Van de zeer vroeg spelende Finnen van Keijo & The Rambling Boys bestaat er helaas geen foto, maar wel een goede indruk bij degenen die hun hebben kunnen zien en die blijkbaar smaakte naar meer.
De donkere, engelachtige drones van Angels in America drongen nog niet tot iedereen door op deze vroege middag…..
Van het zeer korte, agressieve optreden van Darksmith of California bestaan ook geen foto’s. achteraf gezien is dat geen gemis door zijn daaropvolgende vervelende houding, dronken kuren en het kapot maken van zijn eigen platen. Nog maar niet te spreken over wat de man in huize Tyfus heeft aangericht daags voor het festival. De man was juist een week te laat voor het carnaval…..
Een andere late carnavalsganger was Peter Fengler, hetzij op een veel betere artistieke wijze die muzikaal tot vreemde momenten leidde en de aandacht van het publiek kon vasthouden.
Stemkunstenaar Paul Dutton haalde zijn orale oeuvre naar boven in een minimalistische oertoon.
Lukas Ligeti en zijn Marimba Lumina, een sterke set van kwieke Afro-composities die evengoed een dansvloer hadden kunnen vullen. De appel valt andersgekleurd uit de boom.
Rodger Stella en zijn stroboscopische lichtshow aangedreven door een lawaaierige theremin. Geen set voor tere zieltjes.
Een van de verrassingen was het Wild Classical Music Ensemble, een bende échte minderbegaafden die op een eerlijke, naïeve manier zorgden voor een stevige portie experimentele punkrock met bevreemdende zang en schreeuwpartijen vanuit hun diepste innerlijke.
Alvarius B mét sigaret en een pakje rondgestrooide sigaretten voor het publiek in een rokerige songwriter show van scheldende tirades, rauwe covers en Italiaanse diva songs. Machtig optreden.
De onbeweeglijke Denen van Girlseeker maakten met hun droge 80’s synthpop covers een goede beurt bij een wild publiek, dat zelfs een kleine moshpit op gang trok.
De lange set van Hieroglyphic Being in de zolderverdieping bestond uit een dj set van electro, house en techno uit de goede oude tijd voor wie even geen rock of improv meer wilde horen.
De letterlijke onderbroekenlol van de Finse rockers Räjäyttäjät was de klap op de vuurpijl als afsluiter beneden in het café, waar alle KRAAK afficionado’s al snel voor een dronken duw en trek moshpit zorgden zodra de Finnen waren uitgekleed en in hun onderbroek stonden te spelen. Bij het omschoppen van de drums en het neersmijten van de gitaren kwam KRAAK 2012 toepasselijk aan zijn eind, gevolgd door de klanken van dj Johan Loones voor de ruigere doorzakkers en barhangers ten spijt.
KRAAK 2012 was weer een erudiete editie van muzikale experimenten en afwisselende stijlen waar iedere bezoeker wel iets van zijn of haar gading kon vinden, omringd door de betere geluidsliefhebbers, spelers en regelaars uit de Belgische en Nederlandse scene. Het blijft één van de meest speciale festivals in de lage landen waar muziekbeleving en socializen ongedwongen samenkomen en waar freaks gewoon freaks kunnen zijn. We kijken alweer uit naar volgend jaar.
Gezien: Netwerk Aalst, 3 maart 2012