Het Catalaanse festival Sonar viert dit jaar haar 20-jarig jubileum. Voor clubbers en liefhebbers van elektronica is Barcelona gedurende vier dagen het centrum van Europa. Het International Festival of Advanced Music and New Media Art is in twee decennia uitgegroeid tot vaste kalenderprik voor iedereen die werkzaam is in de elektronische muziekindustrie. De conferenties en concerten op van het festival zijn de ideale arena om zaken te doen voor labels, distributeurs en bedrijven die nieuwe gadget’s promoten. – Een recensie van dag 2 door Max Thijssen.
Elk jaar wordt het evenement in twee delen gedeeld: een dag– en nachtprogramma. Het programma biedt zowel grote namen als spannende nieuwkomers een podium. Met dit jaar bijvoorbeeld Francesco Tristano, Raime, Barcelona Laptop Orchestra en Samaris. Dit jaar is de grootste verandering ten opzichte van voorgaande edities de locatiewijziging van het dagprogramma. Waar het voorheen plaatsvond in en rondom het moderne kunstmuseum MACBA en cultureel centrum CCCB, een steenworp van La Ramba in het centrum van de stad, speelt het zich vanaf deze zomer af in Fira Montjuïc (een complex van congreshallen aan de voet van de bekende berg aan de zuidkant van de stad). Daarmee gaat meteen de grootste kracht van het evenement verloren. De charme van Sonar was juist die daglocatie, midden in Raval, een van de kleurrijkste wijken van Barcelona, waar men in en uit kon lopen om wat te eten in één van de talloze bars, een blikje bier kon scoren bij de straatverkopers en de buitenpodia omringd werden door de karakteristieke oude huizen, met als middelpunt het indrukwekkende spierwitte gebouw van voor festivalbezoekers gratis bezoekbare MACBA. De nachtelijke locatie is wel ongewijzigd gebleven en dient als podium voor gearriveerde reuzen als Kraftwerk, Jurassic 5, Skrillex en Pet Shop Boys.
Bij binnenkomst in het door Red Bull Music Academy gecureerde SonarDôme is de Russische DJ DZA halverwege zijn set een bonte kermis van dubstep en iets wat lijkt op hardstyle over de menigte aan het gieten. De tracks wisselen elkaar sneller af dan hij zijn laptop aanraakt maar de gabberbeat doet betrouwbaar zijn werk en eindelijk lijken de door de hitte lamgeslagen bezoekers in beweging te komen. De sfeer voelt nog wat onwennig, en het is niet helemaal duidelijk of het publiek moet wennen aan de nieuwe locatie en temperatuur of dat bij sommige de mdma pas net begint te werken. Een hal verderop zijn de Amerikanen van CHRISTEENE aan het springen. Muzikaal heeft het wat weg van de bootybass van Otto von Schirach. De zanger zingt over piemels likken en stopt zijn gezicht tussen de billen van zijn synchroon dansende bandleden. Pas als hij het publiek uitmaakt voor boring cocksucking dickheads word hij met een vergelijkbare repliek beantwoordt en lijkt er ook in deze hal wat leven in de brouwerij te komen. De ster van de geboren Palmbomen is reizende. Hij treedt dit jaar voor het eerst op Sonar festival. Begeleid door een tweekoppige band doet hij zijn naam eer aan. De reggaeachtige ritmes in combinatie met aangenaam schelle zang worden door de latino’s op de dansvloer zichtbaar gewaardeerd. Het trio speelt nostalgisch klinkende tropicalia en disco, die ondanks het relatief lage volume en een drummer die er een enkele keer naast zit, de ideale soundtrack is voor het moment van de dag.
Op de markt aan de andere kant van het festivalterrein laten softwarebedrijven hun gadgets zien. Ook kunnen bezoekers spelen met de nieuwste midi-controllers en wemelt het er van de opgewonden camerateams die in de rij staan om Richie Hawtin te interviewen. Het nieuwe SonarCinema gedeelte is een welkome aanvulling waar documentaires en korte films worden vertoond in een koele setting. Dit terwijl AtomTM met woeste drones het rumoerige publiek de mond snoert. Gedurende 45 minuten houdt Uwe Schmidt de zaal klinisch in zijn greep. De show “HD” (naar zijn meest recente album) wordt beleid door imposante visuals en is niets minder dan een aanklacht tegende hedendaagse popmuziekindustrie. Effectieve rijmpjes als “Gaga, Gomez, Timberlake… Give Us A F***ing Break” en “Empty…M…T…V… Empty…M…T…V…“ gecombineerd met kristalheldere machinegeluiden en electroritmes vullen de hal. Een festival dat 180 euro voor een passe-partout kost in een land met een jeugdwerkloosheid van 53%. Een aanzienlijk deel van de toeschouwers is ook slachtoffer van het economisch geweld en zou een zo een half jaar kunnen leven van het gemiddelde gages dat Sonar aan de artiesten betaalt. Toch regeert het genot tijdens het optreden van de Duitse producer.
Na afloop van het geweld van AtomTM is het tijd om even buiten adem te halen. Op het buitenpodium klinkt de drum ’n bass en spierballenraps van Foreign Beggars echter als het muzikale equivalent van ochtenddiarree na het eten van verkeerd bereidde calamares de voorafgaande avond. Dus is de keuze logisch om snel weer naar binnen te gaan, de duisternis in. Daar beukt Diamond Version de zaal nog harder sonisch in elkaar dan hun voorganger. Alva Noto en Byetone halen het beste bij elkaar boven. Zij maken, net als hun labelgenoot, uitvoerig gebruik van enorme schermen en tonen beelden met gelijksoortige thema’s. Ditmaal rollen in hoog tempo slogans van bekende producten en multinationals voorbij. Verdere anti-commercieel kritiek blijft echter achterwegen. Hoog, laag, ritmisch gekraak, harde kicks die aankomen als rubberen kogels, het klinkt allemaal even weergaloos en op de dansvloer wijst men naar elkaars kippenvel. Dat belooft wat voor de bezoekers van Todays Art in Den Haag later dit jaar, waar beide Raster Noton acts acte de présence zullen geven. Buiten laat multitalent Matthew Herbert zien dat hij zijn hand niet omdraait voor een degelijke house en techno dj-set, terwijl een technicus met een stuk karton improviseert om smeltend vinyl te voorkomen. Het Berlijnse duo Modeselektor heeft als verassing hun stadgenoot Siriusmo meegenomen die het eerste half uurtje mag openen met een frisse mix van hiphop, crunk en techno. Behalve op voetbalgebied lijken de Duitsers vandaag ook de muzikale winnaar in Catalunya. Even later bouwen Bristol’s trots Pinch en dublegende Adrian Sherwood samen een muur van geluid. Fijn bijkomstig detail is de aangenaam frisse bries die het publiek de zo nodige verkoeling biedt. De combinatie levert een overtuigende dubshow op en lost alle verwachtingen in.
Het is nog steeds heet maar ook voor het drinkwater moet betaald worden, zo ook voor de pendelbus naar de nachtlocatie, waar Kraftwerk hun nieuwe 3D-show zal vertonen, evenals optredens van Raime, Objekt, Karenn, technoveteraan Derrick May en zijn Spaanse tegenhanger César de Melero en een mini showcase van het Amsterdamse Rush Hour label. Geheel in stijl van de Catalaanse hoofdstad word de toerist leeggezogen, vaak ten koste van de lokale bevolking. En het verbaast dan ook niet dat de aan Gonzo verstrekte persaccreditatie bij aankomst plotseling niet blijkt te gelden voor de nachtprogrammering. Het 3D-brilletje gaat zo ook aan Gonzo’s neus voorbij. Jep, zo gaat het ook soms in Spanje.
Gezien: Sonar Festival 2013 – Dag 2 – 14 juni 2013