Het vraagt even zoeken in de buurt van en om het grote rode interpolis gebouw, maar uiteindelijk vinden we in een klein paviljoentje naast het FAXX-gebouw de radiostudio van waaruit #inculeaks wordt uitgezonden. Gonzo (circus) is door Ze Majjem uitgenodigd voor een babbel over de toekomst van independent culture, in deze tijd van structuren die worden afgebroken en de kans op nieuwe structuren die op een andere leest geschoeid zijn. Muzikant en mediamaker Jos Smolders doet ook mee, en we zijn het erover eens: The future is bright. Overal ontstaan nieuwe initiatieven die elkaar ook steeds makkelijker vinden. Achteraf toasten we op 30 jaar Jos Smolders en 20 jaar Gonzo (circus) met heerlijke rode wijn in het zonnetje.
Vervolgens beginnen we ons muzikaal dieet van de dag met een zwaar liflafje: Santiago Lascurain is een getalenteerde experimenteel-akoestische gitarist, die ons aanvankelijk wat té hard wil overdonderen met zijn technisch kunnen. Daardoor verworden de eerste twee composities die hij brengt wat te zeer tot kunstjes kijken- leuk om te zien wat voor aparte geluiden je allemaal uit een gitaar kan halen waar die niet voor dient, maar de afstand tussen de intens geconcentreerde artiest en alvast ondergetekende blijft even te groot om op te gaan in het resultaat. Tijdens de tweede helft echter verrast Santiago met eerst een zeer spaarse, op flageoletten gebaseerde drone die op den duur allures krijgt van de minimalistische Aphex Twin. Zijn laatste uitvoering gaat terug de abstracte kant op, maar vindt wederom een beheerste balans tussen virtuositeit en inleving. We verlaten de zaal als een tevreden klant.
De oorspronkelijke Amerikaanse folk- gedeeltelijk door Alan Lomax voor de eeuwigheid vastgelegd maar soms zelfs uitsluitend mondeling overgeleverd- is recent weer helemaal onder de aandacht. Films als ‘Winter’s Bone‘ en ‘White Lightnin’‘ werpen een blik op de cultuur waar deze muziek mee is verbonden, en je hoort de invloed opduiken bij bands die er nieuwe elementen aan toevoegen (bvb. USX die er drones onder mengen). Met de jonge bard Sam Amidon wordt ons een mix beloofd van Appalachenfolk en Nick Drake, begeleid op banjo en gitaar. Voeg er nog een snuif John Martyn (die fluwelen stem) en heel oude Smog aan toe, kruiden met de heel eigen humor van Amidon en het publiek wordt helemaal betoverd. Amidon balanceert soms op het randje van alomtegenwoordige inhoudsloze ironie- met non sequitur verhalen over kosmische kippen of een spontane freejazzpersiflage op de banjo- maar het gaat gelukkig nooit over de schreef. In de finale wordt de cover van R. Kelly‘s ‘Relief’ door iedereen inclusief het barpersoneel meegezongen. Maar goed dat er door het rookverbod steeds minder rokers zijn, anders waren er misschien voor het eerst aanstekers de lucht in gegaan in de Paradox. En toen verscheen Jezus en het barpersoneel deelde gratis bier uit en het was vrede tot 22u05 en Nick Drake leeft.
De Franse componist en multi-instrumentalist Sylvain Chauveau gunt zichzelf minder ruimte voor interactie met het publiek. Zijn tribute aan The Smiths bestaat uit een lange subtiele track gemaakt met geprepareerde gitaar, zoemende speakers en oosterse percussie. Zo word het publiek gedwongen tot stil luisteren, maar dat blijkt geen probleem. Geen gekwebbel aan de bar, en volle aandacht voor alle kleine geluidjes die hij in zijn muziek verwerkt. Chauveaus stem doet bij tijd en wijle denken aan David Sylvian. Alleen jammer dat de Paradox niet de allerintiemste setting biedt waardoor de muziek van Chauveau niet helemaal tot zijn recht komt en geen trance induceert. Wat er ook van zij: wie het gemist heeft krijgt een herkansing op het Rewire festival begin november.
We kunnen nu zeggen dat we een band hebben gezien die Anne Frank Zappa heet. Vinden we nog steeds een fenomenale naam. Jammer dat ze zo’n verwaarloosbare trashpunk spelen. Niettemin: de T-shirt met de mashup waar de naam naar verwijst, die zouden we nog steeds kopen.
Over Screaming Females wat later op de avond kunnen we overigens even kort zijn: doet ons erg denken aan Shocking Blue. Niet slecht gedaan, maar niet shocking dus.
Ondertussen is in de 013 al een heftig metalfestijn aan de gang, en wanneer ons ter ore komt dat we met Obliteration alvast een topper van het festival hebben gemist, besluiten we daar in elk geval de apotheose te gaan meemaken. Die wordt verzorgd door de Noorse extreme metal van Aura Noir– samengesteld uit een allegaartje van plaatselijke blackmetalers (uit ondermeer Gorgoroth en Mayhem) die in deze bezetting rechtstreeks hun inspiratie halen uit vroege thrash à la Kreator. Gitarist Carl-Michael Eide (Aggressor voor de vrienden) ziet er trouwens uit als de broer van Clement Peerens (sorry Nederlandse vrienden, inside Belgenjoke! dv), spreekt zoals Lemmy zingt, en zingt zoals Lemmy klinkt na vijf pakken Marlboro en twee flessen Jack’s. De sfeer zit er helemaal in, en dat is vooral te wijten aan de werkelijke onstopbare stortvloed aan killer riffs die worden afgevuurd- helemaal zoals het dit soort ongein betaamt. We voelen ons helemaal een vent wanneer we de zaal verlaten, en als een echte vent parkeren we ons voor de rest van de avond op het terras van de Cul-de-Sac met een pint en veel kletspraat.