Vijf Jaar Erased Tapes: Peter Broderick

Nadat hij op uitnodiging van Efterklang zomaar naar Denemarken was verhuisd en bovendien met twee platen in een jaar tijd zijn solocarrière een indrukwekkende doorstart had gegeven, klonk de naam van de jonge Amerikaan Peter Broderick plots overal.

“Ik ben zo’n Amerikaan die geen Amerikaan wil zijn,” zegt hij. En: “Al mijn vrienden zijn stukken ouder dan ik.” Gelukkig laat de 21-jarige Peter Broderick zich door deze problemen niet van het werk houden. Jong als hij is maakte de muzikant uit Portland, Oregon al drie officiële soloplaten, twee 7-inches, diverse soundtracks voor films en dansvoorstellingen, een aantal zeer gelimiteerde cd-r’s én een podcast met onuitgebracht materiaal. Naast zijn bezigheden als solomuzikant houdt hij er bovendien nog een drukke carrière op na als gast- en sessiemuzikant bij talloze, sterk uiteenlopende bands en muzikanten.Ook het gebrek aan liefde voor zijn thuisland loste hij gemakkelijk op: eind 2007 verhuisde hij op verzoek van de Deense sprookjespopband Efterklang naar Denemarken, om daar deel uit te gaan maken van hun liveband. En ondanks zijn grote productie van daarvoor, was dat het moment waarop Brodericks leven pas echt spannend werd.

“Als kind had ik altijd muziek om me heen. Mijn ouders speelden en draaiden voortdurend muziek. En op mijn zevende kreeg ik voor Kerst een viool cadeau. Het was het eerste en vooralsnog enige instrument waarvoor ik gestudeerd heb, zeven jaar lang. Later heb ik daarvoor nooit meer de discipline gehad. Zodra ik een instrument móét bespelen, heb ik er eigenlijk al geen zin meer in. Voor piano en gitaar heb ik allebei een maand les gehad, precies genoeg om te weten dat ik dat niet wilde.”
“Na die jaren was ik een tijdje een typische puber, die niets van muziek wilde weten en alleen maar wilde skateboarden. Na een poosje ontwikkelde ik echter een fascinatie voor het soort gekke, oude instrumentjes dat zo’n beetje iedereen wel op zolder of weggestopt in een kast heeft, die al jaren in de familie circuleren, maar al decennia niet meer bespeeld zijn. Accordeons, viooltjes, allerlei rare snaarinstrumentjes. Ik ben ze gaan sparen en probeerde ze allemaal te bespelen, puur voor de lol.”
“Doordat ik veel instrumenten kon bespelen, kwam ik eigenlijk als vanzelf in allerlei bandjes terecht. En toen ik een keer met één van die bandjes in een studio was, raakte ik aan de praat met de geluidsman. Ik bleef contact houden met hem en we raakten bevriend. Vanaf dat moment belde hij mij iedere keer als hij een opnamesessie had waarbij een violist nodig was, of iemand die banjo kon spelen, of theremin, of een ander instrument waarmee ik al eens had zitten experimenteren. En zo rolde ik vervolgens van het ene project in het andere. Horse Feathers was een tijdje mijn hoofdproject, maar daarnaast speelde ik regelmatig mee in andere folkbands, zoals Loch Lomond en Norfolk & Western. De gitarist van Norfolk & Western speelde ook in de band van M. Ward, dus toen die eens een violist nodig had, werd ik gevraagd, en toen hij een band begon met de actrice Zooey Deschanel, She & Him, werd ik ook daar weer bij betrokken. Zo breidde zich dat steeds verder uit.”

In het diepe

Broderick mag dan heel actief geweest zijn in de muziek, officieel was hij in die tijd student. “Ik volgde een opleiding voor film en muziek. Maar eigenlijk bestond mijn leven uit twee dingen: overdag was ik pizzabakker om geld te verdienen en de rest van de tijd maakte ik muziek.” Van die studie kwam uiteindelijk dus niets terecht. Wel was Broderick, zoals elke student van zijn generatie, een fervent bezoeker van YouTube en MySpace. Op YouTube zou hij zich uiteindelijk ontpoppen tot een van de vele makers van curieuze, melige filmpjes – zie daarvoor zijn eigen YouTube-kanaal – en op MySpace buitte hij de netwerkmogelijkheden gretig uit.
“Ik was via MySpace bevriend geraakt met de bandleden van Efterklang. Dat was op dat moment mijn favoriete band, dus ik had ze benaderd als fan. Nadat ze mijn werk hadden gehoord en ontdekt hadden dat ik viool en nog allerlei instrumenten bespeelde, nodigden ze me uit om naar Denemarken te komen en mee te spelen in hun liveband. Dat was echt een droom die uitkwam. Ik heb sowieso altijd al een voorliefde gehad voor Europa. Zo’n beetje alle muziek waarnaar ik luister is Europees en ik heb gemerkt dat Europeanen veel meer open staan voor het soort muziek dat ik maak en waarvan ik houd. En door de verhuizing naar Denemarken zou ik me fulltime gaan richten op muziek maken!”
“Voordien was ik altijd erg geïnspireerd geweest door modern klassieke muziek, componisten als Max Richter, Johann Johannsson en Philip Glass. Toen ik bij Efterklang kwam, waren zíj voor een lange periode mijn voornaamste inspiratie. Het was een ongelofelijk stimulerende tijd en een groep muzikanten waar ik erg veel van leerde. Ik had ook nog nooit zoveel gezongen als tijdens de optredens met hen. Iedereen in de band zingt heel veel, hun muziek zit vol samenzang en koorzang. Dankzij hen heb ik mijn stem gevonden.”

“Als solomuzikant was ik nog erg zoekende. ‘Docile’ had ik al gemaakt, maar ik had voordat ik naar Denemarken kwam nog maar één keer solo opgetreden. Solomuzikant zijn was iets dat ik wel al lang wilde, maar ik wachtte tot de tijd er rijp voor was. Ik had er geen haast mee. Toen ik ging toeren met Efterklang stelden zij echter voor dat ik solo het voorprogramma zou verzorgen. En zo ik werd ik dus domweg in het diepe gegooid.”
“Ik had geen idee hoe ik het moest aanpakken, eigenlijk. Gewoon in mijn eentje met een piano de stukken van ‘Docile’ spelen was een idee dat me helemaal niet aansprak. Meditatieve solopianomuziek brengen was m’n voornaamste doel, tot ik erachter kwam dat ik dat, vooral live, toch een beetje saai vond. Dus ging ik wat dingen uitproberen om het spannender te maken. Het was nogal een leerproces. Tijdens de optredens zelf probeerde ik erachter te komen wat ik nu eigenlijk wilde doen. En uiteindelijk evolueerde het naar een mix van folky gitaarstukken met zang, instrumentale pianostukken en experimenten met loops en pedalen. Ik merkte dat ik een sterke behoefte had om te variëren, om per nummer een ander instrument of een ander idee centraal te stellen. Als ik opneem, vind ik het wel prettig om te focussen en om een bepaald geluid helemaal uit te werken. Live doe ik het liefst alles door elkaar.”

Rust

Vorig jaar bracht Broderick twee soloplaten uit, die beide een zalige rustgevende werking hebben, maar voor de rest in vrijwel niets op elkaar lijken. Waar ‘Float’ een logisch vervolg is op zijn oudere werk, met instrumentale pianostukken die prachtig zijn gearrangeerd met maar liefst twaalf door Broderick zelf gespeelde instrumenten, daar gaat ‘Home’ de singer/songwriter-kant op en blijkt de kersverse Deen ineens ook nog over een mooie zangstem te beschikken.
“De piano was lange tijd het centrale instrument in mijn werk. Op een gegeven moment heb ik besloten dat dat maar eens een tijdje moest veranderen. Toen ben ik begonnen aan ‘Home’, een plaat met folkliedjes met stem en gitaar. Ik ben zeker niet uitgekeken op de piano. Sterker nog, het is het instrument waar ik het meeste plezier in heb en dat de grootste voldoening geeft. Maar zo sterk dat het me een goed idee leek om eens een plaat geheel zónder te maken. Want ik vind het zo makkelijk om iets bevredigends te maken met een piano, ik hoef bij wijze van spreken maar een noot te spelen en ik ga al van: ‘wow, wat mooi!’ Dus ik vond het tijd om mezelf uit te dagen. Ik ben bijvoorbeeld heel erg gaan experimenteren met zang, met het opstapelen van allemaal lagen van mijn eigen stem. En daarvoor had ik natuurlijk teksten nodig en die komen nou ook bepaald niet vanzelf op me af.”

“Ik denk dat een volgende plaat iets meer op mijn liveshows zal gaan lijken en gevarieerder zal zijn. Dus instrumentaal, gitaar en piano allemaal door elkaar heen. Eigenlijk wil ik als muzikant zo gevarieerd mogelijk worden en gewoon alles spelen, maar dan zo dat het geen grap wordt. Ook met de wat vrijere, meer geïmproviseerde elementen uit mijn optredens wil ik meer gaan doen. Meer experimenten met pedalen en loops. En ik heb eindelijk een fatsoenlijk opnameapparaat voor field recordings. Op ‘Home’ staan er wel al een paar, maar die heb ik met slechte apparatuur opgenomen. Dus daar ga ik ook wat meer mee experimenteren.”
“Op ‘Float’ bijvoorbeeld speelt improvisatie ook al een rol; daar zijn eigenlijk alle strijkerspartijen geïmproviseerd. Amanda Lawrence, die altviool en cello speelt op die plaat, had de nummers nog nooit gehoord toen ze naar de opnamesessie kwam. Ik speelde haar een keer het nummer voor en vervolgens speelde ze in één keer een partij in. De laatste tijd doe ik dat steeds meer, gewoon de tape aanzetten en maar muziek spelen. Misschien word ik ook wel gewoon lui. Maar ik wil voordat ik een nieuwe plaat ga opnemen zoveel mogelijk experimenteren, verschillende dingen uitproberen. Tot nu toe is mijn solocarrière nogal snel gegaan, zonder al te veel reflectie of tijd om dingen uit te proberen. Mijn drie platen zijn ook allemaal behoorlijk gehaast opgenomen. Nu wil ik wel even de tijd nemen voordat ik met iets nieuws kom. Dus eerder dan begin 2010 zal het niet worden. Maar er zullen waarschijnlijk in de loop van het jaar wel een paar kleinschaliger releases verschijnen, vooral soundtrackwerk. En in augustus komt de debuutplaat uit van mijn zus, onder de naam Heatherwoods. Dat zijn liedjes door haar geschreven en gezongen, waarvoor ik de opnames heb gedaan en de arrangementen heb geschreven en gespeeld. En ik zal ook nog wel, wanneer ik daar de tijd voor heb, als sessiemuzikant actief blijven. Ik heb bijvoorbeeld weer meegespeeld op de nieuwe platen van Horse Feathers en M. Ward.”

Jong

Enkele maanden na het interview is al duidelijk dat Broderick, ondanks zijn aangekondigde periode van rust, in rap tempo doorwerkt. In de eerste helft van 2009 zijn al een soundtrack van een dansvoorstelling, een 3-inch met outtakes van een filmsoundtrack, een heel nieuw album in gelimiteerde oplage op cassette en een verzameling van oude demo’s uitgebracht. Voor later dit jaar staat nog een samenwerking met Machinefabriek op stapel.
Het lijkt erop dat Broderick altijd met hoge snelheid werkt en alles wat hij maakt uitbrengt. Zolang zijn werk het niveau blijft houden dat het nu heeft, kan dat alleen maar respect afdwingen. Toch doet het ook afvragen wat het resultaat zou zijn als hij eens lang ergens op zou gaan broeden. Maar gezien zijn jonge leeftijd, is het vast een kwestie van tijd voordat we daar achterkomen.
“In elke recensie staat dat ik zo jong ben. Tja, dat ben ik ook. Al mijn vrienden en collega’s zijn een stuk ouder dan ik. Maar ik voel me nooit ongemakkelijk in hun bijzijn. Ik voel me zeker wel jong, maar vooral in de zin dat ik besef dat ik nog een hoop te leren heb. Maar dat is alleen maar goed.”