Er was eens Anti Pop Consortium een crew die het aandurfde buiten de lijntjes te tekenen van de geijkte hiphop standaarden. Een platencontract met het gerenommeerde elektronica label Warp was het resultaat. Ondertussen is het Anti Pop Consortium uiteengevallen en de eerste die met solowerk voor de proppen kwam was Beans. Begin vorig jaar debuteerde hij met Tomorrow Right Now en nu luisteren we naar zijn tweede telg met daarop zes nieuwe songs en drie remixen, door EL P en Prefuse 73.
Beans blijkt nog steeds meester om de hiphop te verenigen met de elektronica. Nummers worden soms volledig gedragen door acid geluiden en een paar onorthodoxe big beats zoals in Win Or lose you lose of luister naar het onconventionele orgel in Crevice. Maar Beans roots zijn in tegenstelling tot veel aanstormend leftfield talent geworteld in traditionelere hiphop. Daarom heeft zijn minimale benadering van de muziek toch nog veel soul en is het zeker geen afstandelijke koele elektronica bedoening. Naast de muziek staan de teksten minstens zo ver van dat wat we van de populaire acts te horen krijgen, of zoals hij het zelf uitlegt in het sociale pamflet Gold Skull thinks I want to say but you wand to hear at all of het statement Lives become a composition in void uit composition in void. Deze laatste song valt ook op door het inventieve spelen met de drum snelheid waardoor het nummer een onregelmatige hartslag lijkt te hebben.
Door cds zoals deze gaat de hiphop ooit nog wel eens afgeraken van zijn macho-imago. Daar waar iemand als Ghislain Poirier een brug slaat van de elektronica naar de hiphop slaat Beans een brug van de hiphop naar de elektronica. Is dit hetzelfde volgens U, dan moet je dit zelf maar eens toetsen aan de praktijk.