De laatste dag van het festival breekt aan, natuurlijk na een veel te korte nacht met onderbroken slaap en een mottige kater in de kop. Een mens leert het ook nooit.
Het park ligt er nog zeer verlaten bij en de moedigen die al wel wakker zijn (of nooit zijn gaan slapen), lijken meer op automatische piloot rond te lopen als halve zombies. Er is een zwemcomplex op het terrein en op het programma stond Wet Sounds gepland tot 13 uur in dit waterparadijs. Geen idee wat dit kon betekenen, misschien een woordspeling op ‘Pet Sounds’ en een verwijzing naar een waterige luisterset van Animal Collective? Deze geprikkelde verwachting is dus de reden dat ik al wakker ben, anders had ik zeker een paar uur bijgeslapen. Eenmaal binnen en in zwembroek kom ik erachter dat het water niet zo warm en aangenaam is als verwacht en de kater manifesteert zich door mijn lichaam te doen bibberen. Ik ben niet enige en zie meer bibberende mensjes die hun kater proberen weg te zwemmen zonder veel plezier te beleven. Aan de rand van het ondiepe zwemgedeelte zitten een man en een vrouw aan knoppen te draaien en kijken op laptopschermen. Tegenvaller dus. Luide soundscapes en drones weergalmen door de ruimte, de badmeesters kunnen er niet om lachen en hebben allemaal dikke koptelefoons op. Mensen drijven op het water met hun oren onder de waterlijn en een andere geluidslaag is te horen terwijl de soundscapes boven water vertroebeld klinken. Tja, meer is het niet. De glijbanen zijn allemaal buiten werking gesteld om zotte acties te vermijden en zo is lol er al snel af, vooral wanneer blijkt dat ook het bubbelbad niet warm is. Een warme douche dan maar en bij buitenkomst heeft de heilzame werking van het lauwe water de kater toch echt verdreven en die waterwijsheid zal ik tijdens de dag nog een aantal keer horen.
Terug in de chalet is het tijd voor ontbijt. Jus, thee, brood, kaas, vers gebakken bacon. Mijn kamermaat is net wakker nadat hij de nacht in de woonkamer heeft doorgebracht met een meegenomen meisje, -niet die van de champagne en tevergeefs zonder seks-. Op de tv worden de film collages van Sun City Girls en Charles Gocher vertoond. Beelden van Indonesische wajang poppen in jazz cafe’s, trucker tirades en live beelden van optredens houden ons meer dan een uur zoet. Later verteld Alan me dat een van die wajang poppen Bucky Pyro is en dat dit zijn lievelingsfilmpjes zijn.
Het is dubben om de chalet te verlaten, want zodadelijk zal Group Doueh de spits van de dag afbijten op het grote podium. Maar natuurlijk mag deze speciale Sahrawi groep uit de Westelijke Sahara niet gemist worden, vooral nadat hun show in de Barbican op de vrijdag een zeer slecht geluid had gekregen -door toedoen van geluidsrestricties-. Ze zijn net begonnen aan hun eerste song en tegelijk met mij stroomt de zaal goed vol en er wordt me verteld dat dit toch niet snel gebeurt op de vroege ATP middaguren. Gelukkig is het geluid hier wél goed en iedereen staat al snel te swingen op Doueh’s innemende woestijnritmes en scheurende gitaarriffs. De vrouwen komen het publiek in en dansen met iedereen mee op geheel Moorse wijze terwijl bandleider Salmou Bamaar (Doueh) de gitaar in de nek en op het hoofd legt en feilloos zijn riffs speelt. Een grandioos optreden dat een paar dagen later ook in de Brusselse AB herhaald zou worden -en waar ik door een van de vrouwelijke leden op het podium getrokken zou worden om te dansen-.
Hierna tijd voor een eerste lange pauze en rustig zitten aan de merchandise tafel met Alan, Hisham en de Qu Junktions mensen. De broers van The Frogs zitten naast ons en tokkelen op hun gitaar serenades aan voorbijgangers. Het optreden van Doueh heeft veel mensen warm gemaakt en het is druk rondom de tafel met bezoekjes van artiesten zoals de mannen van Animal Collective. Kennelijk heeft de Sublime Frequencies dj set van gister ook veel losgemaakt en veel mensen komen ons bedanken. Ik leg een dikke stapel van mijn thematische Indiase en Nepalese folkpop mixen te koop en tot mijn verbazing zijn deze na een dik uur uitverkocht, meer dan ik ooit verkocht heb. Zo is de reis naar Londen, de Engelse westkust en mijn eten en drinken op ATP in één keer terugverdiend.
Een beloofd kijkje volgt bij het Amerikaanse The Entrance Band, omdat de zanger ons gisteren na de SF dj set smeekte naar hem te komen kijken. Vettige psychedelische rock gonst door de gevulde Reds zaal en het publiek is de gehele set goed mee. Na afloop kom ik weer eens langs de Exmoor ale bar en krijg ik zo een gratis pint in mijn handen geduwd van de aardige barman met wie ik al meerdere keren lang had staan babbelen. En zo begint de alcoholconsumptie weer, afgewisseld met sterke melkthee op Engelse wijze om de zondag door te komen. Er was trouwens ook een cinema zaal op zaterdag en zondag die een aantal films van Sublime Frequencies vertoonde als ook andere door Animal Collective verkozen films, maar deze zaal heb ik geen enkele keer van binnen gezien.
Ik ben benieuwd om het Prince Rama geluid te horen van de zusters Larson uit Brooklyn die naar het schijnt opgroeiden in een hare krishna commune in Florida. Het geluid hangt niet geheel onverwacht naar Indiase sferen vermengd met hypnotiserende new age tonen, mysterieuze folk, dwarse synths, monotoom slagwerk en hoge zangtonen in de periferie van Kate Bush. Op een groot scherm worden closeups van de zusters geprojecteerd met omkadering van allerlei kleurrijke new age video effecten. Misschien teveel van het zelfde voor sommigen, maar toch was het een verrassend optreden van dit duo uit de stal van Paw Tracks.
De sterke cider van de vorige dag is op en ik waag me buiten het park om meer te gaan inslaan bij de megasupermarkt om de hoek. Ik loop eventjes het strand op en aanschouw de zee en de groene schierheuvel van Minehead in het laatste middaglicht. Een diepe snuif zeelucht doet wonderen voor een heldere kop. De winkel is al een paar uur dicht, dus toch niet zo toeristisch op de zondag als ik had gedacht. Door deze dwaze wandeling wel Tickley Feather en Oneohtrix Point Never gemist. Soit, je kan niet alles hebben.
Ik ben wel op tijd terug om Tony Conrad samen met de experimentele Ierse vocaliste Jennifer Walshe te zien spelen. Conrad is een oudgediende van de droom muziek groep Theatre of Eternal Music waar ook La Monte Young, Angus MacLise, John Cale en Marian Zazeela toe hoorden. Tijdens dit optredens brengen Conrad en Walshe een vioolduel met veel lagen lawaai en korte, dwarse stemgeluiden die dicht aanleunen bij klankgedichten. Geen gemakkelijke muziek en het is maar een kleine schare die het optreden bekijkt. Wanneer Walshe’s stem begint te horten en stoten op dezelfde wijze als Dolores o’Riordan in de song ‘Zombie’ van The Cranberries, proesten wij het ook even uit van het lachen.
Met avondeten in het hoofd laten we de producer Zomby, Drawlings (de zus van Dave Portner -Avey Tare/AC-) en Ear Pwr aan ons voorbijgaan. Het optreden van Atlas Sound mocht niet gemist worden en ik haast me zodat ik de laatste helft van zijn set kan zien. De boomlange en fragiel ogende Bradford Cox is dan wel de oprichter van Deerhunter, maar zijn Atlas Sound solo project is gelukkig toch heel wat anders. Songwriterliedjes al even fragiel als de man zelf worden overgoten met een gebalanceerde laag tapesoundscapes wat zorgt voor een adembenemend melancholisch geluid. Kria Brekkan komt het podium op en danst slangerig pervers om hem heen, brrr. Cox draagt nog een zacht nummer op aan de onlangs overleden Trish Keenan van Broadcast en zo eindigt deze sterke, gevoelige set.
Dan komt iedereen van de SF crew weer bij elkaar omdat de Malinese diva Khaira Arby en haar band een plekje hebben gekregen in het volle programma en niemand dit wilt missen. Zelfs de mensen van Group Doueh niet en we staan allemaal vooraan en swingen samen al snel op de warme gitaar woestijnfunk. De vrouwen van Doueh gaan zelfs het podium op om te dansen en mee te zingen, want de woestijncultuur van westelijk Afrika kent immers geen grenzen of taalverschillen. De volslanke diva zingt met forse stem in op het publiek, maar het is vooral de jonge gitarist die de show steelt met zijn geweldige solo’s (na de show vragen we hem zijn leeftijd; een schamele 21 jaar jong!). De zaal staat in vuur en vlam; iedereen danst, springt en schudt mee. Als we dan toch het etiket van beste en meest sfeervolle optreden moeten geven deze ATP, dan is het wel bij deze Malinezen.
Na afloop gaan we met twee overgebleven vrouwen van Group Doueh nog even dansen op de dj set van Andrew Hung (Fuck Buttons) die vragend kijkt naar die gesluierde vrouwen op de lege dansvloer. Even later staan we met de hele crew boven bij Animal Collective en daar kan Hamdan -de meest wilde en dansgekke Doueh vrouw- geen moment stil blijven staan, ook al is deze experimentele elektronische popmuziek haar totaal onbekend.
Dat het aanmoedigend dansen met Hamdan een paar dagen later heeft geleid tot die meegetrokken dans op het AB podium is dan ook geen wonder. Iets over de afsluitende set van curators dan. De heren Noah Lennox (Panda Bear), Dave Portner (Avey Tare), Josh Dibb (Deakin) en Brian Weitz (Geologist) spelen een set die zowat dezelfde lijn volgt als die van de dag ervoor. Elke song loopt in elkaar over zonder stopmomenten, kriskras genomen van verschillende albums alsook nieuwe songs van de komende plaat. Men danst, wij dansen en het is goed geweest. Teengirl Fantasy laten we schieten, de slaap is bij de meesten groter dan de zin voor muziek en iedereen gaat terug naar de chalets.
In mijn chalet zet ik de tv op het toffe ATP kanaal. Alleen speelt er een vreselijke Japanse horrorfilm met langzame psychologische suspense. Niet echt het moment voor zulke films als je alleen in een chalet bent (al mijn huisgenoten zijn eerder op de dag al teruggekeerd naar London en Turkije). Ik zet de tv maar weer uit en ga snel terug naar het festival om de nare gevoelens weg te dansen bij de set van dj Kutmah uit Brighton, de allerlaatste muziek van de avond. Alle stijlen door elkaar in een snelle mix, van dubstep tot hiphop, reggae, stevige indierock, psychedelische pop en meer. Dan is het toch echt afgelopen.
Vlakbij mijn chalet staat een groepje mensen op hun balkon met vuurwerk sterretjes in de hand. Ik neem een kijkje en wordt uitgenodigd om ook een sterretje vast te houden. Ik merk direct dat het een soort stille ceremonie is en ik herken de twee leden van Broadcast, Rog en James (de man van Trish Keenan). Twee andere voorbijgangers komen er ook bijstaan en lijken ook snel door te hebben waar het om draait. In stilte en met een glimlach houdt iedereen de sterretjes in de lucht met een blik op de hemel. Een meer dan mooi einde van deze ATP.
De conclusie van een weekendje ATP; het was de kennismaking met een belangrijk festival dat eens niet op een commercieel strafkamp leek en waar meer sympthatieke mensen rondliepen dan bedwelmde idioten. Ook was er geen spoor van sponsorbanners, doelgroepmarketing of andere vervelende festivalspam. Eigenlijk is dit een niet te missen festival voor de kieskeurige Gonzo (circus)-lezer. Alleen spijtig wel dat dit de laatste ATP lente-editie was, vanaf nu zal enkel de decembereditie blijven bestaan.
15 mei, Minehead (UK)