‘And I look down, and I see the whole world. And it’s fading, it’s fading, it’s fading‘
Het is maandag 18 maart, 17.30. Ik zit verbouwereerd achter het stuur van mijn zojuist ingeparkeerde auto en staar naar het scherm van mijn telefoon. Mijn benen weigeren te bewegen en de rest van mijn lichaam weigert te geloven wat mijn ogen net lazen.
‘Jason Molina is dood.’
Negenendertig jaar pas had het lichaam de strijd verloren tegen de stroom aan alcohol die de door demonen opgejaagde geest het had toegediend. Jarenlang. De demonen die de basis onder zijn donkere alternatieve folk en country vormden, hadden hem te lang getormenteerd en de basis onder zijn bestaan weg geslagen. Volgens het bericht dat ik nog op mijn telefoon heb open staan stierf Molina eenzaam en alleen ergens in Indianopolis, met niets anders dan een zaktelefoon op zich. Zijn laatste brug verbrand.
Ik ben kapot. Sinds 1997 volg ik Jason Molina op de voet, koop ik elke plaat en single die man uitbrengt en even joeg ik zelfs op de grote collectie aan live opnames die van de man rondgaan. Elke keer dat hij in Nederland is, probeer ik minstens één show te zien. Vanaf 2000 durf ik hem zelfs een vage/verre vriend te noemen, het jaar waarin hij op het punt van doorbreken lijkt te staan dankzij ‘The Lioness’. Het jaar ook, waarin ik dankzij de muziek van Songs: Ohia de moeder van mijn kinderen leer kennen. En zo meteen moet ik naar binnen om haar te vertellen dat Jason Molina is overleden. Ik vouw mij de auto uit.
‘Darling I’m not Giving in, that happened miles ago. I hear the North Star singing; Kid you’re so lost, even I can’t bring you (home)
Inmiddels is het dinsdag, half een ’s nachts. Of voor de mensen die geloven dat je eerst moet slapen om het een volgende dag te mogen noemen, maandag te diep in de nacht. Verspreid over de vloer liggen verschillende albums van Songs: Ohia, Magnolia Electric Company en andere Jason Molina releases. Een avond lang luisteren naar de demonen van de kleine zorgzame Amerikaan. Om de woorden te vinden die moeten omschrijven wat Jasons muziek voor mij betekend heeft, waarom dit een groot verlies is. Uit de boxen klinkt de getergde stem van Molina zelf die North Star afsluit met de woorden ‘You always said I’d make it out, somehow darling I knew I never would‘, ondersteund door een huilende country slide gitaar die samen met de woorden door merg en been snijdt.
Tot 2009 ontmoet ik Molina geregeld. Altijd is hij even vriendelijk en even open. Songs: Ohia is inmiddels Magnolia Electric Co. geworden. Een vaste band rond de dolende ziel die tot het album Magnolia Electric Co. in 2003 met elke plaat van jas lijkt te wisselen. Een dolende ziel die inmiddels met een alcoholprobleem blijkt te kampen, maar desondanks een eindeloze stroom aan releases aflevert. Solo, met band, met andere artiesten zoals Will Oldham en Alisdair Roberts. In 2007 komt hij zelfs met een box aan cd’s, Sojourner. Zijn laatste wapenfeit zal zijn samenwerking met Will Johnson zijn, eind 2009. Daarna wint de alcohol en de noodzaak voor rehab. Het wordt stil en het blijft stil. Tot mei 2012, Jason Molina laat via zijn label weten dat het beter met hem gaat. En het wordt weer stil.
Ondertussen geeft een digitaal klokje 01:17 aan. Mijn vermoeide hoofd luistert inmiddels voor de tiende keer naar North Star, een nummer dat altijd al diep raakte. Nu nog meer. Hier schetst Molina zijn eigen leven, en helaas maar al te correct. Ik stel mij voor dat Molina ergens, berooid en alleen, deze zinnen nog eens mompelde,
I didn’t know how blue I’d get
I didn’t know how I’d get blamed for it
I didn’t choose to go down this road
No one chooses to be sick
en laat een snik.
Inmiddels half twee, denk ik nog eens aan de laatste keer dat ik Molina sprak. De zomer van 2009, ik interviewde hem in Amsterdam en om de een of andere reden kwam onze gezamenlijke liefde, honkbal, te sprake. Molina vergeleek zichzelf met een speler voor eeuwig gevangen in The Minor League. Hij lachte erbij.