niet zo uitzinnig als de sjamanistische bezetenheid van Totem One, maar wel veel coherenter dan de laatste twee Totem-delen, en een feest voor fans. Na een opening door gierende elektronische noise wordt het eerste nummer gestaag opgebouwd met tribale drums en brommende bassen, vervolgens voorzichtige akoestische gitaarakkoorden, dan oosters klinkende synthesizers die het geluid steeds breder maken, waarna alles tegelijk naar een lawaaiige climax toewerkt. Daarna golft de plaat heen en weer tussen gedragen, rituele meezingers, en hypnotische trance-rock, zoals Arche, waarvan de Arabisch blaasinstrumenten live pijn aan de oren deden. Omdat de heren zichzelf duidelijk niet te serieus nemen zie de uitgebreide verkleedpartijen tijdens de optredens en de stiekem schunnige bandnaam komen ze met veel meer weg dan wanneer ze met gefronste wenkbrauwen zouden oreren over respect voor wereldmuziek (ik noem maar wat). Pompeus? Geen probleem. Quasi-mystiek gedoe? Bring it on! We hebben er dan ook geen probleem mee dat hun gids tijdens deze trek het verre westen de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges blijkt te zijn, wiens verhalen een magische realistische sfeer ademden die de Musicians prima past. Een van die verhalen leverde de titel voor het laatste nummer, dat handelt over iemand die een zoon de wereld in droomt. Een passende keuze voor een band die over het verloop van vijf albums een heel eigen muzikaal universum bij elkaar heeft gefantaseerd. Iedereen die op zoek was naar het onontgonnen gebied tussen Popol Vuh, Sun City Girls, Godspeed You! Black Emperor, Pink Floyd, en psychedelische rock: wees welkom.