Toen Autumn Falls een paar dagen geleden van start ging, viel de herfst koud op ons dak. Striemende regen en felle wind staken de kop op. Tijd dus om ons terug te trekken in een donkere zaal met fijne muziek. Tijd om de winter in te luiden.
Woensdag was voor ons het startschot van een ware concertmarathon. Eentje die pas zondag zou eindigen in Kortrijk, maar daarover meer in een volgende blog. Want eerst riep Autumn Falls. Eerste stop was voor ons de club van de Brusselse AB. Terwijl we ons kaartje aan de ingang ophalen, kunnen we er niet naast kijken. Staatssecretaris Maggie De Block staat ook aan de ingang van de AB. Zou het? Nee, zij ging naar Jef Neve in de grote zaal, blijkt later. Boven in de AB-club gaat het er iets donkerder aan toe bij Kiss The Anus Of A Black Cat. Het podium wordt opgelicht door de paarse TL-buizen, die we ook al zagen op Pukkelpop. Stef Heeren en zijn collega’s storten met zichtbaar genoegen hun apocalyptische wereldbeeld uit over een goed gevulde Club. De eighties-synthgeluiden en drummachines zoemen door de zaal en vormen de soundtrack voor de donkere maatschappijvisie die aan bod kwam op de laatste plaat ’Weltuntergangstimmung’.
‘Shake Of Your Dreams’ zingt Heeren in het gelijknamige nummer. Iets wat velen in deze donkere tijd op het Oude Continent alleen maar kunnen beamen. Afgelopen zomer zagen we KTOABC nog worstelen met de omstandigheden in een snikhete tent op Pukkelpop. Vandaag nam de band revanche. Alleen misten we soms de voorbeeldige ijsprinses die An Pierlé daar neerzette. Maar goed.
Het concert van Lower Dens dat daarop volgde, liet ons in verwarring achter. Folkmeisje gone atmosferische rockartieste Jana Hunter stelde zich in het donker, helemaal rechts van het podium op. De rest van de band nam links plaats. Zit er een haar in de boter bij de band? Of lazen we te veel in de podiumopstelling? Toch bekroop ons het gevoel dat er iets niet juist zit in de band. Want op plaat slaagt de band erin mooie klanktapijten te weven, hier lijkt het wel of ze op automatische piloot spelen. We zullen dan maar de herinnering koesteren aan het meer dan uitstekende concert dat we een paar jaar geleden zagen in het voorprogramma van Deerhunter.
Donderdag verhuisden we van locatie voor één van de Autumn Falls avonden waar we al een tijdje naar uitkeken. Afgelopen lente zagen we The Soft Moon nog een sterke set spelen op ATP’s I’ll Be Your Mirror in Londen. En dat in een volledig verlichte zaal. Hier, in de Magasin 4, krijgt de band een ideale locatie voorgeschoteld. Een donkere, ietwat shabby club. De avond had mooi moeten beginnen met het psychedelische Lumerians. Bij aankomst krijgen we echter al ingefluisterd dat dat niet zal lukken. De band was nog niet gearriveerd. Vertraging opgelopen door een brandje in de tunnel tussen Engeland en Frankrijk. We kregen dan ook enkel de hoofdschotel getrakteerd. Luis Vasquez en zijn kompanen opereren in tegenlicht vanavond. Felle spots schijnen van achter de band de zaal in en laten schimmen op het podium zien. Schimmen die de coldwave van begin jaren 1980 transponeren naar het hier en nu. En dat lukt, met veel nummers uit hun laatste plaat ‘Zeros’, meer dan behoorlijk. Toch blijven we een klein beetje op onze honger zitten. Dit had een show als een splinterbom moeten zijn, en dat werd het niet. De band klonk bij momenten niet helemaal in vorm, de pauzes tussen de nummers duurden soms net iets te lang om echt in het concert te blijven. Ach ja, zal ook wel aan ons liggen.
Vrijdag was het tijd voor een nieuwe aflevering in de reeks ‘Gonzo (circus) presenteert:’. En deze stond in het teken van rammelende garagerock. De avond serveerde ons ook de eerste echte ontdekking van deze editie van Autumn Falls. Nee, geen groep, maar een zaal. Het ons nog onbekende Atelier 210 in Brussel blijkt na aankomst een zeer fijn zaaltje te zijn. Oud, hellende cinemazaaltje dat al bij het eerste concert van de avond, The Feeling Of Love, over een uitstekende akoestiek blijkt te beschikken. Het uit Metz afkomstige The Feeling Of Love steekt van wal met heerlijke fuzzy, gejaagde gitaren. Het rammelt, het piept en het is een ideaal opwarmertje van de avond. Een La Chouffe van het vat later is het de buurt aan Ty Segalls goede maatje Tim Presley. Zijn White Fence brengt de zaal al naar een eerste kookpunt met een lang uitgesponnen psychedelisch gitaarduel. De songs, schatplichtig aan punk en psychedelische pop, volgen elkaar op in sneltempo. De band doet meer dan wat van haar verwacht wordt. Dit is meer dan opwarmen, dit is de lat hoog leggen voor de headliner van de avond. Het is voor Ty Segall een moeilijke week geweest. Door persoonlijke shit heeft hij afgelopen week een aantal shows moeten cancellen. Deze show is de eerste die hij opnieuw kan spelen.
Voor het optreden voel je het in de lucht van een volgelopen Atelier 210 hangen. Hier kan, nee, hier zal iets gebeuren. Iets wat de aanwezigen zich nog lang zullen herinneren. Voor het optreden is er al volop rumoer in de zaal. Bij de soundcheck moet Ty Segall een aantal aanwezigen tot stilte manen: ‘Wait you guys, It’ll be worth it!’ roept hij het publiek toe. Vanaf de eerste noot is duidelijk dat vanavond het wachten meer dan beloond zal worden. Het publiek ontvangt de band wildenthousiast. Als Ty Segall dat publiek dan ook nog eens opzweept door te herinneren aan de vorige Brusselse passage in Madame Moustache, ‘Our craziest show ever!’, is het hek helemaal van de dam. Lichamen buitelen over elkaar heen, de voorste rijen ontbranden. In een strak tempo dropt de groep de ene na de andere bom. Songs vooral geplukt uit ‘Slaughterhouse’ en ‘Twins’, de twee laatste platen van de man. Hoogtepunten noemen, nee dat gaat niet. Gonzo-collega (dv) aka Chef Tournel verwoordt het een dag later het best op Facebook: ‘Rauw, messcherp, los uit de bocht en toch strak in de hand. Pure klasse’. Eraan toevoegend: ‘Let op mijn woorden: die staat vast op Pukkelpop volgend jaar, en nog niet eens op een bescheiden plek op de affiche’. Een wensdroom waar wij het alleen maar volop mee eens kunnen zijn. Een festival dat Ty Segall volgende zomer niet op zijn affiche zet, is geen echt festival. Dit was simpelweg HET concert van 2012.
Gezien: Autumn Falls, 28-30 november 2012, verschillende locaties in Brussel
Foto’s: Ty Segall – Caroline Lessire
