Fantastische locatie in het groen, puike organisatie en genoeg attractieve krenten in de verder overwegend mainstream gekleurde pap om het ook voor de meer kritische Gonzo (circus) lezer interessant te houden: dat is meteen de verklaring van het succesvolle recept van Best Kept Secret, dat dit jaar toe was aan haar tweede editie.
Curieus ook de vaststelling dat het in het dichtgeslibde festivallandschap – we vermijden hier diplomatisch woorden als monopolie en hegemonie – toch nog mogelijk is om een nieuwe en eigen stek af te dwingen. En niet meteen een kleintje, maar een flinke middenmotor. Wat de beweegredenen ook moge zijn voor de Duitse organisatie achter het evenement, het bleek ook dit jaar weer mogelijk om zich tussen de grote festivalspelers in België en Nederland – Pukkelpop, Pinkpop, Rock Werchter en Lowlands – in te wringen. Om enigszins mee te kunnen spelen met die grote jongens zijn grote, bekende namen noodzakelijk. Vandaar ook dat op het hoofdpodium, strategisch naast het water geplaatst, gearriveerde en dure namen als Pixies (vrijdag), Franz Ferdinand (zaterdag) of Elbow (zondag) stonden te prijken. Hoewel het écht opwindende aanbod doorgaans op de kleinere (zij)podia te vinden is tijdens dat soort festivals gebieden de marktmechanismes elke organisator met ernstige ambities te hengelen in de vijver met de vette vissen. Dat geldt dus evenzeer voor BKS.
De reden waarom we op een zonnige zaterdag toch naar De Beekse Bergen trokken bij Tilburg was heel simpel: Slowdive. Deze Britse band, die samen met generatiegenoten Chapterhouse, My Bloody Valentine, Swervedriver, Ride en in mindere mate The Cocteau Twins zowat de personificatie is van het zogenaamde shoegaze-genre, stond eindelijk na twintig jaar nog ‘ns op een podium in de Benelux. (Op Pukkelpop zullen ze dit trouwens nog ‘ns over doen.) Begin jaren 1990 bracht Slowdive drie albums uit: Just For A Day’ (1991), ‘Souvlaki’ (‘93) en de ondergewaardeerde zwanenzang ‘Pygmalion’ (‘95). Frontman Neil Halstead trok er vervolgens de stekker uit, formeerde Mojave 3 en was vorig jaar onder andere op Incubate solo en akoestisch te zien. Het geluid van Slowdive werd destijds sterk bepaald werd door een batterij gitaareffecten. Noise was zeker initieel een belangrijke factor in hun sound, maar tegelijkertijd etaleerden de groep een uitgesproken voorliefde voor klassieke popstructuren, melancholie en ijle klankspiralen. Bij Slowdive werd het echter letterlijk stiller en stiller, abstracter, ruimtelijker en onwezenlijker. Op ‘Pygmalion’ is er dan niet langer sprake van shoegaze, maar van een soort ultra-minimalistische, uitgebeende en Spartaanse geluidsbubbel. Een mix van (elektronische) ambient en pastoraal gitaarminimalisme was zijn tijd veel te ver vooruit om begrepen en gewaardeerd te worden. Maar kijk: de tijd heelt alle wonden en de Britten groeiden in complete stilte uit tot echte cultband. Anno 2014 zijn ze populairder dan ooit, dat bleek ook uit een flink gevulde tent. Live klonk Slowdive kraakhelder en de band speelde met begeestering en dankbaarheid. We noteren ook graag het goudkleurige jurkje van zangeres/gitariste Rachel Goswell. Drie kwartier is te weinig en spelen bij daglicht is ondankbaar – sowieso, laat staan bij een band die het moet hebben van sfeer en context – maar dat belette het vijftal geenszins om te komen tot de essentie: ultieme dream pop vormgegeven door klassieke nummers als ‘Avalyn’, ‘Catch The Breeze’, ‘Machine Gun’ of ‘Souvlaki Space Station’. Het geluid dat Slowdive ooit uittekende, heeft niet alleen de tand des tijds doorstaan, maar is vandaag weer helemaal terug; en alleen dat al legitimeert hun comeback. Nu nog enkele zaalshows en dit jaar kan niet meer stuk!
Gezien: Slowdive, Best Kept Secret, Hilvarenbeek, zaterdag 21 juni 2014