Grauw, grijs, geladen met treurnis, neerslachtigheid en weemoed; de hoes van ‘Ark’, vertelt in een oogopslag het gehele verhaal van het debuut van de Britse producer Halls. Een eenzame bloemstuk in zwart, grijs en wit en verder niets. Niets en toch een heel verhaal van vergankelijkheid, ellende en pijn dat er achter schuilt. Een kunst die Sam Howard – de naam die in het geboortecertificaat staat – ook beheerst, een verhaal vertellen met dat wat er niet is. Stilte, hooguit galm en echo, ‘Ark’ kenmerkt zich door een enorm open geluid, waarin alle ruimte wordt gelaten voor het uitsterven van klanken. Net als James Blake en Jamie Woon gebruikt hij elementen uit de dubstep om zijn liedjes uiteen te zetten. Dubstep en kerkmuziek, synthpop in een lo-fi aanpak; ruis is een basiselement van het geluid op ‘Ark’. Meeste nummers worden uitgewerkt op piano of op een diep zoemend orgel met daarover heen de bolronde bassen in combinatie met krakende clicks en clacks. Pijnlijk traag en pijnlijk leeg in de uitvoering komt ‘Ark’ met elke keer draaien net een beetje harder binnen. De Brit weet in een paar kleine streken drukkende depressie in overweldigende pracht om te zetten. Zo bestaat ‘White Chalk’, een van de vele hoogtepunten, voor tachtig procent uit kerkgalm, piano, percussie, verdwaalde voetstappen en het ingezette koor tot het uiterste uitrekkende. Een methode die over de hele plaat wordt doorgetrokken, maar nergens gaat vervelen. Vooral het gebruik van de ruimte, het geregeld terugkeren van kerkklokken, voetstappen en ander omgevingsgeluid geven juist een zekere sacrale sfeer aan de desolate dubstep op ‘Ark’. Een sfeer waaraan het nauwelijks ontkomen is op een indrukwekkend debuut.