Om ook aan kleinere en beginnende galeries een kans te geven zich te presenteren, werd dit jaar de RAW Art Fair georganiseerd. Deze geldt als tegenhanger van de meer gevestigde kunstbeurzen Art en Object Rotterdam.
Als locatie koos de organisatie voor de Fenix Loods op Katendrecht, aan de andere kant van de Maas. Weg dus van het chique centrum waar de gevestigde kunstorde zich presenteert. Maar geen nood, de spiksplinternieuwe Rijnhavenbrug over de Maas maakt het voor de bezoeker eenvoudig en comfortabel om te pendelen tussen Art en Object Rotterdam aan de overzijde van de Maas. De gevestigde orde en de jonge aanwas kunnen uiteindelijk niet zonder elkaar.
Wat de RAW Art Fair interessant maakt, is de nadruk op jonge, beginnende kunstenaars, ondanks enige gevestigde namen als Atelier van Lieshout en Tinkebell. Bovendien heeft RAW Art Fair om een jonger publiek aan te spreken de nodige DJ’s, bands, parties en meer spektakel eromheen georganiseerd. Zoals de lancering van East Pak Artist Studio, die voor het goede doel meer dan 130 artiesten uit binnen-en buitenland hun rugzakjes liet her-ontwerpen. Onder de artiesten bevinden zich ook de opvallende naam van Rudeboy, welbekend van Urban Dance Squad en Junkie XL.In elk geval leverde deze actie een alleraardigste reeks van rugzakken op die on-line geveild zullen worden. Op de begane grond van de loods is de echte markt ingericht waar de deelnemende galeries zich voorstellen, terwijl op de bovengelegen verdiepingen Piet de Jonge, de voormalige conservator van het Boijmans van Beuningen-museum, een selectie presenteert op een meer museale wijze.
Protest
Het is niet zo gemakkelijk aan te geven in een paar zinnen wat er nu altijd zo vernieuwend was aan de kunst die te zien was op de begane grond. Er was een overvloed aan kunstenaars met abstracte werken, maatschappelijk engagement, cartoon-achtige beelden en het gebruikelijke dadaïsme en surrealisme in allerlei varianten. Zelfs op de RAW Art Fair viel genoeg werk te zien dat het prima zou doen aan de muur van een directiekamer van een middelgroot verzekeringskantoor. Spectaculair was het vijf meter hoge crucifix van 42 machinegeweren, gemaakt door Fred George , als protest tegen heilige oorlogen en andere uitwassen van het geloof. Ook was er een sensationele performance waarbij met een vers blik aangerukte mariniers het Boijmans van Beuningen-museum werd ‘bestormd’ (de heren kregen hoogstpersoonlijk van RAW Art Fair-organisator en initiatiefnemer Bob Smit na afloop een dampende kom soep uitgedeeld).
Ook vielen er performances te zien van Nina Boas, Ieke Trinks en Jolanda Jansen. Nina Boas zat acher een tafeltje met een beamer die projecteerde tegen de witte muur vlak achter haar, zodat het publiek kon zien wat haar handen deden. Boas sneed met een scalpeltje uit zwart papier een aandoenlijk mannetje en vrouwtje, die ze over een wit vel schoof, samen met eveneens uitgesneden zwarte parapluutjes en pijpjes. Zo bouwde ze aan een eigen wereldje waarbij ze de schaduwen op de witte muur achter haar gebruikte. De performance eindigde toen ze uit een wit papier een huisje sneed met een raampje waarachter een spiegel schuilging, die Boas’ eigen gezicht reflecteerde. De speelsheid van haar performance contrasteerde met de nogal plechtstatige stilte om haar heen.
Ongemakkelijkheid
Ieke Trink sprak eerst op een voicerecorder exact in wat ze ging doen met de witte tafel en stoel, de rode plastic zak en prullenbak en andere objecten die om haar heen stonden. Met de eierwekker op dertien minuten volgde ze vervolgens haar eigen instructies op, die tegelijkertijd afgespeeld werden in een schier eindeloze herhaling . ‘Loop vier stappen’,’pel de banaan’ ‘gooi de schil achter je hoofd’ ‘draai de tafel om’-hele alledaagse handelingen die door het repetitieve element van de performance iets vervreemdends en mechanisch kregen. Ondanks het schijnbaar truttige gehalte kreeg deze performance iets beklemmends: er ging een zekere opluchting door het publiek toen de eierwekker afging.
Ook sinister was de performance van Jolanda Jansen. Zij projecteerde haar act eveneens tegen een witte muur. Ondanks deze indirectheid van handeling hield haar performance zich meer bezig met het lichamelijke. Ze smeerde haar gezicht in met witte klei, waarmee ze afzichtelijk maskers schiep, die ze voortdurend weer verder vervormde door erin te kneden en te hakken met een spatel. Zwarte verf over de lagen witte klei suggereerden corpse paint in verregaande staat van ontbinding. De witte achtergrond versterkte het effect. Het was zeker geen pretje om te zien, een enkeling haakte zelfs af, totdat Jansen vrij plotseling met haart gezicht nog in de klei opstond en door het publiek naar buiten liep.
Gisteravond speelde Bosco Delrey in het kader van de fair nog een potje psychedelische garagerock in Rotown. Vandaag gaan we bekijken wat tentoonstelling op de eerste verdieping heeft opgeleverd.