De troepen van de Sovjet-Unie waren in 1945 zowel de bevrijders als de bezetters van Hongarije. Bar bleef het leven onder het repressieve Oostblok-regime tot begin jaren 1960 de communistische principes flexibeler werden toegepast. Die kentering was niet alleen merkbaar op economisch en sociaal vlak, maar ook op cultureel gebied. Hongaarse cineasten konden in betrekkelijke vrijheid opereren. Zolang in hun werk geen openlijke aversie tegen het systeem te zien was bleef de censuur op gepaste afstand, maar daar vond men een oplossing voor. Een veelgebruikte tactiek uit die periode was het verhullen van de maatschappijkritiek door middel van historische vertellingen, die de onvrede indirect interpreteerbaar maakten door het publiek, zonder de aandacht van de machtshebbers te trekken. Het oeuvre van de Hongaarse cineast Miklós Jancsó is doorspekt met deze methode, en ook ‘The Confrontation’ uit 1968 is geen uitzondering. Het is 1947 en twee jonge leiders Laci en Jutka zijn verwikkeld in een intellectueel debat op de binnenplaats van een klooster, omgeven door hun achterban en de studenten die er onderwijs genieten. Revolutionaire ideeën over de zin van verandering en de manier waarop deze te verwezenlijken worden bevochten in dialogen, zang en dans, zonder dat de twee werkelijk overtuigd raken van de intentie van de ander. Jancsó reflecteert op de gebeurtenissen in de werkelijke wereld van het jaar 1968, waar de revolutie door studentenbewegingen in talloze landen op handen was. Scherp wordt ‘The Confrontation’ nooit, daarvoor is de dekmantel van gezongen folklore te Hongaars om door westerse moderne ogen te worden begrepen. Weemoedig is de film wel, want ondanks de lokale blik in de revolutionaire tijdsgeest van toen is het gemis van dergelijke idealen in de huidige tijd een schrijnend besef. Oh revolutie, waarom heeft u toch uw betekenis verloren?