Afgelopen week trokken we nog eens naar het Leuvense Depot. De affiche beloofde veel moois. We gingen vooral voor Phil Elverum ofte Mount Eerie (zie ook Gonzo (circus) #94). Zijn ‘Wind’s Poem’ uit 2009 was toen één van onze platen van het jaar. Ondertussen zijn we drie jaar verder en is het wachten op nieuw werk. Geduld dat dit jaar wordt beloond, want er verschijnen in principe twee nieuwe albums. Eentje in mei, ‘ClearMoon’, en een ander in september, ‘Ocean Roar’. De man deed het hier, in tegenstelling tot de vorige keer dat we hem zagen, volledig solo. En dat was toch wel een gemis. De impact was maar half zo groot als we verwacht, of moet dat zijn gehoopt, hadden. En toch tekende hij nog voor het meest intrigerende optreden van de avond.
Voor Mount Eerie was het de beurt aan Geneviève Castrée. Muzikaal verschuilt deze Canadese striptekenares zich achter het pseudoniem Ô Poan. Solo met haar gitaar bracht ze met haar trage slepende songs het aanwezige publiek stilaan op temperatuur. Echt warm werden we echter niet van de trip die ze ons voorschotelde.
Afsluiter van de avond was de band rond Dylan Carlson, Earth. Ze bevielen onlangs van hun nieuwe album ‘Angels of Darkness, Demons of Light: II’. Een album met voornamelijk geïmproviseerde donkere dronende doom. Het resultaat had een duistere trip in de krochten van het muzikale universum moeten worden. Iets wat er niet helemaal uitkwam. Komt misschien doordat we de band al vaker zagen, en dit niet het beste optreden was dat we ze al zagen geven. Kan ook aan onze kritische geest liggen.
Gezien in Het Depot, Leuven, 14 maart 2012
