Dit weekend dompelt Groningen zich om tot muziekwalhalla en domineert Eurosonic/Noorderslag de media. Muzikaal 2013 presenteert zich. Wie niet naar het Hoge Noorden af wilde reizen kon het ook zuidelijker vinden. Eurosonicbands Baby Guru, Siinai, Temples en Holy Mountain stonden vrijdagavond tevens op de planken van de Tilburgse 013, tijdens Incubated XL.
Er is meer dan crisis is Griekenland, meer dan verwende ambtenaren en werkloze arbeiders. Het dreunende trio Baby Guru speelt in de Kleine Zaal van 013 voor een handjevol toeschouwers. In hun thuisland mag het een puinhoop zijn, hun muziek is dat niet. Vanachter een synthesizer, een bas en een drumstel spelen de drie nummers met duidelijke invloeden uit de krautrock en 1960 psychedelica. Drie mannen die gebrekkig Engels spreken, en daarom maar hun mond houden en spelen. Het buldert en het stroomt maar de leegte voor hen laat het eenzaam klinken.
Muziekcafe Cul de Sac speelt vanavond het kleine zusje van 013. Twee van de zes bands staan vanavond daar. Mile Me Deaf en White Fangs gooien in het smalle cafe alles om wat om te gooien is. Wolfgang Möstl van die eerste band speelde al tien jaar in de noiserockband Killed By 9v Batteries en bracht dit jaar met Mile Me Deaf het album ‘Eatskull’ uit. Weezer, maar nu in 2013.
Het Brusselse White Fangs slaat ook om zich heen. In de eerste minuut valt de bekken om, de zanger gaat er demonstratief op staan. Tussen de punkachtige nummers door – die White Fangs met bijpassende verveling brengt – maakt de drummer flesjes bier open met zijn tanden en sproeit hij de bassist ermee onder. Het gaat niet om de muziek, het gaat om het geheel.
Ook bij Holy Mountain – vernoemd naar de gelijknamige film uit 1973 van Jodorowsky – gaat het om het geheel, maar
deze woeste mannen uit Glasgow pakken het iets anders aan. In 2012 kwam hun plaat ‘Earth Measures’ uit, die de drie in 17 uur opnamen. Het trio smelt – gehuld in vieze witte hempjes – jaren 1970 psychedelica samen met stonerrock, en het resultaat is snel, hard en onstuimig. Maar als gitarist Andy McGlone zich tot het publiek wendt en in een hevig Schots accent vertelt dat hij het fijn vindt dat iedereen er is, verandert hij van wilde rockman in een lieve huisvader.
De Finnen van Siinai maken psychedelische progrock. Zo noemen ze het zelf en zo klink het ook. Eerder gebruikte Wolf Parade-lid Spencer Krug de Finnen al als studioband voor zijn derde Moonface-plaat ‘Heartbreaking Bravery’ uit 2012. Een mooie combinatie, maar alleen is Siinai op zijn best. Langgerekte composities waar het kwartet compleet in opgaat: ogen dicht, zwaaien met het hoofd en het haar laten wapperen. Een band vol tegenstrijdigheden. Bombastische nummers die op een gevoelige manier worden vertolkt. Muziek waarbij je bebaarde mannen met tatoeages verwacht, maar schriele jongens in overhemd vullen het podium. Behalve de bassist, die het zweet van zijn voorhoofd wegveegt en wat weg heeft van Meat Loaf.
Waar uiterlijk en muziek perfect samenkomen is Temples, een Londense band die aan de rand van een hype staat. En al spelen deze vier jongens heel de Kleine Zaal vol, een plaat hebben ze nog niet. Met zijn slordig gestyleerde krullenkop, leren jack met zwarte bontkraag en rode glittertrui is zanger James Bagshaw zo weggewandeld van een hippiebijeenkomst, evenals de andere Temples-leden. Wellicht wat veel nagedacht over het aangezicht, maar het werkt. Liedjes zijn – hoe kan het ook anders – 1960 psychedelica, met een soms wat ondefinieerbaar donker randje. Maar Temples speelt voorzichtig, waardoor de saaiheid erin sluipt. Wellicht in verlegenheid gebracht door het internationale lofgetoeter van de laatste maanden, misschien wat duf van de avond ervoor in Groningen. De volgende dag slentert het viertal vermoeid met instrumenten en koffers naar het Tilburgse station. Op naar de Melkweg. Je bent een hype of je bent het niet.