Opgezet door kunstenaar Erwin Thomasse en curatrice Angelique Spaninks van MU vormt de tentoonstelling ‘Seek Merry Hell’ een pretentieloze apocalyps.
De tentoongestelde kunstenaars lieten zich inspireren door een artikel in het blad Variety waarin de Amerikaanse overheid een aantal regisseurs en scenarioschrijvers vraagt om mee te brainstormen over toekomstige terroristische aanslagen. Dit gegeven had makkelijk kunnen ontaarden in loodzware politieke werken die van de toeschouwer eisen het leed van de wereld op de schouders te dragen. Het valt echter allemaal reuze mee.
Al zeker sinds de elfde eeuw zijn kunstenaars gefascineerd door het idee van het einde van de wereld, dus er is sprake van een lange traditie met de werken van Jeroen Bosch en Pieter Brueghel als onovertroffen hoogtepunten. Het viel dan ook niet te verwachten dat Will Sweeny hier nog iets aan kon toevoegen met zijn twee potloodtekeningen, waarvan met name The Purposemaker moeiteloos aansloot op de hallucinaties van Bosch en Breughel. Maar zijn labyrintheske tekenwerk had een koortsige kwaliteit die moeiteloos het hoogtepunt van de tentoonstelling vormde.
De muterende flatgebouwen en insecten van Shanalorm en de middeleeuwse fantasieën van The Purposemaker stonden in contrast met de tempel van autobanden die Carole Louis had opgericht. Een duidelijke verwijzing naar de nog immer populaire angstfantasieën over peak-oil maar net iets te letterlijk om echt te overtuigen. Waar Sweeney, die evenmin diep over de opdracht had nagedacht, de toeschouwer kon overhalen met zijn stilistische virtuositeit kwam het werk van Louis toch niet verder dan een decor van Mad Max. Ook de tekenfilm van Rop van Mierlo was weinig overtuigend. Het idee was interessant genoeg – in Oostindische inkt werken als verwijzing naar het roet, vuur en water van de wereldondergang. Maar de projectie van een tekenfilm op een muur bestaat niet uit inkt, en daarmee ging dit idee verloren. De animaties van ontploffende autootjes en meer van dies zij hadden eigenlijk overal over kunnen gaan.
Sterk aan pop-art en Claes Oldenburgh refereerde de installatie van textiel die Megan Whitmarsh maakte – de jaren tachtig platen, bananenschillen, totempalen en een grote sigarettenpeuk waren allemaal van stof. De heldere kleuren riepen een troosteloos gevoel op, de laatste overblijfselen van een beschaving die ten onder ging. Sinister was het rode zwaailicht van Daniel Eatock waarboven in een stroscope flitste in een vastgesteld patroon dat net niet helemaal klopte met dat van het zwaailicht. Het werk verdronk alleen in de eigen abstractie.
Abstract kan prima werken, ook bij een onderwerp dat in de eerste instantie lijkt te vragen om een illustratieve uitwerking. De van de hemel neergestorte regenboog was daar een voorbeeld van. In de eerste instantie vraagt de bezoeker wat hij aanmoet met die platgeslagen banaan van Erwin Thomass die in kermiskleuren de zaal inkronkelt, totdat het begrip inzinkt en een onwerkelijk gevoel zich doet gelden. Het einde der tijden en een nieuwe schepping, maar in welk universum, in welke tijd en voor welke God? Een beetje een gemiste kans was de geluidsinstallatie van Nishiko. Af en toe klonk er een geluidje door de tentoonstellingsruimte, maar erg veel zoden aan de dijk zette het niet. Gelukkig dat volgens de verslagen het optreden van haar band op de openingsavond wel goed was.
Tentoonstelling ‘Seek Merry Hell’ – MU in Eindhoven