Het lijstje favorieten is vandaag al een stuk langer dan gisteren, en we smeren de kuiten voor een heuse estafetteloop over de “Plaine de la machine à feu”. Vooral hiphop en harde gitaren zullen vandaag ons deel uitmaken, met nog wat parels electronica voor de afwisseling.
We slagen erin om de wei op te wandelen (nou ja) tijdens Doomtree, die onder een opklarende hemel het hoofdpodium op gang probeert te trekken. Op plaat tracht deze band de tijd van live raprockbands te doen herleven, met een sound die doet denken aan Scanner en Asian Dub Foundation. Maar tegenwoordig trekt élke rapper die het zich een beetje kan veroorloven met een band op schok, en het breken van muzikale barrières is dezer dagen al helemaal niet meer aan de orde. Ironisch genoeg staan er bij Doomtree ook geen livemuzikanten op het podium. Wat er overblijft, is jammer genoeg een zeer middelmatige hiphopact die op geen enkel moment de aandacht weet te trekken.
Plaatjes opzetten
Onlangs haalde dj Deadmau5 uit naar de grote namen in de dance die volgens hem op een podium weinig meer deden dan een nummertje starten en in het rond beginnen springen. In de elektronische underground wordt ons die tweede handeling bespaard, maar verder is het al te vaak huilen met de pet op. Sun Glitters vervoegt met zijn set het almaar verlengde lijstje van saaie laptoppers, en voegt vrijwel niets toe aan de studioversies van zijn tracks. Gaan al die jongens ooit nog eens leren dat het ons thuis ook wel lukt om de plaat op te zetten? Onderhand zijn er genoeg voorbeelden van hoe het wél kan, tijd om de lat wat hoger te leggen. Van de weeromstuit ga ik dan maar een stukje Hickey Underworld zien, die we her en der te lande al genoeg spelen met een goede reden: ik kan me geen show van hen herinneren die ooit is tegengevallen. De nummers weten mij nog steeds niet te beklijven, maar wat maalt het: ze hebben een sound waarmee ze me elk moment van de dag mogen overvallen.
Saaie hiphop, deel twee en drie: Speech DeBelle en Roots Manuva. Van die eerste hadden we niks anders verwacht: alles wat ik van dat mens al eerder heb gehoord is uitermate slaapverwekkende conscious rap. Live had ze ook nog een ultragladde band mee die het laatste greintje spanning uit de muziek wist te filteren. Gelukkig (zo dacht ik) kunnen we snel naar Roots Manuva, een persoonlijke held die ik in recente jaren wat uit het oog was verloren. Bijgevolg staat me vooral een geweldig optreden in de AB bij, alweer een hele tijd geleden. Wat is er ondertussen gebeurd? Roots is oud of mild geworden, of allebei. Het eerste kwartier van zijn set stond hij jolig te huppelen op zeer wakke uptempo funkgrooves; ik zou bijna zweren dat Speech heur band fluks van podium was verwisseld. De rest hebben we niet meer afgewacht – best mogelijk dus dat de volhouders nog getrakteerd werden op de Roots die ik ken van vroeger – sardonisch grijnzend met z’n ronkende stem over stuiterende protogrime. Voor mij en m’n mooie herinneringen was het alweer te laat.
Trashen als de beste
Een mens zou een beetje agressief worden van zoveel gebrek aan animo op deze vrijdagnamiddag! Gelukkig werd ik meegetroond naar het optreden van Municipal Waste, voorheen slechts een opvallende naam waar ik geen muziek op kon plakken. Dat was gauw genoeg gebeurd: Municipal Waste speelt trash, trash en nog meer trash! Maar dat doen ze wel gelijk als de beste. Van het gifgroene logo tot de weergaloos debiele songtitels als “Boner City” en “Beer Pressure”, het zat er allemaal plek op. Onderwijl werd het uitzinnige publiek vakkundig door de volledige catalogus van mosh-stijlen geloodst: circle pit, wall of death, ze passeerden allemaal de revue. Innoverend? Ga toch weg. In Gonzo 109 kon u nog een opiniestukje lezen over de waarde van oertraditionele stijloefeningen in tijden van grenzeloze crossovers, en ik onderschrijf dat volledig. Bovendien: zou u geen breedsmoelgrijns krijgen bij het aanhoren van spitse bindteksten als “The next song is about headbanging so hard you ripp your face off”, “This one’s called “HEADBANGER! FACE! RIP!” Nee? Dan zullen we nooit échte vrienden worden.
Over echte vrienden gesproken: op het hoofdpodium trof ik een oude toeverlaat die mijn humeur nog wat de hoogte in joeg. Tot dusver had ik alle reünies van Dinosaur Jr. gemeden onder het mom van ‘kan enkel tegenvallen’. En hier stonden ze, Jay en Lou, keihard mijn ongelijk te bewijzen. Laat het maar de berusting van een oude zak wezen dat de muziek van Dinosaur (what’s in a name) tegenwoordig klinkt als veilig thuiskomen. Jay Mascis was destijds de belichaming van onze generatie X, en tegenwoordig is hij de verpersoonlijking van wat die generatie in de 21ste eeuw geworden is: mannen die voor eeuwig jongens zullen blijven. Met even lang haar dat enkel wat grijzer kleurt en ondanks al de valkuilen van het volwassen leven nog steeds de stiekeme droom om wars van de heersende vestimentaire code gewoon in een lelijk t-shirt te staan rocken met een gitaar. Met dit verschil: Jay doét het gewoon nog steeds, en is zo verworden tot de wandelende beschermheilige van alle slackers ongeacht de leeftijd. En het moet gezegd: dat komt ook door de muziek. Hoe kan het dat me nu pas (na ruim vijfentwintig jaar) opvalt welk een perfecte tandem songwriters het duo Mascis-Barlow wel vormt? Jay’s lethargie verpakt in treurig opgewekte deuntjes, tegenover Barlow’s nauwelijks verholen hartekreten. Ik heb besloten: deze week haal ik het oeuvre nog eens van onder het stof voor een grondige herevaluatie. Mocht u het nog niet hebben gemerkt: ik was nogal onverwacht onder de indruk, en dan kan ik al eens lyrisch worden.
Even verpozen bij Jahtari Riddim Force bleek een klein Rip Van Winkle effect te hebben: plots was het meer dan een uur later en al die tijd plakten we tegen het tentzeil op de vloerplanken, met de ogen dicht knikkend. Naar verluidt zijn er twee Rodekruismedewerkers aan m’n gezelschap komen vragen “of het wel goed met me ging”, alsof die gelukzalige glimlach niet bewijs genoeg was dat het me wel zéér lekker afging. Jahtari kwam met een rits dj’s en toasters waar ik verder het raden naar heb maar namen zijn gewoon niet aan de orde. Belangrijkste is dat in Leipzig gewoon de vetste dubreggae van het moment wordt gemaakt, die mij vaak nog frisser en inventiever klinkt dan heel wat dubstep die me van links en rechts op het festival kwam toewaaien. Nog veel te weinig mensen weten dat, dus zoek hen online en maak het verschil.
Interessant genoeg was de stap naar Mount Kimbie nog niet eens zo groot. Hun liveset leefde en vibreerde zoals ook de beste dub dat doet, en daarmee toonde het duo dat ze hun eigen muziek vooral beschouwen als speelkamers waarin ze zich als een vis in het water voelen. Alhoewel je ook hier stond te kijken op een paar kerels die knopjes draaien, on het verschil met Sun Glitters daarstraks niet groter zijn. Een act die z’n reputatie compleet wist waar te maken. Alsook Pantha Du Prince, nog zo’n naam waar veel van verwacht werd. De hechte set vol geestverruimende, diepe maar bruisende techno ambient bleek tot mijn verrassing ook nog eens een volle danstent mee te krijgen, met het bizarre gevolg dat een hele meute collectief uit de bol ging op wat in wezen vrij subtiele en kabbelende muziek is. Hartverwarmend, noem ik dat.
Sorry Ministry, maar wanneer uiteindelijk de revolutie voor de deur staat, zal de muziek waarmee ik ze verwelkom niét van jullie komen. Alle dreiging die Al Jourgensen ooit uitstraalde is reeds lang verloren gegaan in een Las Vegas show waar nep-anarchistische slogans worden verpakt in een MTV-versie van politieke schenenschopperij. Bij Dinosaur Jr. was onze nineties nostalgie nog aandoenlijk, hier werd ze eerder deprimerend- werd deze man ooit als “edgy” ervaren? Nee, dan toch liever Godflesh, een band die met zijn sound eveneens zijn leeftijd toont maar die dat wél waardig weet te dragen.
Blackstar had een hoogtepunt van de avond moeten worden, twee legendes die tien jaar na hun legendarische samenwerking nog eens samen op het podium kruipen. En het moet gezegd: het lag niét aan hun eigen inspanningen. Vanaf het eerste moment het duo zich in de ene klassieke jam na de andere, met vooral Mos Def als blikvanger in een stralend wit pak dat sméékte om een moddersalvo van op de wei. Doch niets van dat, en misschien hadden we dàt nog wel liever gezien dan de algehele apathie die er op de wei heerste. Deze act had duidelijk beter geaard in een tent dan in de open lucht, waar alle goeie vibes en magie stuurloos vervloog. Ik stond erbij en ik keek ernaar, en meer kan ik u er nu al niet meer van vertellen. Een gemiste kans, maar mochten ze in het najaar terugkomen voor een zaalshow sta ik wederom paraat.
Araabmuzik kent slechts één kunstje, en heeft zich al ontpopt tot de Steve Vai van de huidige generatie MPC’ers. Maar dat treft: ik kan zelf enorm kicken op dat soort stijlmakerij. Zelfs al leek het dat hij een heel uur lang variaties speelde op dezelfde beat met ruwweg dezelfde klanken: ik was mee van de eerste tot de laatste minuut. En eigenlijk kan je van hem hetzelfde beweren als van Skrillex: het is dom, luid en volledig gratuit- maar het kan wél verdomd opwindend klinken. Wees gerust echter: nog steeds vind ik dat hij overklast werd door de oude knarren die het van hem overnamen. DJ Food besloten onze Dourvrijdag van dit jaar met een werkelijk verbluffende set, vol audiovisuele hoogstandjes en een stel dj/vj’s die zich zichtbaar in het zweet werkten. Uit de hutsepot van stijlen kunnen we écht geen hoogtepunten meer vernoemen, al herinneren we ons wel een manische bigbeatmashup van “Come Together”, compleet met cutups van beelden uit het Beatles videogame. Voor de rest werd dit één waas van breaks, oldschool en newschool hiphop, jungle (jaja, jùngle- géén drum’n’bass) en dubstep, allemaal naadloos aan en door elkaar gemixt en ten alle tijde voorzien van verbluffende visuals.