Voor de vierde keer werd in Kortrijk het Noisefest gehouden, met zoals steeds een affiche met enkele locals, een paar bekendere en minder bekende artiesten.
Elke maal zegt wel iemand af, door ziekte of om een andere reden. Deze keer liet het Nederlandse Svartvit, door ziekte, verstek gaan. De organisatie besloot om niet op zoek te gaan naar een vervanger, wat geen probleem oplevert met een strakke timing en weinig pauze tussen de verschillende acts. Het feest begint steeds in de late namiddag. Door allerlei rituele omstandigheden in het gezin is het uitgesloten om zo vroeg aanwezig te zijn. Pas na de dagdagelijkse, heel gestructureerde bedrituelen kunnen we de benenwagen in gang zetten en ons ter plekke begeven. Naar verluidt was vooral het Franse Tourette uitmuntend, maar we hebben het alleen maar van horen zeggen.
We kwamen de behoorlijk goed gevulde zaal binnen op het moment dat Wild Classical Music Ensemble een kwartiertje ver zat in de set. Inderdaad, elke keer meer volk en dat voor een affiche en een genre dat niet geschikt is voor het grote publiek. Dat is alvast een opsteker voor het samenwerkende collectief om ook volgend jaar een editie bij elkaar te sprokkelen. Soit, we zien een paar mensen met Down op het podium staan, luisteren enkele minuten en druipen al snel af. We vinden hen enigszins misplaatst, de muziek is wat speels en zeker voor de groepsleden heel gedurfd. Toch klinkt het ensemble té licht voor een festival als het Noisefest. Een hoop mensen neemt de gelegenheid waar om in de nabij buurt de innerlijke mens te gaan versterken. Toch krijgt het ensemble veel bijval, naar verluidt omdat ze zelf voor heel wat bezoekers hebben gezorgd. Ze brengen een soort vrije improvisatie met ietwat avantgarde en wat riffs, maar we vinden er weinig aan, hoeveel respect we ook kunnen opbrengen voor een project als dit.
Daarna volgt wat verwarring. Een van de medewerkers roept het publiek dat een luchtje schept (of rokend de lucht verpest) binnen voor Helm, maar of het Helm is of niet, geen flauw idee. Volgens de tijdstabel zou het Aqua Dentata (UK) moeten zijn. In elk geval, we zien een ietwat bedeesd mannetje, gezeten op een keukenstoel aan een keukentafel met wat apparatuur er op. Kaalgeschoren, hemdje strak, de voeten in modieuze bottines netjes tegen elkaar, zonder tijdens zijn twintig minuten durende set ook maar met een teentip te bewegen. Hij zet de knopjes aan, begint ergens en creëert een mooi klinkend geheel dat heel erg ambient is. Ideale muziek om naar te luisteren in de luie zetel, maar om bij recht te staaan, dat is duidelijk ietwat lastiger. Er gebeurt niets op het podium, de weedwalmen verspreiden zich en velen zijn in hun hoofd helemaal mee met ’s mans geluidskunst. Een tijdje later kijkt de man op zijn polshorloge, het is tijd, knoppen uit. Zomaar, ergens, point finale, gedaan.
Ondertussen zijn we de twee heren van Dead Neanderthals tegen het bebaarde lijf gelopen, die jammer genoeg wel van een eind ver kwamen maar uiteindelijk hadden besloten om hun instrumenten niet mee te brengen. Jammer, ze konden Svartvit hebben vervangen. Hun set duurt even lang, ze zijn net zo Nederlands en de muziek zou perfect binnen het kader van het Noisefest hebben gepast. De volgende man die het podium betreedt valt zijn apparatuur, op een tafel, wat had je gedacht, heel wat fysieker aan. Tommi Keränen uit Helsinki deed dan ook eindelijk waar we voor waren gekomen: ons een stevige portie harsch noise voorschotelen waar we heerlijk in konden verdrinken. Uiteraard is er weinig vernieuwing mogelijk in het genre, maar de man deed het duidelijk met volle overtuiging, zat zelf compleet in zijn muziek en wist zo wel de meerderheid van de aanwezigen te overtuigen. Helm (aka Luke Younger) was de volgende, want daar zijn we middels wat opzoekwerk tijdens het schrijven van dit stukje, achter gekomen. Een jonge kerel alvast, een Brit, die zijn set uitstekend aanvatte. Noise met hier en daar wat verschroeiende beats, maar na enkele minuten ging zijn stuk de verstilling in, te braaf, te bekend en vertrouwd om te blijven boeien. Naar het einde toe breide hij dan weer een schitterend stukje aan zijn set, die de balans uiteindelijk toch positief doet uitslaan.
Twee in rubbermaskers verpakte heerschappen betreden het podium. Elk hun tafeltje met apparatuur en we zijn vertrokken voor een half uurtje Grunt, een van de grotere namen op de affiche. De Finnen zijn de eersten die gebruik maken van de mogelijkheid tot het projecteren van beeldmateriaal. De techniek weigert mee te werken, de harde schijf heeft er geen zin in en het beeld blijft statisch. Voor ons part mocht het zo gebleven zijn. Een van de twee rende naar de mengtafel om het euvel te verhelpen en wat kregen we voorgeschoteld? Beelden van een meisje dat werd gekneveld en wat perverse en sadistische en seksueel getinte handelingen moest ondergaan. Tja, binnen de industriële en noisemuziek is dit dan wel schering en inslag, gedateerd kwam het allemaal wel over. Zonder het beeldmateriaal had de gebrachte set allicht iets meer indruk gemaakt. Nu leek het op een geforceerde performance van twee oude, gefrustreerde rukkers. Misschien zijn ze dat ook, die twee Finnen. Dan liever afsluiter Sudden Infant. Wiegendood is hem zelf bespaard gebleven, al is dat misschien wel zijn meest uitdrukkelijke, retrospectieve wens. Met contactmicrofoons schrapend over zijn getatoeerde lijf, schreeuwend, reciterend, fluisterend, vertellend en hels uithalend met zijn veel noise producerende apparatuur toonde de man dat hij een oude getrouwe is in het noisecircuit. Een mooie afsluiter, dat wel, die ophield op het ogenblik dat iedereen volledig verzadigd was.
Einde, terug naar de relatieve stilte van een nachtelijke stadswandeling doorheen de stationsbuurt, waar Quickie nog net geen nultolerantie heeft doorgevoerd. Kortrijk blijft Kotsrijk.
Gezien: Noisefest IV, 16/2, De Kreun, Kortrijk