Muzikant en componist Dirk Serries trad eerder op onder pseudoniemen als Vidna Obmana en Fear Falls Burning. Aanstaande donderdag treedt de Belg tijdens de tiende editie van Echokamer@Mediamatic onder zijn eigen naam op. Als voorproefje bespreekt hij voor ons zijn favoriete muziek, waar hij waardering voor heeft en inspiratie uithaalt.
“Een lijst van favoriete muziek samenstellen blijft een verschrikkelijk werk: frustrerend, moeilijk, besluiteloos… zeker als je naar zo’n diversiteit van muziek luistert als ik. Maar goed, dan maar pragmatisch te werk en gewoon snel grasduinen door waar ik momenteel naar luister en wat sowieso essentieel is en haast wekelijks in mijn playlist te vinden is. Opener John Coltrane is op zich een statement, dit is voor mij één der grote der aarde. Ben sowieso een grote jazzfan maar wat hij doet is meer dan dat. Perfecte frasering, intonatie en bovendien enorm creatief en baanbrekend. Ascension is alles wat John Coltrane (Ascension, Impulse! 1965) belichaamd.”
“Richard Skelton (A Broken Consort – Crow Autumn, Sustain-Release 2009) is naar mijn gevoel een van de ondergewaardeerde ‘hedendaags klassieke’ componisten. Men heeft de mond vol over Nils Frahm, Peter Broderick en anderen maar Richard is voor mij veel puurder, uiterst eigenzinnig en dus mijn steun waardig. Loren Connors (Air no.1 – Air, Road Cone 1999), een bluesmuzikant van de nieuwere generatie, ooit mij aanbevolen door Taka van MONO vanwege ‘volgens hem’ verwantschap met mijn muziek. Super minimaal, spaarzaam en uiterst mooi. Robert Fripp (Music For Palaces – Live Paris 24/5/79), ofwel de ultieme handleiding tot drone muziek. Geen introductie nodig, het blijft geniaal. Vergeet Sunn O))) en andere downtuned guitardevoten, dit is waar gitaar dronemuziek ontstond. Totaal genegeerd en ondergewaardeerd is deze Arcane Device (Lathe – Engines Of Myth, ReR Megacorp 1988). David Myers, uit het industriële cassettenetwerk tijdperk, creatief met eigen gemaakte feedbackmachines. Niet alleen experimenteel maar met veel gevoel voor sfeer, compositie en harmonie. Justin K. Broadrick, duizendpoot en één van de muzikanten waarvoor ik enorm veel respect heb, kennen elkaar muzikaal weliswaar al sinds de midden jaren tachtig vanwege onze activiteiten in het cassette netwerk maar pas in het begin van deze eeuw persoonlijk leren kennen. Deze Final is zowaar de perfecte kruisbestuiving tussen zijn experimenteel werk en het prachtig melancholische Jesu (Final – Gravity – My Body Is A Dying Machine, Avalanche 2010). In het rijtje van miskende muzikanten behoort zeker Steven R. Smith (All Is One One Is None None Is All – Cities, Immune 2009), getalenteerde gitarist/componist uitsluitend bezig met zijn eigen ding. Deze song is gewoon adembenemend mooi. Misschien een buitenbeentje in deze selectie maar ook weer niet: Low (Do you know how to waltz – The Curtain Hits The Cast, Vernon Yard 1996) is een groep bezig met hun eigen modus operandi. Schuwen absoluut niet de controverse, getuige hun recent optreden op een mainstream festival waarin ze een dertig minuten durende versie brachten van deze song of hoe je pop laat communiceren met sfeer, furie en minimalisme. Miles Davis (In A Silent Way, Columbia 1969), zeker één van de jazzgrootheden die niet mag ontbreken, in zijn overgangsfase tussen het klassiekere en de fusie waarvoor hij nog relevanter werd. Gewoon perfect.”
Meer info is hier te vinden.
MIXCLOUD: Dirk Serries – Echokamer@Mediamatic by Gonzocircus on Mixcloud