Met een enorm projectiescherm, twee kleinere oppervlakken aan de zijkant en een amorf geval (later ook een bank) in het midden waar op geprojecteerd wordt, is de setting van Delusion van Laurie Anderson compleet.
OK, nog een tafel met wat apparatuur staat in het beeld, maar dat is het dan ook wel. Bewonderenswaardig hoe deze frêle, 64-jarige geluidskunstenares avant la lettre met zo weinig een afgeladen Muziektheater anderhalf uur lang in de ban kan houden.
Het begin van de show helt nog over naar luchtfietserij, en net als je denkt dat ze blijft hangen in verwonderde maar verder weinig om het lijf hebbende, gekunsteld overkomende verhaaltjes met stemmig beeld op de achtergrond, komt ze aan met moderne sprookjes die bestaan uit veelal krachtige oneliners. Van die zinnen die je totaal onderdompelen in een bepaalde gemoedstoestand – maar dan staat de volgende rake opmerking al weer klaar.
Een paar keer in de set gaat de stem van Laurie lager, tot het niveau voice-over in een nieuwsuitzending uit het postatoomtijdperk – wat een onwezenlijk effect geeft. Die diepe stem beperkt zich tot meer beschouwende zaken als de toekomst van Amerika; de meeste andere fragmenten bevatten verder haar gewone, soms ietwat overdreven articulerende stem met hier en daar wat effecten er op, die verhaalt over absurde zaken als wie de eigenaar van de maan is, een stervende moeder die wezentjes op het plafond ziet, en een IJslander die van een krot een danspaleis wil maken.
Qua beeld wordt het rustig gehouden, de gigantische achterwand staat vaak op zwart of vertoont slechts minieme kleurfragmenten. Enigszins stijfjes beweegt Laurie zich over het podium – ze moet het nog steeds vooral van haar voordracht en bizarre postmoderne sprookjes hebben. Het in ieder gedeelte voorkomende vioolspel is simpel, maar ze zoekt steeds uitbreiding van tonen erbij waardoor toch een spannende gelaagdheid ontstaat. In totaal is Delusion niet een voorstelling die je uiteindelijk helemaal inpakt, maar ondertussen ga je er zeker in mee – haar donkere vertellingen zijn ook die van jou.
12 juni 2011, Muziektheater, Amsterdam, in het kader van het Holland Festival