Van Johann Sebastian Bach tot Elvis Presley en van Urbanus tot Michael Jackson: dat is op zijn minst gezegd een breed palet om je door te laten beïnvloeden. Toch lezen we op het profiel van het Ieperse White Sphere dat hij onder andere uit het werk van deze mannen inspiratie haalt voor zijn muziek – al is dat niet direct terug te horen in de elf tracks die te beluisteren zijn op zijn vi.be pagina. Wel overduidelijk aanwezig is de invloed van een andere naam in het rijtje invloeden: Richard D. James, oftewel Aphex Twin.
Als een volleerde slager stouwt White Sphere de ene homp muziek na de andere door zijn elektronische gehaktmolen, terwijl het apparaat brutaal tegen zijn eigen machinale ritme in sputtert en stottert. Luister bijvoorbeeld naar het nummer ‘prrttktk’, dat zijn naam alle eer aandoet, of naar ‘Mahler_2ndsynchphony’. Bij vlagen neemt hij ook de ruimte om de nummers wat rustiger uit te spinnen, zoals we horen in het haast loungy ‘League of my own’. Ook kalmer is ‘no such number’, waar een eenzame jazzy contrabas om beurten worstelt met verschillende ritmes en onheilspellende klanken.
White Sphere begon als kind al met het maken van herrie – een vaardigheid waar wel meer kinderen zich al op vroege leeftijd in bekwamen. Zodra hij ontdekte hoe hij die geluiden op moest nemen en loopen, ging het balletje rollen. Later kwam daar nog een groeiende nieuwsgierigheid naar de werking van de digitale radertjes in computers en samplers bij, waarbij zijn aandacht ook werd gegrepen door bugs in besturingssystemen van Windows en Mac. Hij besloot om de software voor zijn synthesizers zelf te schrijven, en gebruikt ook sequencers en zelf verzamelde soundbites voor zijn muziek. Hij blijft muzikaal wat braaf op de reeds gebaande paden van de IDM, maar het is degelijk uitgevoerd.