We hadden graag MAAN en Miaux eens aan het werk gezien op het grote podium van de Ancienne Belgique, en waren zeer benieuwd naar Ping Pong Tactics (hen zagen we nooit eerder aan het werk), maar uiteindelijk moesten we ons nog haasten om op tijd te zijn voor Ignatz & De Stervende Honden. Dat krijg je met clubfestivals die beginnen op het moment dat elke zichzelf respecterende muziekliefhebber nog onder de pijnstillers aan de ontbijttafel zit, of op de koffie is bij grootmoeder.
Maar goed, ter zake nu. Want meteen nadat we waren bekomen van het financiële trauma veroorzaakt door de consumptie van een plastieken bekertje gerstenat, werden we ons gewaar van de gezellige stemming waarvan de AB doordrongen was.
In de grote zaal was gitaarfenomeen Ignatz juist begonnen aan zijn set. Hij had voor de gelegenheid een bevriende drummer en bassist opgetrommeld. Terecht, want dat is in regel toch iets interessanter in een live setting. Het resultaat mocht er dan ook zijn. De groove die de ritmesectie (die – toegegeven – misschien niet altijd een even strak blok vormde) neerzette liet de frontman toch de ruimte om op gezette tijdstippen zijn vuilste effectenbakjes te terroriseren. Ignatz & De Stervende Honden klonk een beetje als een oude instrumental van BB King, die vanuit de ruimte naar de aarde werd gezonden maar onderweg even door een industriële vleesmolen werd gedraaid. Het geheel werd overgoten met de klaagzang van iets wat nog het meest weg heeft van een zwervende gaucho op paddo’s. En dat bedoelen we in positieve zin: de sfeer die de drie neerzetten werkte zeer verslavend.
Na afloop was er tijd om even te grasduinen in de vele platenbakken die waren uitgestald in de ruimte waar in verlichte kringen naar verwezen wordt als AB Agora (wij houden het op ‘inkomhal’). Maar niet te lang, want iedereen hield zich nauwgezet aan het strakke schema. En dus stonden we tien minuten later al te luisteren naar Ssaliva. Zijn set begon weinig gevarieerd en kwam nogal traag op gang. Maar geleidelijk aan kreeg de Luikenaar wel grip op zijn publiek. Niemand wist eigenlijk echt goed wat gedaan op de nogal minimalistische ambient van de man. Meeknikken? Dansen? Naar het plafond staren? Misschien lag het aan het – nog steeds – bevreemdende effect van artiesten die muziek maken met weinig meer dan hun computer (of moet ik Macbook zeggen, onder het motto ‘Think Different’). Wij kozen uiteindelijk voor wegdromen, en zo wandelden we na afloop toch met een tevreden gevoel de expo van Erwin Van Looveren tegemoet.
Van Looveren’s tekeningen konden ons wel bekoren. En – ook al was ons gezelschap het daar niet roerend mee eens – wat ons betreft zou er gerust eentje in onze living mogen prijken. Anyway, tijd voor Hantrax dan. Deze Antwerpse punk – strakke broek, combats en zwarte pet incluis – sprak live zijn eigen intro in, terwijl hij over het podium rolde. Qua openingsstatement kan dat wel tellen. Verder was het ook een verademing om effectief iets te horen veranderen wanneer deze synthesizerman aan een knopje draaide (hetgeen dezer dagen een zeldzaamheid lijkt). Maar alles goed en wel beschouwd was Hantrax nu ook weer niet zo heel veel meer dan het levende bewijs dat de jaren ’80 weer helemaal terug zijn. Zij het in een soort van Barbie droomhuis-versie: alle toeschouwers fris gewassen, nuchter en beleefd. Gelukkig leek de gezamenlijke bewustwording van die gekunsteldheid voor een vreemd soort samenhorigheidsgevoel te zorgen.
Daarna was het de beurt aan Tg Gondard, waarvan we – eerlijkheidshalve – weinig hebben van opgevangen. Jammer, want zijn muziek klonk best interessant. Maar goed, de boog kan niet altijd gespannen staan. Waar we in elk geval tot kunnen getuigen is dat de man een uitstekende soundtrack levert om op bij te praten. En, oh ja, dat hij een over een Macbook beschikte. Sorry Tg.
Na een kortstondig toiletbezoek (dat volledig vrij was van enige vorm van commodificatie, dat moet je ze dan toch ook weer nageven) was het tijd voor het langverwachte hoogtepunt van de avond. Zo leek het toch, afgegaan op het enthousiaste gejubel bij het aantreden van Pas De Deux. Geen geheel onlogische afsluiter misschien, gezien de underground scene ook vandaag nog voor een stuk haar identiteit ontleent aan confrontatie met wat begrepen wordt onder ‘populaire cultuur’. De routiniers van Pas De Deux wisten in elk geval hoe ze een set moesten opbouwen. Openen deden ze met een – bij momenten quasi propagandistische, maar desalniettemin – coole intro. Daarna volgde een tweede, en derde (op z’n minst bedenkelijke) compositie en besloten we toch maar onze laatste rechtstreekse trein huiswaarts te nemen. Jammer dat we hun toppers hebben moeten missen, want toegegeven: dit blijft toch wel een voortreffelijke schijf. Hopelijk krijgen we binnen dertig jaar nog eens een herkansing.
Kortom: Subbacultcha!’s The Sound of the Belgian Underground 2014 stond garant voor een zeer fijne avond, maar om te zeggen dat we een staalkaart zagen van alles wat leeft in de Belgische ondergrond was de line-up ons toch net iets te genrespecifiek.
Gezien: Sound Of The Belgian Underground, AB Brussel, 26 januari 2014