Hoogtepunten uit 2013. Het gevoel van trots toen mijn oudste zoon mij vertelde dat hij wilde gaan honkballen staat ver bovenaan. Onderweg naar huis na de eerste proeftraining vroeg hij of hij een dag later weer kon gaan trainen. Als vader die tot de dag dat zijn eigen arm uit de kom schoot (en weer terug) veertien jaar heeft gehonkbald, voel je dan een lichte warmte over je heen gaan. Totaal irrelevant voor de Gonzo (circus)-lezer, maar het is iets dat ik mij nog jaren zal heugen. Net als het moment dat ik het debuut van Those Foreign Kids over de stereo blaas. De katten rennen de kamer uit en mijn jongste zoon loopt naar de versterker. Om hem harder te zetten! Harder zetten en vervolgens als een bezetene door de woonkamer stuiteren. Wedrom een trotse vader. Wanneer hij straks met zijn eerste vriendinnetje of vriendje thuiskomt is dat een van de verhalen die paps zal oplepelen.
Vraag is in hoeverre dat zal gelden voor de muziek dit jaar. Opvallend aan 2013 vond ik vooral dat marktmechanismen en hypemachines een belangrijkere rol speelden dan de muziek zelf. Boards Of Canada, Daft Punk, Queens Of The Stone Age en Arcade Fire beheersten de sociale media voor weken, zo niet maanden zonder dat er een toon muziek bekend was. En ‘wij’, de cultuurpers en muziekbloggers, sprongen haast en groupe op hun aanhangwagen. Elke losse flodder werd beschreven als het woord van de nieuwe god, we zaten met zijn allen klaar om de eerste stream op youtube te zien, schreven bands al de zevende hemel in voor we een volle plaat hadden gehoord en hesen ons in aardbeienpak of andere carnavaleske outfit om verslag te gaan doen van een show die de plaat op de kaart moest zetten. Alles om de eerste te zijn met de meeste hits, ook al maakt dat ons tot onderdeel van de verkoopmachine.
Die platen hebben echter mijn jaarlijst niet gehaald. Malconfort van Katadreuffe ook niet. Een plaat die gewoon zonder hype of marktmachine overrompelt. Misschien wel het beste dat ik in 2013 (van eigen bodem) heb gehoord. Beter nog dan Mannheim, de Nederlandse band die wel mijn jaarlijst haalde. Katadreuffe komt echter pas op 10 december met de eerste echte langspeler, en dat is twee weken na de deadline van vrijwel alle media die met jaarlijsten werken. Wat werd het dan wel?
Nou, deze tien. Vrijwel allen platen die in het geraas van hypes en andere belangrijke naakte twintig jarige meisjes op sloopkogels ten onder zijn gegaan, maar allen zeer aan te raden.
- Young Fathers – Tape Two
- True Widow – Circumambulation
- Son Lux – Lanterns
- Unwound – Kid Is Gone
- Retribution Gospel Choir – 3
- Madensuyu – Stabat Mater
- Mannheim – Super-Empowered
- Califone – Stitches
- Baths – Obsidian
- Fuck Buttons – Slow Focus
Een hoop (gitaar)herrie en leftfield hip hop, wat wellicht meer zegt over mij dan over het afgelopen jaar. Maar potjanverdikkeme, wat zijn dit fijne platen!