EDITORIAAL: Gonzo (circus) #109

Waarde lezer,

Europa davert op zijn grondvesten en in Zuid-Europa is de economische situatie ronduit dramatisch. De crisis, die zich onder meer manifesteert in massale jeugdwerkloosheid, depressie en regelrechte wanhoop, vertoont directe parallellen met de sombere situatie eind jaren 1970, begin jaren 1980. Het tijdperk van punk en postpunk. De tijd ook van zelfredzaamheid, een levendige Do-It-Yourself tegencultuur en ongebreidelde artistieke creativiteit. De huidige context is dus een ideale voedingsbodem voor woede, revolt en een creatieve explosie, zou je dus denken. Van muzikanten en artiesten verwachten we enigszins dat uitgerekend zij vooraan op de barricades staan. Maar waar zijn nu precies die furieuze bands? Waar vinden we nu teksten vol verontwaardging die oproepen tot protest en verzet?
Er zijn meer bands dan ooit, T-shirts met provocatieve opdrukken zat en er wordt behoorlijk kwaad gemusiceerd, maar verder dan escapistisch entertainment en hedonisme lijkt het allemaal niet te gaan. Consumeren en confirmeren. Er moet namelijk bier en merchandise worden verkocht. Wanneer een band dan toch (even) zijn tanden laat zien, wordt dat al te vaak geïnterpreteerd als irritant gepreek of erger: aanstellerij. Laatst nog op ’s Nederlands beste indoorfestival. In een zaal vol ruige rockers notabene. Akkoord, de attitude van de gitarist van een band met wortels in de (post)punkperiode (die we verder niet gaan noemen) stonk naar alcohol en vermoedelijk ook wit poeder, maar pas echt confronterend was de reactie van het publiek en de teneur van de discussies achteraf: het wordt blijkbaar simpelweg niet meer geaccepteerd dat een band kwaad op het podium staat. Zijn we dan allemaal vergeten dat rock-‘n-roll best wel een beetje gevaarlijk mag zijn? Dat het initieel een vorm van rebellie was? Het opwindende karakter zat hem precies in het openlijk geflirt met dat gevaarlijke, non-conformistische randje.

Al 110 nummers blijft Gonzo (circus) uitgerekend dat randje in de schijnwerpers plaatsen door een forum te bieden aan (jonge) artiesten die wél iets zinnigs te vertellen hebben, door het maatschappelijke debat aan te wakkeren en door telkens weer onafhankelijke redactionele keuzes te maken, wars van commerciële motieven. Crisis of niet: sinds de invoering van euro zijn we er – principieel – in geslaagd om de prijs van dit blad op acht euro te houden. Voor dat haast symbolische bedrag krijg je niet enkel een autonoom samengestelde cd, maar ook een blik in leven en muziek van uiteenlopende eigenzinnige artiesten als Christina Vantzou, Aluk Todolo, Alkerdeel, New Bleeders, Bruce Lamont en Peter Van Hoesen.

Een extra middeltje tegen de crisis, ten slotte, zijn enkele exclusieve illustraties van jonge ontwerpers – Iris Deppe, Joost Stokhof, Anna Gusella en Wouter Medaer – die we zomaar cadeau geven aan onze trouwe abonnees.