Ook al dweept quasi elke jongere met zijn iPhone en Blackberry, de hang naar analoog is formidabel groot. Hoe groot werd duidelijk op deze jonge honden-avond in Magasin 4.
Een betere plek kan je bijna in Brussel niet vinden om de meest noisy en donkere popacts van de indie-underground aan het werk te zien; een onopvallende hangar in de haven, rechtover het superdeluxe Tour & Taxis. Het bespaart je een trip naar het hart van de stad of een zoektocht naar een parkeerplek. Tenzij je aangewezen bent op de trein natuurlijk.
Waar de Canadees Slim Twig nog voor een ruime lege zaal moest spelen, 19u30 is ontiegelijk vroeg, was Magasin 4 bijna te klein voor Anika. Iets waar U.S. Girls ruimschoots van profiteerde. Tenzij zij natuurlijk verantwoordelijk was voor de opkomst. Want haar nieuwste album, ‘U.S. Girls On Kraak’, uitgebracht bij Kraak, mag sinds zijn release op ontzettend veel lof rekenen.
Slim Twig deed het dus met veel minder. Minder publiek, minder popmelodieën en veel te veel feedback. Dat vertelde hij toch achteraf met schaamrood op de wangen. ‘It all sounded too wonky’. Niet dat iemand zich daar aan gestoord zou hebben. Hij deed een beetje denken aan Dirty Beaches: overstuurde vocals, opeengestapelde geluiden, loops en willekeurig stuiterende beats. Het was laag na laag graven, op zoek naar de songstructuur, proberen te snappen wat hij allemaal deed. Maar eens die klik gemaakt, daverde Slim Twig door de oren. Croonergewijs gaf hij gestalte aan zijn songs waarvoor ook hij de melodieën leek te zijn gaan zoeken in de popwereld. Het was een beloftevolle start voor wat later een mooie avond zou worden.
U.S. Girls beweert dat zij geen laptop heeft. Vandaar dat haar set-up en samples eerder bestaat uit een cassetterecorder, compacte mixtafel en wat extra effecten en cassettes dan de obligatoire Apple-machinerie waar menig solo-artiest mee pronkt. Het heeft wel iets, dat rudimentaire muziekgebeuren waarbij een stap in de tijd wordt gemaakt. Muzikaal ook trouwens. U.S. Girls staat synoniem voor lofi experiment dat overwoekert wordt door noise terwijl de zanglijnen heuse popmelodieën zijn. Soms aanstekelijk meezingbaar, ‘Island Song’, dan weer compleet uit de toon. Maar altijd verlangen de melodieën naar de jaren zestig meidengroepen ook al zegt zij zelf beïnvloedt te zijn door de R&B-dames Brandy en Monica. Vandaar ook de cover ‘The Boy Is Mine’ die live onopvallend tussen wat geruis wordt ingeperst en een glimlach op je gezicht tovert.
U.S. Girls, deze avond bijgestaan met door Floris Vanhoof-geïmproviseerde visuals, staat in haar eentje geheel eigenzinnig haar liedjes te zingen op verwarrende en stuiterende beats en knikt de zaal gedwee in het ritme mee. Het is verslavend en belonend om de melodiën onder het geruis te ontwaren en het popgehalte van de songs op te snuiven. Wat Floris in de achtergrond doet is soms geniaal, dan weer oervervelend stom tot beide artiesten elkaar even in hetzelfde ritme vinden en je getuige bent van een audiovisueel prachtspel.
Het was onzeker of Anika wel die avond in Magasin 4 zou staan. Zij was daags voordien al in Brussel aangekomen maar sleurde blijkbaar een enorme kater mee. Ook één waaraan de band niet leek te zijn ontsnapt. Enkele uren voordien stonden zij nog in Bristol, onzeker van hun bestemming. Het had de gitarist geen deugd gedaan. Hij kon nauwelijks zijn kotsneigingen onderdrukken. Gek genoeg maakte het de band wel scherper en snediger dan de vorige keer dat wij ze zagen. De dissonante gitaarakkoorden waren scherper dan op menig Sonic Youth-plaat, de bas deinde vervaarlijk en het geluid stond subliem afgesteld, zelfs vooraan bijna in de subwoofers geperst.
Anika had moeite haar stoïcijnse houding vol te houden. Een gibber trok door haar lijf toen ze halfweg ‘Yang Yang’ even de songtekst vergat terwijl de fashionistas haar nieuwe schoenen bewonderden. Ze leek een tikje kwetsbaarder dan voorheen en toch zelfzekerder, alsof het er even niet toe deed. Het loonde zich dan ook. Tot aan de laatste song, toen zij in haar Moleskine-notaboekje de tekst moest opzoeken en een hoempapa-achtig ritme gespeeld werd. Op zo’n moment valt haar monotone stem door de mand. Voor de rest, Anika mag wel vaker die kater torsen.