Beluisterd: Een bijna lukrake selectie van drie platen die zijn bijgebleven, en een klein woordje uitleg waarom.
- Dexter – The Trip
Het edele genre van de instrumentale hiphop beleeft gouden tijden. Het Wilde Westen van het internet zorgt ervoor dat samplemuziek weer minder last heeft van auteursrechterlijke verwikkelingen, zolang de artiesten ervoor zorgen dat ze een beetje onder de radar blijven, door hun product enkel digitaal te verdelen via een Bandcamp, bijvoorbeeld.
‘The Trip’ van Dexter is ook op vinyl en cd verkrijgbaar, maar onderscheidt zich dan ook van de rest van het immens grote peleton door perfect te werken als conceptalbum, in plaats van een lukrake verzameling beats. Dexter kocht een stel psychedelische platen in de ramsj, plukte die helemaal leeg aan samples om ze terstond weer te verkopen. Het resultaat is opmerkelijk coherent, terwijl elke track toch weer een nieuw facet van het welgevormde totaalgeluid bloot legt. ‘The Trip’ is een werkstuk dat zich mag meten met het beste werk van DJ Shadow of Luke Vibert, en een plaat die nooit zal vervelen. - Lou Breed – Stoned Out Two: Morning Of The Way To Love
Het was een vroege zomerdag toen ik bijna per toeval op de Bandcamp-pagina van Lou Breed stootte, en het was een klein mirakel dat ik niet terstond afknapte op die artiestennaam. Maar vanaf het eerste nummer ‘Fellow Americans’, een roezige surfsamba die wel door een dikke waas smog lijkt door te dringen, wist ik dat dit een speciale plaat voor mij zou worden. En wat bleek? Het weer werd de daaropvolgende maanden nog even zwoel als dit soort licht koortsige lo-fi-pop vereist, en gaandeweg werd ‘Stoned Out Two’ de soundtrack voor een hete, vreemde zomer. - Earl Sweatshirt – Doris
Zal ik hier even een discussie op gang trekken? Ik vind Earl Sweatshirt één van de strafste rappers die momenteel rijzende is. Terwijl zijn maat Tyler maar niet lijkt los te komen van zijn verleden als nihilistische en provocerende puber, komt Earl met een plaat die bol staat van de complexe, soms tegenstrijdige gedachten en gevoelens. Dat hierin zelfs plaats is voor de branie van weleer bewijst hoe zelfbewust Earl met zijn werk bezig is. Het is een album dat als toetssteen zal dienen voor alles wat hij hierna nog voortbrengt, en als alle beloftes die nu al te horen zijn worden ingelost, wordt dat een rijke en razend interessante carrière.
Herontdekt: Trumans Water
Toevallig op een cover door Beck stuiten, en terstond twintig jaar terug in de tijd worden gecatapulteerd – je moet het maar doen! Het nummer in kwestie was ‘Aroma Of Gina Arnold’, en de band heet Trumans Water. Het bandje met hun chaotische poppunkmeesterwerk ‘Godspeed The Punchline’ heb ik indertijd (we spreken begin jaren 1990) troebel gedraaid, dus de frustratie was groot toen bleek dat ik van de heren zelfs geen cd in huis had. Enkele aankopen op Discogs.com later was dat euvel verholpen, en sindsdien is ‘Spasm Smash XXXOXOX Ox & Ass’ vaste prik in de walkman, uhhh, ik bedoel mp3-speler.
Gezien: The Master
‘The Master’ is de zoveelste film van Paul Thomas Anderson die de wereld in twee hevig overtuigde kampen verdeeld: de één vindt het pretentieus geleuter dat eindeloos voortduurt, de ander beschouwt het als een perfecte verkenning van het concept ‘macht’ in al zijn dubbelzinnigheid. En als een fotografisch meesterwerk (zeker als je het voorrecht hebt gehad hem in de originele 70mm-projectie te aanschouwen). En als alweer een bravourestukje van de rotgetalenteerde Joaquin Phoenix. U mag raden in welk kamp ik me bevind (hint: dit is een ‘best of’-lijstje).
Gelezen: David Mitchell – Cloud Atlas (uit 2004, maar ik lees doorgaans geen boeken op het moment dat ze verschijnen)
Lach niet: u heeft waarschijnlijk enkel de film van de Wachowski Brothers gezien. Laten we het in dat geval houden op ‘interessant experiment’, maar het vormexperiment dat de basis vormt voor het originele boek is tegelijk eleganter én doeltreffender dan de associatieve montage van de film. Zes verhalen waarvan er vijf netjes in twee delen worden gesplitst die in spiegelstructuur zijn gerangschikt – wie met die uitleg weinig aan kan nodig ik natuurlijk uit om het vooral zelf te lezen. En zeg nu zelf: wanneer is de laatste keer dat u een verhaal heeft gezien dat zich afspeelt in Zedelghem?
Gestript: The Manhattan Projects (Jonathan Richman & Nick Pitarra)
Hier kan ik kort over zijn: What. The. FUCK.
Gespeeld: Far Cry 3
Niet zozeer een spel, als wel een grimmige overlevingstocht die toch weer een beetje meer man van je maakt. GTA V had misschien wel de mooiere spelwereld en ongetwijfeld bakken meer onderbroekenlol, maar nergens viel dit jaar zoveel te beleven als in Far Cry 3.