Het is een hoogst intelligent spelletje dat door Johan Grimonprez wordt gespeeld in Double Take. Hij schotelt ons een wervelwind van koffiereclames, filmfragmenten, televisiebeelden uit de Koude Oorlog en fragmenten van het fameuze Kitchen Debate tussen Nixon en Kruschchev voor. Daar weeft hij een nog eens een verhaal waarin Borges zijn dubbelganger tegenkomt in vast, en het geheel hangt hij op aan de figuur van Alfred Hitchcock – die ook maar wat graag het thema van de dubbelganger gebruikte. Door al deze opeenstapelingen van dubbelgangers legt hij vooral contrasten bloot: de cinema versus de televisie, de Verenigde Staten versus de Sovjet-Unie en het verleden versus de toekomst. Of zijn deze tegengestelden stiekem toch meer dubbelgangers dan we denken?
Grimonprez situeert zijn archiefbeelden vooral, maar tegelijkertijd herschept hij ze ook in een geheel nieuwe context. Hij weet zo op geraffineerde wijze onze catastrofecultuur naar boven te halen, die vooral wist te gedijen sinds de mondiale opkomst van de televisie – de bron van de nog immer woester kolkende stroom van informatie die we tegenwoordig via de media opgedrongen krijgen. Door het moordende tempo en de hoge informatiedichtheid wordt de kijker geen moment rust gegund om achterover te leunen. Gelukkig is het geheel ook doordrenkt van typisch Hitchcockiaanse humor: de meester zelf is regelmatig aan het woord, bijvoorbeeld wanneer hij op de hem zo bekende wijze de reclameblokken onderuit schoffelt die zijn televisieserie ‘Alfred Hitchcock presents’ onderbraken. Juist die terugkerende lichtvoetigheid geeft deze film wat ademruimte, zodat hij niet onder zijn eigen gewicht bezwijkt. Grimonprez schiet na zijn eerdere succes Dial H-I-S-T-O-R-Y opnieuw raak met Double Take.