We hebben Rafael Anton Irisarri leren kennen als een componist van melancholische werken waarin drone, elektronica, piano en field recordings elkaar kruisen. Uiterst kundig en verantwoordelijk voor zeer fraaie platen, maar soms obligaat dramatisch, en ook: een van de velen. Greg Haines, Jacaszek, Richard Skelton – liefhebbers van de mix van ambient en nieuw-klassiek weet waar we het over hebben, maar hebben vermoedelijk ook wel eens moeite om de muziek van die artiesten uit elkaar te houden. Gelukkig lijkt Irisarri zich daar zelf ook van bewust, en zoekt hij naar nieuwe wegen. Als The Sight Below, waarmee hij techno- en shoegaze-invloeden in zijn muziek verwerkt, maar ook op de recente werken onder zijn eigen naam. Dat begon op ‘The North Bend’, dat veel abstracter en heiiger was, en zet nu door op ‘The Unintentional Sea’, waarop naast het geluid ook het gevoel anders is dan we gewend zijn. Irisarri blonk uit in een warme melancholie, die tegelijk hoopgevend en versuffend was – gevoelens van nostalgie zonder dat duidelijk was waarover hij nostalgisch was. De toon hier is nog steeds moody, maar aanmerkelijk minder veilig en delicaat, niet in de laatste plaats omdat de karakteristieke piano vrijwel volledig ontbreekt. Uit een laag van wat klinkt als gekraak komen omineuze grondtonen tevoorschijn. De composities zijn wijd, de tonen blijven gedempt en waaieren uit, ruis drijft rond gelijk mistflarden. Het beeld van een nacht in verlaten heuvels en andere landschapsmetaforen drongen zich al op voor dat we de hoes hadden gezien, en het begeleidende verhaal hadden gelezen over een onbedoelde, artificiële zee in Californië, tegelijk ecologische nachtmerrie en toonbeeld van hubris. Het laatste nummer heeft nog een bescheiden crescendo in petto, en de plotse introductie van menselijke stemmen, als stemmige afsluiter. Zeer fraaie plaat, aanrader voor liefhebbers van Deaf Center, Lawrence English, etc.
Lees meer reviews in Gonzo (circus) #120