Elke dag krijgt u van twee Gonzoïsten én een fotograaf een geheel eigen interpretatie van “het beste van Roadburn 2012” voorgeschoteld. Drie dagen lang trotseren we de decibels met gevaar voor eigen lijf en leden. En omdat er tegenwoordig niet veel nodig is om subversief te wezen, doen we zelfs geen oordopjes aan. Schorem dat we zijn!
En ziet: in de Green Room had de organisatie zowaar een heuse teletijdmachine neergepoot, of zo leek het wel. Eentje die ons recht naar een groovy bluesrockfeestje ergens begin jaren zeventig katapulteerde. Pastiche is één zaak, maar ik betwijfel of je de jongens van Horisont zelfs daarvan kan beschuldigen. Volgens mij zijn de fluwelen jasjes en olifantenpijpen waarmee ze pronkten gewoon hun dagelijkse kloffie- en een bandje beginnen is gewoon hun manier om het beste maken van het feit dat ze een generatie te laat geboren zijn. Dat ze dan ook volstrekt niets eigens bijdragen aan het soort bluesy hardrock dat hun repertoire uitmaakt gaan we hen niet kwalijk nemen. De jongens kunnen spelen, en doen dat met zo’n ontwapenende naturel dat het publiek zich zonder problemen rockend laat meevoeren naar de tijd van toen. Als je maar op tijd en stond terugkeert tot de realiteit.
Maar zover was het nog niet. Saturnalia Temple neemt je niet mee naar een andere tijd, maar naar een heel andere wereld. Waar Horisont uitblinkt in frivole en veelnotige licks, drapeerden deze satandoomers een laag bij de grondse mist van uitgebeende zoemende basriffs, waarover gitarist-zanger Tommie zijn uiterst psychedelische gitaarlijnen kan stuwen. Van bij het begin leken de heren in de ban van een stuurse en intense demoon, en halverwege de openingsriff (klokte uiteindelijk af op een kwartier) zag je de helft van de zaal al compleet in vervoering meezwalpen met de ogen dicht. Toen we ze terug openden wisten we wel zeker: hier is Roadburn 2012 officiëel begonnen.
Tegenwoordig kan het verschrikkelijk snel gaan in de muziekbusiness. Toen Red Fang voor deze affiche werd aangekondigd was het nog een onopvallende naam met wat geinige clips en een wat puberale obsessie met bier. Enkele maanden en een tour met Mastodon later is het de volgende grote belofte die wel eens het opstapje naar een (veel) groter publiek zal kunnen maken. “Melvins in een AC/DC versie” is dan ook een high concept waarvoor je al van goede huize moet komen als je het geloofwaardig wil brengen, maar Red Fang doet het, en veel meer. Deze band heeft alles- de presence, de riffs en de hooks, de vuist-in-de-lucht momenten, de meeschreeuwrefreinen. Maar ook het technische vakmanschap, en de pure vanzelfsprekende klik die je maakt met een geöliede band op de rand van de sprong naar boven. En die gaan ze maken, let op mijn woorden. Wij zagen hen de voet afzetten op Roadburn 2012, en we wensen hen een behouden landing, waar dat ook moge wezen.
Wij zagen niet veel van Killing Joke wegens een interviewafspraak met Chelsea Wolfe, maar wat we zagen was een pisnijdige en gevaarlijke band. Een collega Gonzoïst maakte achteraf de terechte bedenking dat er een stelletje punkveteranen nodig is om al die zware jongens op de affiche te tonen hoe je een publiek ook daadwerkelijk emotioneel kan ràken, in plaats van puur muzikaal als een pletwals over hen heen te razen. Desondanks mochten we kort daarna ervaren dat ook de louter fysieke impact van een gedreven band met decibels en attitude zijn effect kan hebben. Black Tusk is weer zo’n stelletje tuig uit de moerassen van de Deep South, en vergeef onze lage drempel, maar: we kunnen daar niet genoeg van krijgen. Alsof er elke seconde een bommetje ontplofte met een geweldige pokkeherrie- zo klonk hun van woeste punk doordrenkte sludge. Onwillekeurig moesten we denken aan de muppet Crazy Harry, en wanneer heb je dàt nog eens van een band kunnen zeggen?
Het volgende zeggen we niet omdat we er enige uren tevoren nog een audiëntie mee hadden, maar: Chelsea Wolfe wordt nog een Madam- een rockwijf dat buiten elke categorie valt en zichzelf constant heruitvindt. Laat de huidige hype van vrouwelijke “doomfolkies” dus maar rustig overwaaien- langs de andere kant zal ze ongedeerd naar buiten wandelen met een stel straffe songs en haar onwereldse stem. Vreemd hoe een optreden dat gebukt gaat onder technische problemen (een nieuwe song werd hierdoor zelfs voortijdig afgebroken) toch het meest beklijvende van de dag wordt, enkel door het gevoel dat er een buitengewoon talent in volle ontplooiing op het podium staat. Ik was al verkocht door de plaat, maar live werd het pas duidelijk wat voor sterke songs ze in huis heeft, hoe inventief en apart ze met haar eigen stemgeluid omgaat, en hoe berekend ze kan zijn in zowel haar voorkomen als haar muzikale richting. Laat u niet misleiden door de gespeeld schuchtere ennui. Net als Red Fang is Chelsea Wolfe klaar voor het grote werk.