Vorig jaar zat de Raw Art Fair nog in de voormalige Fenix-loodsen, nu heeft het spiksplinternieuwe kunstenfestival Art at the Warehouse zich geïnstalleerd in de enorme kille hallen van staal en gewapend beton die ooit dienst deden als opslagplaats in de Rotterdamse haven. Daarbij is de opzet van Art at the Warehouse vergelijkbaar met die van haar illustere voorganger. Dat wil zeggen dat er ook bij Art At The Warehouse op de begane grond een grote beurs was georganiseerd waar galerieën en kunstenaars hun waren mochten aanprijzen, terwijl op de tweede verdieping diverse installaties en ander 3D-werk te bewonderen viel.
De beurs bleek toch een wat wonderlijk allegaartje. Echt veel samenhang leek er niet te zijn: virtuoos magisch-realistisch werk, fraaie foto’s van jongedames in diverse stadia van ontkleding, allerhande portretten, trendy kitsch, met zichzelf worstelende abstractie, en zelfs landschapjes werden gespot. Het is te voorspellen dat bekendere kunstenaars makkelijker de aandacht trekken, ten koste van mindere goden, al was het maar dat de bezoeker zich zo het hoofd boven water kon houden in deze oersoep. Bij deze een dus voor het werk van Cristina Martins, omdat met een beetje pech niemand het anders ziet. Dat is jammer, want mooi was het wel: de met fine-liner nauwkeurig uitgewerkte tekeningen straalden een bizarre, droomachtige sfeer uit die deed denken aan sprookjesboeken. En zo moeten er op deze beurs nog wel meer kunstenaars zijn, waarvan het werk de moeite waard is, maar dat uiteindelijk geen hond ziet. Meer aandacht trok de machine van Gijs van Bon Skryf die in wit zand gedichten van stadsdichter Daniel Deeop de vloer schreef.
Boven was meer actie. Het trappenhuis was van interieur voorzien door kunstenaars van voorzien die aangesloten waren bij OPPERCLAES. Dat sloot goed ook aan op deUrban Supermarket op de eerste verdieping, een heuse kunstsupermarkt met een boel artistiek bedrukte skateboards, t-shirts, en basketbalpetjes met hiphop als soundtrack. Deze aandacht voor street art is terecht, maar tesamen met het Playful Art Festival in de hoek er tegenover, een paar losse kunstenaars die blijkbaar geen plek hadden kunnen krijgen de tweede zaal (waar de ‘serieuze’ kunst zich ophield) en het 3D werk van een aantal street-artists maakte deze zaal wat rommelig. Aardig waren de de met schelle patronen verlichte maskers vanSober Industries. Ook bijzonder was het grappige Zeus waarmee de commerciële doorbraak van street art op de hak werd genomen – een levensgroot Monopoly-bord met als startplaats ‘EGO’ waarna de speler zich ‘Pure Evil’ kon aanschaffen voor £50, dan wel ‘D*Face’ voor £200, of ‘Paul Insect’ voor £220 .Simon Schrikker’s kolossale honden kwijlden de toeschouwer tegemoet, die deze hoek van de zaal veranderden in een smerig hondenhok waar je de honden bijna kon ruiken. De computerspellen interactieve kunst die tentoongesteld was bij het kleine gepresenteerd door suggereerden ,behalve de onbegrensde mogelijkheden van artistieke mensmachine-constructies, helaas ook retrokitsch. Computergames hebben niets dat niet op een kunstzinnige en creatieve wijze ingezet kan worden, maar als het gepresenteerd wordt met een ‘ironische’ jaren-tachtig vormgeving doet je het afvragen of het geen kinderbedtijd is voor variaties op Pacman. En die kritische vraag stel je eigenlijk met pijn in het hart, want natuurlijk ziet het er ondertussen wel alleraandoenlijkst uit en is de amusementswaarde verzekerd.
Dan was de Zittende Man van Marcel Warmenhoven andere koek – theatraal, met een anatomie die uit een blokkendoos leek te komen, confronteerde deze eenzame cartoon-existentialist de hiphop en de flistende beeldschermen met de absurditeit van het bestaan. Het beeld had waarschijnlijk prima in de andere zaal gekund, met reguliere kunstenaars die op een meer traditionele wijze werkten, want daar leek het wat leeg, ondanks de enorme schroeven en moeren van Kim de Ruysscher die jammer genoeg dermate aan Claes Oldenburghdeden denken dat de geur van de als roest aangebrachte laag koffie niet eens opviel.
De Utopia-in-maquettevorm van deed het bloed, van elke jongen met bakken Lego en Playmobil op zolder, natuurlijk sneller stromen. Een hele stad was er gebouwd, met flats en parkeergarages met een heleboel lampjes. Een treintje waarop een camera bevestigd was, reed over een parcour door de stad. Op twee schermen naast de maquette waren beelden te zien van een bestaande blokjeswereld, bezien vanuit het perspectief van het treintje, maar dat uiteindelijk even illusoir was als de echte maakbare samenleving. Helaas bleek toen dat de verwijzingen naar wie-wat-gemaakt-had (nog?) niet aanwezig, zodat die wrange assemblage van een kleuterbox met aan weerszijden etalagepoppen, opgesierd door vlaggen en andere vuilnisbelt memorabilia, en dat voortgetrokken werd door kinderfietsjes, evengoed van Jeroen Kuster als Midas Zwaan had kunnen zijn. Ondertekende gokt op basis van de summiere informatie op het info A-4tje op het laatste, maar waarom heet het ding dan The Black Pearl? Zeer amusant was deze assemblage in elk geval. Maarten Peerdeman maakte indruk met een zwartgallig schavot waaruit indianenpijlen staken met bovenop een tuinstoeltje, zodat gewelddadigheid en truttigheid samensmolten tot een klont zwarte teer.Achterin de zaal viel het werk van Jacob van der Zwan te bewonderen. De formaten van zijn schilderijen waren monumentaal, en als het ware ‘geschilderd’ met foto’s van zeep, geld ijs en gaas, leidde dit tot de detaillering van een surrealistische wereld die tot in het absurde was doorgevoerd. In het voorbijgaan was op de vloer nog steeds de 3D-tekening te zien -die vorig jaar te bezichtigen viel op de Raw Art Fair. Blijkbaar was de verf blijkbaar zover in het beton doorgedrongen dat het er niet meer uit te poetsen viel. En met dit souveniertje aan vorig jaar was de cirkel weer rond.