Vrijdag 28 mei, Dag van de buren in Brussel. Met een straatfeest op de hoek met buren, drank en smakelijke hapjes is een concert soms ver weg.
We pakken de fiets toch en begeven ons naar Molenbeek in het Maghrebiaanse hart van de kanaalzone. Daar ligt het lokale cultuurcentrum VK (aka de Vaartkapoen) verborgen in een klein straatje, omringd door café terrasjes waar men zowat alleen maar muntthee slurpt.
Door die sociale vertraging hebben we John Wiese en Oval helaas niet kunnen zien. Ik vroeg wat rond aan mensen en vrienden. De meningen liepen uiteen. Voor de een was John Wiese (ooit lid van Sunn O))) en Wolf Eyes) er net te ver over qua scherpe noise, terwijl voor de ander zijn geluid breed en uitgebalanceerd was op de goede noise manier. Bij de set van de Duitse IDM pioneer Oval herkende iemand mooie organische electronica in de stijl van Four Tet terwijl dezelfde set voor de ander gewoon klonk alsof er een cd op stond met weinig live aspecten. Bij Gonzo kunnen we niet altijd de gemene deler spelen dus laten we de meningen in hun recht. In de bar horen we nog even de Brusselse DJ soFa wat luistertronica draaien, maar er wordt omgeroepen dat de hoofdact gaat beginnen.
We komen de mooie met hout beklede zaal van de VK binnen en Matmos maakt een begin met hun speciale set in quadrofonische opstelling en dat beloofde wat. Het duo/liefdeskoppel Drew Daniel en Martin Schmidt worden bijgestaan op gitaar door Jay Lesser, bekend van zijn vroegere electronica werk als Lesser op Tigerbeat6 en ex-man van Blevin Blectum.
Eerste song; een Eno-esque stuk met glooiende ambient en zachte toetsmelodieën, met als speciale toevoeging 6 vrijwilligers uit het publiek die op de voorgrond treden. Bij allen zijn de ogen afgedekt met een bril en ze nemen elk een aparte zang of praatlijn voor hun rekening. De stemmen weerklinken door elkaar en op het eerste oor klinkt het chaotisch. Dan plots beginnen de stemmen beter te passen en draaien ze subtiel in elkaar in een bepaald gehoorpatroon. Drew Daniel staat ondertussen met zijn armen omhoog met zijn handen gevouwen tot een driehoek/piramde en zicht draait tot het publiek of naar het projectiescherm. Een interessante compositie die iets lugubers van en sekte over zich heeft. Het geluid komt van voor, maar ook van achteren en verschillende lagen zijn te horen van alle kanten. Quadrofonie geluid in 3d, dat dus. Het is een speciale live ervaring en meerdere kanten kunnen beluisterd worden.
In de tweede compositie horen we vooral esoterische klanken met een stevige Nubische-Ethiopische melodie in een gedigitaliseerde modus. Dit idee wordt uitgesponnen via synths en gelaagde melodieën tot een lange compositie die oneindig lijkt te zijn terwijl op het scherm een kitsch beeld van Egyptische dame uit farao tijden te zien is. Een verlenging van de vorige compositie, zo lijkt.
De derde compositie krijgt de titel ‘Montana’ van Martin Schmidt en in zijn praatje komen al wat komische aspecten aan het licht over wat Montana is; cowboys, wannabe cowboys, glooiende heuvel, racisten, natuurliefhebbers enzovoort. “When you hear this composition, just think Montana!” We krijgen allerlei vogelgeluiden te horen in quadrophonie met allerlei bongo en xylofoon geluidjes. Matmos begint anno 2011 tropische trekjes aan te nemen. Jaja, ‘Montana’. De grap is aan hun zijde.
De vierde compisitie is er eentje van de authentieke Matmos stempel; glitches, zoems, knisperingen en geknakte beats gaan hand in hand met een blije 8bit melodie totdat een gitaarpartij van Jay Lesser in een Buzzcocks cover eindigt –we laten het raden van de song over aan u-.
Ook in de vijfde compositie krijgen we weer wat herkenbare Matmos sferen te horen en regeren de electronische effecten van weleer en kruipen er zelfs even wat stampende techno beats in die mensen doet schudden en schreeuwen.
Deftig applaus en roep om meer, tijd voor de toegiften.
Gemaskerd in een wolvenkop en iets wat op Saddam Hussein lijkt, komen Daniel en Schmidt weer het podium op. Het Saddam masker van Schmidt gaat al snel af, want het meegenomen kommetje water bedienen met de mond lukt niet zo goed. Uiteraard wordt dit klotsend, slurpend en proestend gesampeld en herbewerkt tot een melodie en klakkende beats. We denken even aan hun goede vriend Matthew Herbert.
Ze komen nog eens terug voor een tweede toegift, toe maar, en laten dan een video zien waarin Schmidt zogezegd een piano aan het schoonmaken is. Maar dan wel één geprepareerd met allerlei ijzeren voorwerpen liggend op de snaren. Tussendoor een komisch moment in de video waar Schmidt z’n mobiele telefoon oppakt en met een frons een sms leest en dan weer duchtig doorspeelt. John Wiese was ook aangeschoven al is het onduidelijk was hij precies extra in het geluid brengt. Het geheel gaat in de sampling en eindigt als een chaotisch slot. Het is nu toch echt gedaan voor vanavond.
Er werd vrijwel niet teruggegrepen naar ‘bekende’ composities van vorige albums. Enkel een paar van het laatse album ‘Treasure State’ uit 2010 dat ze samen met So Percussion maakten en het spreekt alleen maar in het voordeel van Matmos dat ze vooral nieuw en onbekend materiaal hebben durven spelen.
De meningen van mensen na afloop. Een vriendin kende vooraf niks van de groep, maar ze had een brede glimlach gekregen van het optreden en de al even speelse muziek. Voor iemand anders was Matmos maar matig en hij leek de nieuwe composities en de humor minder te waarderen als fan zijnde. Gelukkig zijn meningen en ervaringen nooit gelijk en is het de persoonlijke interpretatie die gekoesterd moet worden. Deze Maximum Soundtrack avond in de VK, trouwens gecureerd door Marc Jacobs (ex-Recyclart), smaakte zeker naar meer.
28 mei 2011, VK in Brussel