In elke editie van Gonzo (circus) geeft een man/vrouw uit Vlaanderen of Nederland zijn of haar visie op vernieuwing in muziek en cultuur. Voor Florian Cramer zijn mediakunstfestivals anno 2012 een ‘pijn in de kont’.
Wat je bij de Ars Electronica in Linz (de moeder van alle huidige mediakunstfestivals), Transmediale in Berlijn, STRP in Eindhoven, DEAF in Rotterdam te zien krijgt, zijn vaak machinepretparken die al sinds decennia voor het klote-imago van de mediakunst in de hedendaagse kunstwereld en bij het kritische publiek zorgen. Er is maar één festival dat zich ook bewust, en bovendien grappig en op een campy manier populistisch, als cyberkermis vertoont: Gogbot in Enschede.
Is het überhaupt nog nodig om mediakunstfestivals te organiseren in een tijd waar toegang tot digitale media geen probleem meer is, en veel werken even goed thuis op de computer kunnen worden bekeken? En terwijl het genre van de interactieve installatie al lang niet meer representatief is voor het artistieke werken met digitale media? Bij alle bovengenoemde grote festivals is het programma van openbare lezingen, debatten en workshops over artistieke, politieke en filosofische vraagstukken van de nieuwe media altijd veel interessanter dan de expo’s die hun publiek beeld bepalen.
Lees de volledige column in Gonzo (circus) #112