Inmiddels (helaas) weer thuis in het ietwat grijze Nederland volgt hier deel twee van mijn NXNE festival ervaringen. Het NXNE festival is een jaarlijks terugkerend festival in Toronto waar nieuwe en opkomende bandjes/artiesten spelen in tientallen bars en clubs in de stad.
Daarnaast huist er in NXNE een filmfestival en een interactief gedeelte met presentaties en workshops. Het valt meteen op dat dit festival tot in de puntjes is georganiseerd. Er zijn strakke schema’s, een kleine overdaad aan vrijwilligers en medewerkers en ook aan sponsors geen gebrek.
Het interactieve- en filmgedeelte van het festival heb ik zelf overgeslagen om Toronto te kunnen verkennen, maar we hebben elke avond trouw het muziekprogramma gevolgd (voor zover mogelijk i.v.m. de meerdere optredens van Monokino op het festival). Op 16 juni vertrokken we ruim op tijd om een royaal graantje van Deerhoof mee te pikken. Erg bekend ben ik niet met deze band, en ik ben ook niet gelijk overtuigd als ze beginnen met spelen. Ik sta tussen een hoop joelende fans van begin 20, die alleen hun vuistje uit de lucht halen om foto’s te maken met hun telefoon. Naarmate de set vordert wordt Deerhoof steeds beter. Snoeiharde gitaren en de zang van een kekke japanse wisselen elkaar af, en wat een verrassing als de drummer zijn gouden keeltje in de strijd gooit. Na afloop zoek ik nog even een plekje om snel wat aantekening te maken, maar ik word weggestuurd: de tent gaat dicht.
De volgende avond belanden we in een bar waar de dromerige band Volcano Playground speelt. Even is het herfst in de stad. Qua arrangementen doet deze band af en toe denken aan Sigúr Ros, en in grote lijnen soms ook aan het eerste album van Interpol. De zanger en zangeres zingen raszuiver en harmonieus maar echt pakkend is het niet. Deze muziek doet het echter ongetwijfeld goed bij het grote publiek.
In een club genaamd The Silver Dollar Room zien we een deel van de set van Powers. De combinatie van synths en shoegaze is best aardig, en hun tomeloze energie op het podium werkt aanstekelijk. De zang laat live wat te wensen over maar dat is natuurlijk ook lastig als je lustig heen en weer aan het springen bent.
In dezelfde club speelt later de “special guest”. De band wil graag mysterieus blijven want ondanks mijn oplettende oor heb ik ze niet één keer hun bandnaam horen noemen. De organisatie van het festival vertelt me later dat de band waarschijnlijk No Joy’ heet. De band oogt als de Amerikaanse Malle Pietje en de Bimbo’s: twee appetijtelijke meisjes met zwepend lang blond haar en een mannelijke drummer. Ze hebben hier een groot voordeel mee want de nummers missen onderling een beetje variatie. Rauwe garage noise met shoegaze invloeden en een stem die een beetje aan die van Courtney Love doet denken.
En dan op de zaterdag: DEVO! Vooraan staan op het Yonge Dundas Square in Toronto is niet gelukt maar gelukkig konden we deze kleine maar grote mannen bewonderen op een gigantisch scherm aan de zijde van het podium. Wat zo fijn is aan DEVO is dat ze, hoewel ze al een paar decenia meegaan, erg trouw zijn gebleven aan hun stijl. Hun nieuwe hits zijn bijna net zo goed als klassiekers zoals Whip It en Mongoloid. DEVO verwisselt met grote regelmaat het ene pakje voor het andere en zijn niet vies van een paar bescheiden effecten op het podium. De ingestudeerde bewegingen zijn perfect DEVO-esque en het publiek gaat er helemaal in mee.
Gaandeweg blijkt Monokino steeds meer fans te verzamelen. Deze festivalgangers komen echt om nieuwe bands te ontdekken en wisselen via de facebookpagina en twitter tips uit over welke bands echt de moeite waard zijn. Betere promotie dan dit kan een band bijna niet krijgen.
Al met al is NXNE een erg leuk en interessant festival, maar misschien net iets leuker voor de lokale bevolking dan voor ons Europeanen. Het programma is voor ons een beetje een grijs gebied omdat er erg veel lokale bands spelen. Toch weet dit festival behoorlijke headliners te strikken en daarom is het het zeker waard om een keer mee te maken. De keuze in het programma is enorm, en een leuke bijkomstigheid is dat je niet vast zit op een terrein maar de hele stad Toronto ontdekt vanwege de tientallen clubs en bars waar het festival plaatsvindt.