Sophie Westhiner is sinds juni 2012 werkzaam bij Gonzo (circus), waar zij Mixcloud Monday verzorgt en recensies schrijft. Sophie heeft journalistiek gestudeerd en studeert sinds 2013 voor docent Nederlands.
- Nick Cave and the Bad Seeds – Push The Sky Away
Cave weet zichzelf telkens weer te vernieuwen. Hij is een man van ongemakkelijke, beklemmende nummers. Ook op dit album weer, maar deze keer met een bepaalde rust die hij nog niet eerder liet horen. De wisselwerking tussen Cave en Warren Ellis is op deze plaat beter dan ooit. Deze twee horen bij elkaar, vullen elkaar aan. Heel anders dan op het vorige album ‘Dig Lazarus Dig’, dat nog een echte rockplaat was en waar Ellis overigens gitaar speelde in plaats van viool. Nick Cave is geen rockheld, hij is een ballademan die ons toezingt over Miley Cyrus (ja, Cave was eerder met de hype dan Miley zelf!…) - Arcade Fire – Reflektor
Aan Arcade Fire klopt alles. De liedjes, de uitstraling, de inhoud, de bandleden. Als daar dan een producer genaamd James Murphy bijkomt die het zooitje dan toch nog weet te vernieuwen, kan het bijna niet fout gaan. Dat ging het dus ook niet. Een prachtig geslaagde toevoeging aan het Arcade Fire-repertoire. - Atoms For Peace – Amok
Als een van de beste kan Thom Yorke popmuziek mengen met elektronica. Al eerder deed hij dat op Radiohead-meesterwerk ‘Kid A’, samen met Nigel Godrich in elkaar geknutseld. En dat werkt dus geweldig. Tegenwoordig lijkt Yorke solo beter tot zijn recht te komen dan met Radiohead. Zijn vaste band heeft hij niet meer nodig. - Portishead – Best Kept Secret, Hilvarenbeek
Ik was huiverig voor dit optreden. Deze band had immers al jaren niet opgetreden, maar van roestplekken bij Portishead is nog steeds geen spraken. Beth Gibbons is nog even deprimerend en breekbaar als twintig jaar geleden, de band klinkt alsof we nog steeds in 1993 leven. Prachtig. - Savages – Silence Yourself
Postpunk maar dan eens niet in de trant van Franz Ferdinand en Editors, maar echt de donkere kant van het genre. Vier rauwe twintigers, gehuld in zwarte kledij met aan de voeten rode hakjes. Zo hoort het. Silence yourself, want je vertelt toch alleen maar bullshit. Een krachtige plaat met een relevante, hedendaagse boodschap. - Jon Hopkins – Immunity
Hopkins is al een tijd bezig en maakte eerst wat ‘gewonere’ elektro, maar dat is in de afgelopen jaren veranderd. ‘Immunity’ is een soort samenvatting geworden van alle genres die Hopkins aanspreken. Van Laurent Garnier tot Burial, Hopkins vermengt ze met zijn eigen geluid en brengt alsnog een origineel klinkende plaat. - Biosphere – Stadsschouwburg Tilburg, Incubate
Biosphere is hard, heel hard. Maar in combinatie met de comfortabele theaterstoelen van de Tilburgse schouwburg werkte Biosphere hypnotiserend. Nog meer dan Tim Hecker en The Field, die diezelfde avond in dezelfde zaal optraden. Onderuitgezakt, half in slaap, of beter gezegd in trance, kwam Biosphere letterlijk hard aan. - The Bride and the Bachelors: Duchamp with Cage, Cunningham, Rauschenberg and Johns – Barbican, Londen
Al jaren wilde ik het urinoir van Marcel Duchamp zien. Beetje cliché, maar het intrigeerde me al tijdens kunstgeschiedenis op school. Afgelopen maart zag het dan eindelijk in levende lijve, maar het werk van zijn collega John Cage maakte uiteindelijk meer indruk. De dansvoorstelling op zijn muziek in een ruimte van de expositie vond ik geweldig, zijn hersenspinsels die hij op papier had gekrast inspirerend. - Kraftwerk – Evoluon, Eindhoven
Mensen die Kraftwerk al eerder hadden gezien, vonden dit geen bijster interessante show. Voor mij was het de eerste keer, en ik vond het geweldig goed. De perfecte locatie voor deze vier Duitse mannen. Het 3D-brilletje maakte het optreden misschien wat kneuterig. Wat maar weer eens werd bevestigd is dat Kraftwerk gedateerd maar tegelijk heel hedendaags klinkt. Vooral toen de mannen in het laatste half uur richting de stampende techno gingen. Synthesizers uit de jaren 1970, maar vooruitstrevende ideeën die nu nog steeds opgaan. - Balthazar – Dour Festival
De verrassing van 2013 voor mij. Een lief bandje uit België, dat een steengoede liveband is. Op Best Kept Secret zag ik ze dit jaar voor het eerst, maar dat maakte weinig indruk. Pas in de bloedhete tent van Dour werd ik wakker geschud. En ja, dat heeft ook met de violiste te maken. Zelf speel ik ook viool en ik ben altijd erg tegen viool in een band (komt nooit goed tot z’n recht, klinkt vals, etc.) maar bij Balthazar zit een goeie die precies genoeg toevoegt. Ontdekking van het jaar.