Verlanglijstjes. Bij maniakale muziekfetisjisten krijgen ze alras evangelische allures. Het werk van Arthur Russell figureerde jaren in de hoogste regionen van gezochte waar. Een vroeggestorven miskend genie (1952-1992) dat werd doodgeknuffeld door favoriete muziekjournalisten als Simon Reynolds of David Toop: gevonden vreten voor uw dienaar. Plots beleeft zijn werk een heus reveil. En staan wij op de eerste rij. De torenhoge verwachtingen worden uitzonderlijk volledig ingelost. Russell is een klassiek geschoold cellist die zich bekwaamde in Indiase muziek. Zijn cv is bepaald indrukwekkend: John Cage, Laurie Anderson en David Byrne passeerden zijn studio. Zowel minimalist Philip Glass als houselegende Todd Terry verafgoden zijn werk. En dat is niet verwonderlijk. Russell is de onbetwiste blanke dubmeester, de echogod van de dansvloer. Zijn gebruik van loops is een onontbeerlijke schakel in de dance-kroniek. De verdiensten van discopioniers als Giorgio Moroder, Cerrone of Patrick Cowley zijn bepaald niet misselijk, maar Russell laat hen allemaal ter plaatse trappelen. De gelijktijdig verschenen compilatie op Soul Jazz verzamelt progressieve zaalvullers onder diverse aliassen en is aangewezen voor novicen die de prehistorie van de house onderzoeken. Hier wordt gegrabbeld in ‘s mans kolossale cassette-archief en twee onuitgegeven albums uit de period 1985-1990, wanneer het dodelijke virus zich onherroepelijk in Russells lijf heeft genesteld. Bleekblanke soul klonk nooit hartverscheurender. Dit is spirituele pop met elliptische teksten. Op een onderlaag van prettig in het gehoor liggende 4/4-ritmes zingt Russell met ijle, fragiele en ietwat onvaste stem: een zachtmoedig man die zich volledig terugtrekt in de beschermende cocon van zijn muziek. Liefdesliedjes die vandaag de dag even futuristisch klinken als bij hun creatie. Magistrale oceanische discopop voor melancholische zielen.