Zoals vanouds bood het Groningse Eurosonic festival weer een staalkaart van nieuwe, vooral jonge acts uit alle muzikale genres. Op deze vrijdagavond liep het aanbod uiteen van Hauschka (jawel!) met zijn experimentele pianoklanken tot gewone pop van de Groningse Dudettes.
Mijn avond begon in Het Paleis met het optreden van Bart Constant, het nieuwe alter ego van Rutger Hoedmaekers (vroeger About). Rutger is in Berlijn aan het experimenteren met nieuwe vormen van popmuziek. Het album ‘Tell Yourself Whatever You Have To’ is daar het geslaagde eindproduct van. Op het podium treedt hij op met twee Berlijnse vrouwen die hem op toetsen en drums bijstaan. Rutger speelt zelf elektronica en af en toe trompet. De songs van het album worden op een steviger en soms up-tempo manier gebracht. Het hele concert dendert door als een trein maar het mist de subtiele momenten die op het album voorkomen.
Pathos
Net naast Het Paleis ligt Simplon. Daar spelen de meer elektronisch getinte artiesten en er valt altijd wel iets bijzonders te ontdekken, zoals vorig jaar James Blake. De zangeres van het Zweedse Nikki & The Dove klonk een beetje als The Knife en maakte Kate Bush-gewijs veel theatrale (arm)bewegingen. Een beetje overdone en niet langer dan één nummer boeiend. In De Walrus presenteerde platenmaatschappij Suburban iets heel anders: een showcase met veel stoere mannen-rock. De Nederlandse Shakin’ Godspeed kreeg na een te lange soundcheck toch nog de zaal plat met hun vuige bluesy rock.
Vervolgens wilde ik in Het Kruithuis Mirel Wagner zien. Maar of deze zaal is zo klein of zij is zo populair … de rij voor de deur werd niet kleiner. Dus terug naar Simplon. Net op tijd voor het Engelse Clock Opera.Op papier een bijzonder band die hun eigen muziek als ‘chop pop’ omschrijft. Op het podium hoorde ik een vroege The Cure, Roxy Music-vocals en af en toe betoverende rock. Ongetwijfeld komt dit soort muziek beter uit op een album (dat in april zal verschijnen bij Moshi Moshi). Live maakte het op mij geen indruk.
Kraaien
Net toen ik de gezellige bar op de eerste verdieping van Simplon wilde verlaten klonk een luide, doordringende elektronische noise-brom. We repten ons naar de zaal en daar stonden in het duister de twee mannen van Stay+achter hun laptop, met tussen hen in een groot videoscherm. Qua volume leken ze ons de tent uit te willen blazen maar hun electronica was te intrigerend om ervan weg te lopen. Ze overvielen ons met van alles: grime, breakcore, donkere house en dat alles met flink zware bastonen. Kortom overdonderd zowel qua volume als impact. Houdt dit duo uit Manchester in de gaten!
Mijn avond in Vera eindigde in hun fameuze kelderbar. Maar daarvoor zag ik nog op de eerste verdieping, in de geïmproviseerde 3FM-studiobij Giel Beelen, een spontane performance van het unieke gezelschap De Kraaien. Met snavelmaskers op rapten ze in plat Haags en zorgde hun meegekomen posse voor flink wat chaos of zoals ze het zelf zeggen: “urban chaos en rough rap”.
Oh ja, en Eurosonic is meer dan alleen muziek. In Het Paleis was een kleine tentoonstelling te zien van Mara Piccione, die een paar jaar geleden de Track 13 Vol 2-cd illustreerde voor Gonzo (circus). Zij maakt en verzamelt zeefdrukken van door kunstenaars vormgegeven posters, die bands speciaal laten maken. Met haar eigen zeefdrukken mag ze zich in de traditie van de beroemde Groninger kunstenaar Werkman zetten.