All Tomorrow’s Parties, de leus van een Velvet Underground song die nu staat voor hét muziekfestival voor de experimentele liefhebber aan de Engelse westkust. De curators van deze editie waren de vier heren van Animal Collective. Zouden hun persoonlijke keuzes bij iedereen in de smaak vallen?
De combinatie van 3 dagen goede muziek in een kitsch vakantiepark met degelijke accommodatie is niet mis. Het enige probleem voor de meesten blijft de hoge kostprijs voor dit muzikale comfort, alleen mag daar wel iets van verwacht worden. Gonzo was ter plaatse en onderzocht of dit festival de kieskeurige muziekliefhebber op het lijf geschreven is.
Dag 1 op vrijdag wordt helaas gemist. Uw verslaggever vertoeft die avond nog in Londen in het culturele labyrint van de Barbican samen met de goede mensen van Sublime Frequencies voor een speciale avond omtrent het esoterische label. Onder meer een vertoning van de nieuwe Ethiopische film ‘Staring Into The Sun‘ van Olivia Wyatt en optredens van Group Doueh en Hayvanlar Alemi in een grote zaal van 2000 man. Mocht u misschien denken dat Gonzo zijn mensen zomaar naar London of ATP stuurt om daar gratis te mogen baden in muzikale weelde, dan heeft u het toch echt mis. Op een gastuitnodiging van Qu Junktions/Sublime Frequencies kon deze lucky Gonzoïst deel worden van het tourgevolg en vooral om als derde persoon toegevoegd te worden aan de dj set van Sublime Frequencies op zaterdagnacht. Het helpt nauurlijk ook wel om een compilatie van Rajasthaanse straatmuziek op de plank te hebben liggen bij het label. Werk in het vooruitzicht, men moet er wel iets voor doen om *gratis* op ATP te mogen zijn, bloggen alleen volstaat dus niet.
Over de vorige avond werd gezegd dat Lee Scratch Perry in goede doen was, maar dat Terry Riley een beetje ongeïnspireerd klonk en veel in herhaling viel. Dat klinkt als wat zijn fans misschien juist zouden willen horen. Helaas dus ook geen speciale tapecollages van Grouper of de gruizige lagen van Black Dice kunnen meemaken. Ach, een mens mist toch wat in zijn leven.
Dag 2 zaterdag dan. De weg van Londen via Bristol naar de kust van Minehead in Somerset was glooiend en macaber tegelijk. Onderweg veel roadkill op de M4 snelweg, de Britse tegenhanger van de E40/A4, van dassen tot fazanten, valken, marters en een sporadische vos. In Bristol gedropt aan het station en via een trein en een zeer schone busreis door de groene heuvels van Somerset kwamen we eindelijk aan bij het Butlins vakantiepark aan zee. Butlins is een voor Engelsen bekend toeristenkustoord voor families die niet genoeg geld hebben om naar het buitenland te gaan, of wie gewoon een hekel heeft aan het buitenland. Ook voor het gros van de Engelse festivalgangers was deze locatie nog altijd een vreemde plek die doordrongen bleef van een soort marginaal kitsche nostalgie.
Onze vertraagde reis heeft er al voor gezorgd dat we de Brothers Unconnected hebben gemist (de Bishop broeders, vroeger Sun City Girls), die wél op tijd waren vertrokken uit Londen. Bugger. Ach, er was nog altijd hun concert in Brussel de volgende vrijdag. Helaas missen we ook Eric Copeland (Black Dice) en standup comedian Matt Baetz door een tripje naar de lokale supermarkt voor proviand en alcohol en het inchecken. Aangekomen bij de chalets presteren we het zelfs om het verkeerde huisje binnen te gaan (de sleutel werkte op het slot) terwijl niemand gelukkig thuis is. “Zouden we het huisje niet delen met de mannen van Hayvanlar Alemi?” en plots zien we hun twee huisjes verderop buiten staan. Oeps.
Vladislav Delay laten we dan maar aan ons voorbijgaan, omdat het proeven van een paar flessen sterke artisanale cider op ons zonnige balkonnetje een veel beter idee lijkt. Geen spijt van gekregen ook, want vrienden vertellen ons later dat Delay niet echt de moeite was, althans niet om 17 uur ’s middags. Na de stevige cider dan toch maar eens naar het festival bewegen. Bij de ingang rolt iemand ons voorbij op skateboard, Noah Lennox (Panda Bear) stapt af en neemt z’n board gewoon mee naar binnen voorbij de veiligsheidsmensen. Zo ontspannen is de sfeer op ATP blijkbaar en dit zou gelden voor het hele weekend.
Onderweg naar een van de zalen ben ik mijn kompaan al verloren. Hij heeft beslist om terug te keren naar onze chalet om champagne te gaan drinken met een meisje dat hij een minuut geleden heeft leren kennen. Alleen ga ik de Center Stage in om wat van de Meat Puppets mee te pikken.
Na twee songs van luide indierock laat ik desondanks de drukte en de energievolle sfeer het hoofdpodium al weer achter me. Het optreden kan me niet echt boeien en ik ga zoek naar vreemdere klanken. In de Crazy Horse saloon (ja, een kale saloon!) is de IJslandse Kria Brekkan bezig. Kristin Anna Valtysdottir maakte vroeger nog deel uit van Múm en is nu de levensgezel van Avey Tare, de zanger van het dierlijke collectief. Wat een eng typje toch, op het podium kroeilt ze met haar iele anorexiale lichaam in allerhande akelige poses terwijl ze lieflijke zangzuchtjes doet op lo-fi folk en soundscapes van cassettes. Op muzikaal vlak wel een adembenemend en hypnotiserend optreden dat beklijfd tot het eind.
In de grote zaal is het de beurt aan Ariel Pink’s Haunted Grafitti met volle bandbezetting, Deze cultpop act heeft de reputatie om dan wel slechte of briljante optredens te geven en nooit in de marge van de middelmaat. Gelukkig hebben Ariel Pink en zijn band vandaag een goede dag en wordt het een hypnogogic pop feestje met veel meezingbare liedjes van de albums ‘Before Today’ en ‘Scared Famous’. De band Spectrum brengt daarna in de gelijkvloerse Reds zaal een paar deftige stukken spacerock met veel uitgesponnen gitaarstukken rijp voor een paddo trip. Niet zo vreemd ook, want de oprichter van dit project is Pete Kember van Spacemen 3. Boven in de grote zaal weer staat Beach House klaar, het duo dat op podium blijkbaar een trio is. Was het album ‘Devotion’ nog echt een speciaaltje uit de serene sfeer, het vervolgalbum ‘Teen Dream’ heeft toch beduidend minder smaak en ook het slome optreden geeft een ietwat saaie nasmaak. Maar ach, om de fans te plezieren; ze hebben er wel een nieuwe song gespeeld, hier te zien.
Buiten muziek is er in de grote hal ook genoeg te doen voor verveelde festivalgangers. Rijen kermisautomaten gevuld met prul, videospelkasten en andere (on)zinnige spellen zoals een kitscherige schiettent, mollen slaan, basketballen enzovoort. We mogen dan wel zogenaamd alternatief op ATP zijn, maar de kasten en spellen vinden gretig aftrek bij beschonken bezoekers. De speciale ‘English ale’ bar van de lokale Exmoor brouwerij is gedurende het festival ook een goed tijdverdrijf om te babbelen met het jonge enthousiaste personeel die graag proevertjes geven, waardoor we zeker meerdere keren per dqg hier terugkeren voor een verse ‘fox’ of ‘stag’ ale.
Terug naar de muziek. De Amerikaanse jaren ’80 cult groep The Frogs van de broers Flemion is al begonnen met hun set waarin enkel songs van hun toonafgevende ‘It’s Only Right & Natural’ album gespeeld zullen worden. 2 leden hebben zich verkleed als Patti Smith terwijl de gitartist zich in gigantische vleermuisvleugels en een pluimige indianentooi gestoken heeft. Kapotte pop en rock liedjes over homoerotische ervaringen, drugs en religie worden afgewisseld met cabaret naar het publiek toe met een flinke portie zwans en agressie. Meer performance dan muziek en toch vermakelijk, ook al liepen vele mensen erbij weg. Een korte blik bij Floating Points, het soloproject van de 23-jarige Londense dj/producer Sam Shepherd. Op de een of andere manier is zijn muzikale melange van funk, house en dubstep niet makkelijk te verteren na de set van de Frogs. Misschien liggen de zojuist binnengewerkte vettige fish & chips nog wat zwaar op de maag. Het is een broeierig geluid dat op een ander moment vast beter zal vallen.
Op naar de postpunkers van Thinking Fellers Union Local 282 uit San Francisco. Nog zo’n cultgroep van allure die bij velen onbekend zijn en al 15 jaar niet meer in de Europese streken hadden opgetreden. Met diepe dank aan Animal Collective natuurlijk. Het is ook meteen duidelijk waarom ze de Thinking Fellers hebben uitgenodigd, want in een aantal songs horen we invloeden die sterk door te leiden zijn naar hun eigen geluid, zoals de kakofonie van stemgeluiden en dwarse, speelse geluidslagen. Alan Bishop vertelt over de familiale bond tussen Sun City Girls en de Thinking Fellers door een Amerikaanse tour van 40 optredens na elkaar die ze samen hadden gedaan in de jaren 90. Nadat de band ietwat matig was begonnen aan hun set zei Alan “No worry, they’ll come good in the next few songs, I know their play by heart” met een gelukzalige lach op het gezicht. En inderdaad, daarna wordt er song per song een sfeer gecreëerd die steeds sterker wordt en waarbij de ruigere kanten komen bovendrijven in repetitieve en ecstatische aanslagen. Pure timing en een van de beste optredens van het weekend. Hopelijk belooft dit voor de toekomst en mogelijke optredens in de lage landen. Het volledig zien van de Thinking Fellers betekende wel dat het optreden van Kurt Vile werd gemist, soit dan maar.
Tegen middernacht is het een drietal uur de beurt aan de Sublime Frequencies dj’s om af te sluiten in de Crazy Horse saloon. Een dertigtal fans dansen op de wereldse vintage tonen van Alan Bishop en Hisham Mayet, van Indonesische rock’n’roll tot Pakistaanse pop en zelfs wat Franse psychedelica. Boven zijn de curators Animal Collective bezig aan hun eerste set van het festival en iedereen zit (uiteraard) daar dus ga ik toch even kijken. Na vier songs te hebben gehoord zonder adempauze -een zwaar elektronische reeks van de albums ‘Sung Tongs’ en ‘Feels’ en twee songs van de ‘Fall Be Kind’ EP- loop ik nog snel naar beneden om toch iets van Omar S op te kunnen vangen, de dj uit Detroit met een excentriek en afwisselend technogeluid en oevre. Korte bliepjes en sine waves op drie platenspelers klinken over de speakers, is dit nog de soundcheck misschien? Veel tijd heb ik er niet voor over en ik spurt liever terug naar de saloon om me weer onder te dompelen in de (on)wereldse danssfeer van Sublime Frequencies. Stilaan wordt het ook tijd om me klaar te maken om even een lid van het SF dj team te worden, want Alan en Hisham willen hun lange rookpauze nemen. Het moment is daar en met een selectie van Indonesische, Chinese en Indiase 60’s rock maak ik een begin. Dan begint plots de zaal vol te lopen, het optreden van Animal Collective is afgelopen en het publiek vertienvoudigd van 30 naar 300 personen die allemaal willen dansen. Enkelen roepen om beats die Alan en Hisham nooit zouden geven, maar ik zoek het compromis op met Afrikaanse ritmes en speel wat flinke remixen van swingende soukous en klaterende coupé décale. Het werkt, zelfs enkele artiesten staan vooraan te dansen en het lijkt opeens wel een bizarre droom. Na wat Soedanese woestijn dub-technopop en een rappe Marokkaanse folkpop song neemt Alan Bishop de fakkel weer over en gaan alle beats eruit. Met een grimas kijkt hij naar het publiek waarvan een deel teleurgesteld is en halveert zo de massa. De echte fanatiekelingen blijven over en dansen zo de nacht in.
Na het einde van onze set is het in de Center Stage nog tijd voor de allerlaatste act van de avond, de Turkse jongens –en medebewoners- van Hayvanlar Alemi, de laatste ontdekking op het Sublime Frequencies label met de debuutplaat ‘Guarana Superpower’. Ze zijn pas op laatste moment gevraagd door de ATP organisatie omdat de Khaira Arby & Band uit Mali pas morgen kunnen spelen. Een geluk bij een ongeluk en het Turkse drietal uit Ankara speelt na de vorige dag in het Londense Barbican opnieuw een sublieme set van zware psychedelische rock doordrongen van Turkse melodieën. Aandrijver de band is de geweldige en uiterst beheerste gitarist die zijn geluid stevig door de effectpedalen haalt. Zo machtig. Dit was pas hun derde show buiten Turkije, dus dat belooft wat voor hun volgende Europese toernee. Wees maar attent Nederlandse en Belgische boekers!
Goed, zo eindigt een zaterdag op ATP. Normaal zijn er na afloop allerlei stiekeme chaletfeestjes te vinden over het gehele park, al bleek dat tijdens deze editie toch vies tegen te vallen en ligt iedereen van ons redelijk vroeg in bed. We kijken op de klok; 5:30 uur in de ochtend.