Vlak voordat het NXNE festival in Toronto van start gaat heb ik me eigenlijk nog niet echt verdiept in het festivalprogramma. Wat ik wel weet is dat dit festival zich richt op ” upcoming” bandjes en ik weet dat ik a.s. zaterdag vooraan sta bij DEVO. Veel verder ben ik niet gekomen omdat ik de afgelopen weken mee op USA/CA tour was met Monokino (een indie-electro-pop band uit Amsterdam, door de organisatie van het NXNE festival vergeleken met Soft Cell) en geen dag was hetzelfde. Laat ik bij het begin beginnen.
Begin juni komen we aan in Montréal, waar we hartelijk in ontvangst worden genomen door onze nieuwe vrienden van de band HONHEEHONHEE. Monokino speelt samen met hen in de bar L’esco en de jongens waren zo gastvrij om ons een slaapplek aan te bieden.
HONHEEHONHEE doet denken aan Arcade Fire, en de energie en het saamhorigheidsgevoel van de band is niet te stuiten. Er wordt gesprongen, gedanst, gekust en als deel van de act doen ze allemaal hun t-shirt uit. Dit zijn we niet gewend in Nederland maar we kunnen heus wel wat hebben.
De volgende dag speelt Monokino in de club Il Motore samen met een band die voornamelijk covers blijkt te doen. Het publiek is wat ouder en zitten gemoedelijk op stoeltjes. Toch is men net als de dag ervoor erg enthousiast over Monokino; velen beschouwen de band als een frisse wind en CD’s nemen gretig aftrek.
De volgende stop is NYC waar zojuist een monster van een hittegolf is aangebroken. Monokino speelt in een aantal bars/clubs, waaronder in de Trashbar met de electronische one-man act Jon Shina, in Piano’s met Love Inks en we arriveren met alle instrumenten in een vrachtwagen bij Coco66. Daar speelt Monokino samen met Beacon (ambient electronica noise met zang) en de charmante Shadowbox: een klein meisje dat duistere, live electronica maakt en er een flinke keel bij op zet. Leuk! Wat wel jammer is aan deze wijk zijn de verwende Brooklyn hipsters die chagrijnig buiten zitten te roken en te lui of te cool zijn om te ontdekken wat er binnen allemaal speelt.
Vervolgens reizen we af naar Cleveland (Weapons of Mass Creation festival). Ene Caleb met pilotenbril en opgestroopt spijkerbroekje komt ons ophalen. Het festival is best aardig maar een stuk kleinschaliger dan de naam doet vermoeden. Ook hier blijkt Monokino een verademing tussen alle vastgeroeste rockbands. De stad Cleveland zelf blijkt vrij ordinair te zijn, we treuren dan ook niet als we verder gaan naar Rochester. Daar speelt Monokino met Marlow en Freezepop, een populaire band uit Boston. Veel tijd om de stad te ontdekken hebben we niet want we zijn alweer op weg naar Buffalo. Wat een troosteloze stad! Het lijkt wel een spookstad met karakters uit een freakshow. Het contrast is enorm als we de volgende dag de Niagara Falls bezoeken: adembenemend mooi.
Op 15 juni reizen we samen met een groepje chips etende Amish in de Greyhound naar Toronto. Hierop volgt de eerste avond van het NXNE festival waar we aanwezig zijn. Veel soeps speelt er helaas niet. De avond bestaat uit ietwat saaie, lokale bandjes en Kevin Seconds. Deze ouwe rot in het vak heeft alleen veel publiek omdat hij de zanger van de bekende hardcore punk band 7 Seconds is. Zijn solowerk is namelijk niet om over naar huis te schrijven: lauwe country-achtige songs over zijn dagelijkse beslommeringen. Snel ons biertje opdrinken en weg hier!
Later meer over o.a. Deerhoof en DEVO!