Daar staat ze. In de schijnwerpers en ook weer niet. Victoria Legrand is dé blikvanger van Beach House. Toch: ze doet er alles aan zich te verschuilen. Te verdwijnen. Op foto’s is haar gezicht nooit helemaal te zien. Laat staan dat ze zelfbewust de camera inkijkt. Met gebogen hoofd loopt ze door een bos. Het haar voor de ogen verbergt elke gezichtsuitdrukking. Een strategisch geplaatste hand laat enkel een meisje in het zwart met enorme, donkere haardos zien. Zo dus. Op het podium is dat niet anders. Van een afstandje lijkt Legrand op een propje mens. Met heel veel haar. Tegelijkertijd is ze het middelpunt van de band. Niet alleen staat ze in het midden van podium, met naast zich bandmaatje Alex Scally, met wie ze Beach House vormt, en Daniel Franz, die de twee live aanvult. Ook is, terwijl Scally en Franz hun werk in het relatieve donker doen, de podiumverlichting op haar gericht.
Dat geeft een optreden van Beach House iets ongemakkelijks. Alsof de bezoeker de tweestrijd van Legrand voelt. Het liefst lijkt ze het podium af te willen vluchten, maar dat kan natuurlijk niet en dat wil ze eigenlijk ook niet. Oh, mooie, bitterzoete tweestrijd. Nadeel? Beach House is live nogal afhankelijk van Legrand. Eerder cancelde de band al een optreden op het Valkhof festival in Nijmegen wegens een anders te druk programma. Voorafgaand aan het optreden in Utrecht speelde Beach House om en om in Brugge en Manchester. Veel gereis en vast de nodige stress. Dat is te merken in een volle maar niet uitverkochte Tivoli. Komt nog eens bij dat het een warme zomeravond is. Voorprogramma Mike Koldin weet de bezoekers een beetje verkoeling te geven met fraai opbouwende klanklandschappen en intrigerende beelden. Niet genoeg, helaas, waardoor er al snel door het concert wordt gekletst. Alles om niet te hoeven denken aan de vele zweetdruppeltjes. Ook Legrand heeft last van de warmte. Ze maakt er een grapje over door ‘Hot Hot Hot’ van The Cure te noemen. Opzichtig gebaart ze dat de afstelling van het geluid haar niet zint. Gelijk heeft ze. Haar stem staat te hard en verdringt zo de rest van het instrumentarium. Helemaal opgelost wordt het probleem niet.
Pakt niet goed uit voor het concert van de band uit Baltimore. Bepaald goed bij stem is Legrand niet. Zeker niet bij aanvang van het concert. Gelukkig herstelt ze zich gaandeweg. Erger? Het geluid van Beach House is gebaat bij een instrumentarium dat de dromerige zang van Langrand probeert te verdrinken, niet andersom. Door de eentonige zang van Legrand verdwijnt de nuance en het mysterieuze in de miniatuurtjes die de nummers van Beach House zijn en beginnen de verschillende nummers op elkaar te lijken. Begint het ook op te vallen dat Scally wel heel vaak dezelfde melodie op z’n gitaar speelt. Voeg daar de hitte in de zaal aan toe, een band die daar zichtbaar onder zucht en een dik uur Beach House wordt behoorlijk saai. Zonde, want Beach House speelt bepaald geen slechte set die voornamelijk bestaat uit materiaal van doorbraakalbum ‘Teen Dream’ en het in 2012 verschenen ‘Bloom’, het vierde en beste album tot nu toe. Komt de fraaie podiumaankleding – panelen met glasvezelkabels die de kleuren van het podiumverlichting weerkaatsen – die Scally speciaal voor de Europese shows in elkaar heeft geknutseld bij.
Die uitgekiende combinatie van belichting, podiumaankleding en melancholische, introverte en dromerige indiepop die ergens tussen Cocteau Twins, Seefeel, My Bloody Valentine en (vleugje) Beach Boys inzit zorgt in momenten voor kippenvel. Die momenten zijn in Tivoli vanavond echter te schaars en te kort. En zijn, mede dankzij de hitte, weer snel vergeten. Beach House kan beter, zoals de band al eerder in dezelfde zaal in Tivoli heeft bewezen. Snel op herkansing. Kan Legrand ons weer meenemen in haar tweestrijd terwijl Scally en Franz ons gevangen houden in prachtige melodieën en harmonieën.
Foto: Anne Vlaanderen
Gezien: dinsdag 16 juli, Tivoli Utrecht.