Eindelijk is het ons gelukt om ons naar het alternatieve centrum Ciné Palace te begeven. Het pand, ooit bioscoop, toen platenwinkel, nu een stek voor concerten, fuiven, volkskeuken en open ruimte voor de buurt, waar veel allochtonen en dito winkeltjes huizen, leent zich uitstekend voor kleine concerten. Een zaaltje voor zestig mensen met veel hout zorgt voor een aparte maar heel mooie klank. Slechts twintig liefhebbers trotseerden de sneeuw voor wat een muzikaal zeer aangename avond zou worden.
Mr. Marcaille is een gezette Fransman met ruige en wilde baardgroei, een kalend hoofd en een ongebreideld enthousiasme. Twee basdrums, een gehavende cello en een brulstem, meer heeft hij niet nodig om een portie experimentele, aan metal verwante deuntjes over het publiek te kieperen. Als het zijn beurt is, ontdoet hij zich van T-shirt en lange broek. Het zweet mag stromen en dat zijn buik geen zicht is, kan hem niet schelen. Een paar fluimen en vertrokken zijn we. Een aantal stevige deuntjes die een metalgevoel uitdragen, maken ons blij. ‘The Wall Of Death’ bijvoorbeeld, waarin hij zijn cello wild mishandelt en er machtige riffs mee produceert. Een dronken medemens wil ‘Seek And Destroy’ van Metallica. We krijgen echter een sublieme versie van Nuclear Assault’s ‘Hang The Pope’. Of een song die één snok aan een snaar duurt, de B-kant van een legendarische single die niemand kon raden en Mr. Marcaille uiteraard ook niet wilde verklappen. De man is prettig gestoord, spuugde figuurlijk en letterlijk alle vuiligheid op zijn tapijt. Liedjes over plafonds (door het licht ziet hij alleen het plafond en niet het publiek, zo beweert hij) of over een nat sigarettenblaadje, meer hoeft het niet te zijn om de ijdeltuiten van Apocalyptica naar de kroon te steken. Op zijn eentje produceert hij meer herrie en is nog overtuigender bovendien. Een zeer aangename kennismaking (zoubroff.blogspot.be).
René en Otto, respectievelijk drummer en saxofonist van het duo Dead Neanderthals, mochten een kwartier later onze oren helemaal laten toeteren. Alle lichten uit, stroboscoop aan en daar gingen ze. Ongelooflijk strakke drums en een saxofoon door een bataljon aan pedalen gejaagd, beginnen aan een cirkelende grinddrone, of zo klinkt die in ons hoofd. We zijn onmiddellijk mee, genieten tien minuten en krijgen dan plots een overdaad aan licht te verteren alvorens het tweede nummer wordt ingezet. ‘Jazzhammer’ en ‘Stormannsgalskap’ vermoeden we, de twee nummers die hun meest recente cd sieren. Elk tien minuten, geen bisnummer, geen snelle rappe van hun eerdere releases. Toch zijn we zeer tevreden, net als alle andere bezoekers die met verstomming naar het duo keken en vooral in hun hoofd helemaal weg waren. Dead Neanderthals is niet alleen streng en geconcentreerd voor zichzelf, ze verwachten ook wel enig incasseringsvermogen van de luisteraar, die zich echter deze avond met plezier aan de muur van geluid en noise tegoed deed. Een nieuwe plaat komt er in maart (‘Polaris’) op U-Tech. Ze werd door Lasse Marhaug gemastered en bevat zes nummers, van superkort tot een paar tracks rond de vijf minuten. En inderdaad, opnieuw een andere incarnatie. Het duo blijft zichzelf heruitvinden en heeft nog twee andere platen in de planning. Eentje met Machinefabriek, waarbij ze elk een lang stuk van elkaar bewerkten, en eentje als trio. Saxofonist Colin Webster komt het duo bijstaan in wat een orgie van heerlijke pokkeherrie belooft te worden. De datum van release staat nog niet vast, maar we kijken er naar uit (deadneanderthals.bandcamp.com). Het geluid dat ze produceerden blijft in ons hoofd ronddraaien terwijl we door een hevige sneeuwbui huiswaarts stappen. Het deert ons niet, we hebben ons snoepje net gekregen en verorberd.
Gezien in Ciné Palace, Kortrijk, zondag 10 februari 2012